Stefnir - 01.11.1960, Qupperneq 46

Það hafði ekki rignt í nokkra daga og hænsnin
kroppuðu óþolinmóð á þurri jörðinni og hlupu
stefnulaus fram og aftur um veginn.
Nágranni gekk hjá.
„Bíðurðu eftir Packy?“ sagði nágranninn vin-
gjarnlega og stanzaði andartak, tók af sér hatt-
inn og iþurrkaði svita dagsins úr andlitinu. Þetta
var gamall maður.
„Það er heitt í dag!“ sagði hann. „Það verður
erfitt fyrir Packy á gamla hjólinu sínu. Ég vildi
ekki hjóla fjórar mílur á slíkum degi!“
„Packy mundi hjóla þessa leið tvisvar ef
hann ætti von á bók við leiðarendann!“ sagði
ekkjan með stolti þess sem ekki getur lesið nema
eina eða tvær línur erfiðislaust.
Mínúturnar liðu hægt. Ekkjan horfði stöðugt
í sólarátt.
„Ég held að hitinn sé verri en rigningin,“ sagði
nágranninn eins og annars hugar um leið og
hann sleit langan stilk af strái sem óx milli
tveggja steina og byrjaði að sjúga endann á
honum. „Maður gæti fengið sólsting á slíkum
degi!“ Hann leit til sólarinnar. „Sólin er hættu-
leg,“ sagði hann. „Hún gæti valdið því, að mað-
ur félli niður steindauður!“
Ekkjan hallaði sér lengra út yfir hliðið. Hún
horfði upp eftir hæðinni í átt til borgarinnar.
„Hann fær iþó að minnsta kosti svala golu í
andlitið þegar hann kemur niður hæðina,“ sagði
hún.
Maðurinn horfði upp eftir hæðinni. „Það er
satt. Á heitasta degi ársins leikur svalur and-
vari um andlitið þegar maður fer á hjóli niður
hæðina. Maður finnur silkimjúkt loftið leika um
kinnarnar. Og á veturna er eins og hnífar bliki
sitt til hvorrar handar og fletti skinninu af and-
litinu eins og þegar berkinum er flett af gulrófu.“
Hann saug stráið hugsandi. „Þetta hlýtur að
vera einhver brattasta hæð á Irlandi,“ sagði hann.
„Þetta er hæð sem á nafnið skilið.“ Hann tók
stráið út úr sér. „Ég held,“ sagði hann og horfði
alvarlega á ekkjuna — „ég held að þessi hæð
sé merkt með nafni á landabréfinu!“
„Ef svo er,“ sagði ekkjan, „getur Packy sagt
þér allt um það. Ef hann er ekki með bók 1
höndunum þá er hann með landabréf.“
„Er það svo?“ sagði maðurinn. „Það er merki-
legt. Landabréf er merkilegur hlutur. Það getur
ekki hver sem er gert landabréf.“
Ekkjan var ekki að hlusta.
„Ég held ég sjái Packy!“ sagði hún, og opn-
aði tréhliðið og gekk út á akveginn.
Efst uppi á hæðinni sáust reykjarmekkir þeg-
ar hjólið kom í ljós. Svo sást glampa á bláa
skyrtu er Packy kom á fleygiferð niður, með
hendurnar á stýrinu, og ljóst hárið flaksandi
aftur á hnakka. Hæðin var svo brött og hann
kom á svo mikilli ferð niður, að manninum og
konunni, sem stóðu niðri á jafnsléttu, virtist
hann ekki hreyfast, heldur fannst þeim trén og
runnarnir við veginn, þjóta burt sitt hvoru megin
við hann.
Hænurnar og kjúklingarnir klökuðu og tístu
og hlupu fram og aftur um veginn og leituðu að
öruggum felustað í skurðunum. Packy veifaði
móður sinni. Hann kom nær og nær. Þau gátu
séð freknunar á andliti hans.
„Burt!“ hrópaði Packy til hænsnanna, sem
enn voru ekki farin af veginum. Þau hlupu og
teygðu fram álkuna.
„Burt!“ hrópaði móðir Packys um leið cg
hún lyfti svuntunni sinni og blakaði henni til
að hræða þau úr vegi hans.
Það var ekki fyrr en eftir að slysið hafði gerzt,
að ekkjan fór að hugleiða, að ef til vill hefði
hún hrætt gömlu ungahænuna með því að banda
með svuntunni, og þannig stuðlað að því að hún
flaug yfir garðinn og staðnæmdist ekki fyrr en
úti á miðjum veginum.
Gamla hænan settist fyrst á grösugan skurð-
bakkann og horfði áttavillt á hænurnar og kjúkl-
ingana, sem hlupu ýmist lil hægri eða vinstri.
44 STEFNIR