Stefnir - 01.11.1960, Síða 26

JÖKULL JAKOBSSON:
REVÚAR NICOLAI!
SMÁSAGA
Hún sat við autt eldhúsborðið og hafði ekki
kveikt ljós. Eftilvill hafði hún grátið en nú
voru hvarmar hennar þurrir og andardrátturinn
hægur og heyrðist varla í þögninni. Hann lét
aftur dyrnar og fikaði sig nær henni í dimmunni,
það brakaði í gólffjölunum en hún leit ekki upp.
Hún studdi höndunum á borðið og laut höfði
einsog blind manneskja sem veit ekki hvort
heldur er dagur eða nótt. Ljósgeisli féll innum
gluggann og á hendur hennar, æðaberar og
hnýttar, líkastar skorpnum skinnvettlingum sem
einhver hafði skilið eftir.
Hvað er þetta, manneskja, hefurðu ekki fengið
þér neitt að borða?
Það leið drjúg stund áðuren hún sneri höfð-
inu seint og hægt og nú féll geislinn á hálft and-
lit hennar. Nú sá hann að hvarmarnir voru rauð-
ir og þrútnir. En tárin voru þornuð.
Ætlarðu að sitja svona í allt kvöld?
Hún opnaði munninn en lokaði honum aftur
ánþess að segja nokkuð.
Hvernig væri að kveikja ljós?
Hann paufaðisl að rofanum.
Hvað á ég sosum að gera við ljós.
Það rumdi eitthvað í honum, hann skellti
tveimur ýsum í eldhúsvaskinn, þegar hann hafði
kveikt Ijósið.
Þarna er soðning handa þér. Glænýtt úr sjón-
um, þær sprikla ennþá.
Hann fór ofanum hálsmálið á peysunni sinni
og dró fram velktan pakka af sígarettum. Það
lagði eim af salti úr órökuðu andliti og úfnu
hári, hann stakk bögglaðri sígarettunni milli
varanna og fór í vasana eftir eldspýtum.
Það er ekki einsog hann greyið sé sá fyrsti
sem þú horfir á eftir í gröfina, sagði hann, þeg-
ar hann hafði kveikt í sígarettunni og sogað
djúpt ofaní lungun. Hann stóð gleiðfættur og
það gljáði á hreistruð stígvélin.
Hún strauk grönnum fingrum eftir hrjúfri
borðplötunni og sópaði ímyndaðri mylsnu í
lófa sér.
Það er öðruvísi með hann en alla hina, sagði
hún loks og það voru þyngsli fyrir brjóstinu
þegar hún talaði.
Hann greip kaffikönnuna á eldavélinni og
hristi hana til. Það gutlaði lítilsháttar og hann
skellti könnunni á eina plötuna og setti á straum.
Hann var ekki einu sinni þitt barn einsog við
hin, sagði hann þungum rómi og studdi höndum
á borðið meðan kaffilöggin var að hitna.
Hún strauk handarbakinu um augun á sér.
Nei, hann var ekki einu sinni mitt barn, sagði
hún, og ég hef ekki séð mömmu hans síðan hún
skaut horium hér inná eldhúsgólfið til mín r
reifunurn og sagði revú-ar Nicolai! Adí-ö!
Þokkaleg móðir, hnusaði í sjómanninum, og
24 STEFNIR