Stefnir - 01.11.1960, Síða 31

ingar frá henni og í staðinn fann hún til ein-
manakenndar að vera stödd þarna með þessum
fjölda, sem virtist eiga meiri ítök í þeim 'látna
en hún. Það hvarflaði jafnvel að henni að hún
hefði villzt inn í ókunna jarðarför.
Hún heyrði að vísu að presturinn talaði um
óhreyfða strengi á hörpu Nicolais Petersens og
ósungna söngva hins unga svans. En samt sem
áður hafði hún það einhvern veginn á tilfinn-
ingunni að presturinn væri að tala um annan
Nicolai en þann sem skotið var í reifum inná
eldhúsgólf til hennar endur fyrir löngu. Hún
varð ráðvillt og sljó og gleymdi að leggja eyrun
við einsöng ungu stúlkunnar úr kórnum og selló-
leikur einhvers pilts fór fyrir ofan garð og neðan.
Samt varð hún ósköp fegin þeim sem studdi
hana á eftir kistunni niðrí garð þegar athöfn-
inni í kirkjunni var lokið. En kannski hefur það
bara verið af því hvað hún var gömul og reikul
í spori, því þegar presturinn var búinn að kasta
rekunum á kistuna í gröfinni, þá höfðu allir
gleymt gömlu konunni, en hópuðust kirngum
gröfina. Allir þurftu að gera krossmark yfir
kistunni og það slettist for á pilsið gömlu kon-
unnar þegar unga fólkið tróð sér að.
Það voru fáir orðnir eftir þegar hún komst
loksins að grafarbarminum og gerði krossmark
yfir. Hún stóð nokkra stund þögul og horfði á
hvernig moldin hafði sáldrast yfir litskæran
blómakransinn á kistulokinu. Þegar hún loks
hóf upp mjóa rödd sína, voru ekki margir eftir
sem heyrðu þegar hinn dáni tónsnillingur var
kvaddur í annað sinn sömu kveðju:
Revúar, Nicolai — adíö.
Og enn færri voru þeir sem heyrðu hana tauta
fyrir munni sér þegar hún staulaðist upp kirkju-
garðsstíginn:
Og samt sá hún hann aldrei framar.
Marz 1960.
Við skulum riðja götuna til friðarins!
stefnir 29