Stefnir - 01.11.1960, Page 47

Svo þandi hún fjaðrirnar, teygði álkuna og gaf
frá sér tryllingslegan skræk og þaut út á heitan
og rykugan veginn.
Packy snögghemlaði. Ekkjan æpti upp yfir
sig. Hvítar fjaðrir þyrluðust upp og blóð spraut-
aðist. Hjólið beygði til hliðar og féll. Packy
hentist fram yfir stýrið.
Þetta var ósköp 'hversdagslegt óhapp og enda
þótt ekkjan hljóðaði upp yfir sig og gamli mað-
urinn liti í kringum sig til að aðgæta hvort
hjálp væri nærri, þá datt hvorugu þeirra í hug
að Packy væri alvarlega meiddur. En þegar þau
hlupu til og lyftu höfði hans og sáu að hann
gat ekki talað, þurrkuðu þau hlóðið framan úr
honum og horfðu í kringum sig örvæntingarfull,
til að sjá, hve langt þau þyrftu að bera hann.
Það voru aðeins fáir metrar að kofadyrun-
um, en Packy var látinn áður en þau komu hon-
um yfir þröskuldinn.
„Hann er bara í dái!“ hrópaði ekkjan, og hún
bað mennina, sem höfðu safnazt saman fyrir
utan dyrnar, að gera eitthvað fyrir hann. „Náðu
í lækni!“ kallaði hún og ýtti ungum verkamanni
til dyra, sem kominn var inn. „Flýttu þér! Flýttu
þér! Læknirinn lífgar ‘hann við!“
En nágrannarnir sem komu alls staðar að,
gerðu krossmark fyrir sér og féllu á kné um
leið og þeir komu inn og sáu drenginn mátt-
lausan og lífvana í fletinu, með ryk, óhreinindi
og svita í stirðnandi andlitinu.
Þegar ekkjan sannfærðist að lokum um að
sonur hennar væri dáinn þurftu hinar konurnar
að halda henni. Hún barði handleggjunum og
reyndi að losa sig. Hún sagðist ætla að snúa all-
ar hænurnar í garðinum úr hálsliðnum.
„Ég ætla að drepa þær allar. Hvaða gagn gera
þær mér nú? Allar hænur í heiminum eru ekki
á við einn dropa mannlegs blóðs. Gamla unga-
hænan var ekki nema í mesta lagi sex shillinga
virði. Hvað eru sex shillingar? Er það á við líf
vesalings Packys?“
Eftir nokkra stund hætti hún óráðshjalinu og
leit frá einu andliti til annars.
„Hvers vegna ók hann ekki yfir gömlu hæn-
una?“ spurði hún. „Hvers vegna reyndi hann
að bjarga ’hænu, sem var ekki nema sex shillinga
virði? Vissi hann ekki að hann var móður sinni
miklu meira virði en gömul hæna, sem átti að
fara í pottinn einhvern næstu daga? Hvers vegna
gerði hann þetta? Hvers vegna steig hann á
bremsurnar þegar hann var að fara niður eina
bröttustu hæðina í þessu landi? Hvers vegna?
Hvers vegna?“
Nágrannarnir klöppuðu henni á handlegginn.
„Svona nú!“ sögðu þeir. „Svona nú!“ Og það
var allt sem þeim gat dottið í hug að segja og
þeir sögðu það aftur og aftur. „Svona nú! Svona
nu!
Og í mörg ár eftir þetta, hvenær, sem ekkjan
talaði um Packy við nágrannana, sem komu inn
til að stytta henni stundir í einn eða tvo klukku-
tíma, spurði hún alltaf sömu spurningarinnar;
sömu óþreytandi spurningarinnar:
„Hvers vegna mat hann líf gömlu ungahæn-
unnar meira en sitt eigið?“
Og fólkið gaf alltaf sama svar.
„Svona nú!“ sögðu þeir, „svona nú!“ Og þeir
sátu eins þögulir og ekkjan sjálf og horfðu inn
í eldinn.
En vafalaust hafa einhverjir þessara nágranna
ekki getað látið hjá líða að hugleiða hvað hefði
gerzt ef Packy hefði ekki látið undan ótta sín-
um, en ekið beint yfir gömlu ungahænuna? -—
Og vafalaust hafa sumir þeirra starað inn í glæð-
urnar og dregið upp mynd af atvikum slyssins
í huga sér, breytt og bætt við þar sem þeim
fannst betur fara og þannig fengið nýjan endi
á söguna. Því þetta fólk þekkti ekkjuna og það
þekkti Packy, og þegar þú þekkir fólk vel er
jafn auðvell að gera sér í hugarlund hvað það
muni segja og gera undir vissum kringumstæð-
um eins og að muna hvað það raunverulega
STEFNIR 45