Blik - 01.04.1948, Blaðsíða 25

B L 1 K
2 1
að dansa ekki við mennina, ef
þeir eru drukknir, og segja þeim
bara lireinskilnislega ástæðuna
fyrir því. Ég hugsa, að sumir
yrðu sneyptir, þ. e. a. s. ef þeir
eru ekki því einfaldari, ef hver
stúlkan á fætur annarri neitaði
þeim.
En því miður eru sumar stúlk-
úr ekkert l>etri, svo að þeir geta
alltaf að minnsta kosti skemmt
sér með þeim. Samt sem áður
hef ég heyrt einn ungan mann
ségja, áð það þýddi ekkert fyrir
sig að vera ölvaður á dansleikj-
um, vegna þess að stúlkurnar
neituðu sér um dans í hrönnum
eða skiluðu sér strax. Þarna er
það eitthvað í áttina.
Um tóbaksneyzluna er þáð að
segja, að hún er miklu almenn-
ari heldur en vínneyzla.
Það er staðreynd, að reykingar
og þessháttar eru fyrsta sporið í
áttina til neyzlu áfengis.
Flestir, sem byrja að drekka,
eru búnir að neyta tóbaks í
lengri eða skemmri tíma. Nú er
svo komið, að fjöldinn allur af
ungum strákum eru svælandi
allan daginn, sleppa ekki vindl-
ingnum.
Oftast leiðast þeir út í þetta af
einhverju fikti, eða að eldri
strákar gefa þeim vindlinga, eða
jafnvel vindla, því að þeim þyk-
ir auðvitað skemmtun í því að
sjá þessa óvaninga vera að reykja.
Sumir þeira yngri eru stöðugir
fyrir í fyrstu, hafa lofað foreldr-
unr sínum að snerta ekki vindl-
ing. En þá er það tíðast, áð hinir
eldri fara að hæða þá og spotta
og segja: „En sá mömmudreng-
ur. Að láta karl og kerlingu ráðá
svona yfir sér, er það vesaling-
ur.“ En það er einmitt þetta, sem
fæstir standast, spott, háðung
og hlátur hjá hinum eldri. Nei,
þeir þola þetta ekki lengur. Það
er nóg, byrjaðir áð reykja.
Vonandi væri, að æskan tæki
höndum saman og reyndi að efla
bindindi sem mest hún mætti,
og það getur hún, ef hver leggur
sinn skerf fram. —
Svanh. Guðmundsd. III. b.
GARÐAR S. (skoðar mynda-
safnið): Mamma, hversvegna er
brúðurin hvítklædd?
MAMMA: Af því að hún er
glöð. Hvítt er merki gleðinnar,
en svart táknar sorgina.
GARÐAR S.: Já, nú skil ég,
hversvegna brúðguminn er svart
klæddur.
GUNNAR (kemur skælandi
inn til mömmu sinnar og kall-
ar): Mamma, mamma mín, hann
Emmi sló mig.
M.: Jæja, gjörði hann það? Og
hversvegna það?
GUNNAR: Ég ætlaði að gefa
honum einn undir hökuna, en
þá beygði hann sig snögglega,
svo að hnefinn skall í vegginn.