Blik - 01.04.1948, Blaðsíða 13

9
B L I K
ofan á sig. Nú er ég búinn að
borða, og ekkert illt hafði komið
fyrir ennþá, kjóllinn alltaf jafn
hreinn. En hvert átti ég nú að
fara? Nú var komin rigning, svo
að ekki var hægt að fara út í
nýja kjólnum, og áð fara úr hon-
um, nei, það kom ekki til nokk-
urra mála. Já, hvert átti að fara?
Þarna var stofuhurðin alveg gal-
opin og svo tælandi, ætti ég að
fara inn? Nei, það var ekki hægt,
það var nýbúið að banna mér að
fara þangað inn. En hvernig er
það, er nokkur, sem sér til mín
núna? Nei; engin sála var á ferð-
irtni. Eg læðist inn og lít í kring
um mig. Nei, en sú dýrð! Skrif-
stofuskápurinn hans pabba var
opinn. Þarna voru blöð og blý-
antar, og þarna var blek! Loks-
ins fékk ég tækifæri til að skrifa
með bleki. En méð hverju átti
ég að skrifa, hér var ekkert, sem
líktist því, sem pabbi notaði,
þegar hann skrifaði. Æ, hvað á ég
nú áð gera, hugsaði ég, því að ég
vissi, að þetta var eina tækifærið
til þess að fá að skrifa með bleki.
Eg varð með einhverju móti að
reyna að ná í sjálfblekunginn
hans pabba, sem var í jakkavas-
anum hans. Ég sneri mér við, til
þess að ganga út úr stofunni, en
æ, nú fór illa, blekbyttan datt
ofan í stólinn hennar mömmu
og nú bunaði blekið úr henni.
Ég 'flýtti mér að taka blekbytt-
una upp og láta tappann í hana
02' stin^a lienni inn í skrifborð-
ið. En hvað var þetta? Stór blek
klessa var á stólnum liennar
mömmu, og nú heyrði ég, að ein-
hver var að koma. Ég flýtti mtr
að setjast í stólinn. Nú kom
pabbi í dyrnar. Hann leit dálítið
hvasst á mig og sagði síðan: ,,Var
ekki búið að banna þér að vera
hérna?“ „Jú,“ svaraði ég víst
með skjálfandi röddu, því að
hann blíðkaðist qgn og sagði mér
að fara út og gera aldrei það, sem
ég ætti ekki að .gera. Ég sat kyrr
eftir sem áður, því að ég vissi
af klessunni í stólnum. Hjartað í
mér stöðvaðist og það hljómaði
sífellt fyrir eyrunum á mér:
Klessan, klessan, en pabbi sá ekk-
ert, fyrr en ég var að sleppa út úr
dyrunum, en þá kom það. „Hvað
er að sjá aftan á þig? þú ert öll
blá?“ Hvað sagði hann? Var nýi
kjóllinn minn orðinn blár að aft
an? Ó, nú skildi ég, auðvitað
hafði blekið komizt í nýja kjól-
inn, þegar ég settist. í stólinn.
Ég rak upp hræðilegt öskur.
Mamma og pabbi þutu til mín
til þess áð vita, hvað að mér
gengi. í fyrstu gat ég hvorki né
þorði að segja neitt, en svo sá ég,
að ég yrði að segja allt saman ,
hvernig svo sem viðtökurnar
yrðu.
Þau sögðu ekki neitt, en gengu
bæði að stólnum. ,
Ég rétt þorði að líta upp, en
hvað var þettá?, Pabbi var allur