Blik - 01.04.1948, Blaðsíða 22

i8
B L I K
slytti. SVo útúr drukklinn var
hann.
Mér varð litið þangað, sem for
eldrarnir stóðu, gamlir og niður-
beygðir við þessa sjón. Aldrei
mun ég gleyma hinni átakanlegu
og hryggilegu sjón, er ég sá tárin
í augum móðurinnar og titring-
inn, sem fór um hinar breiðu
herðar föðurins. Hvílík heim-
koma! Gömlu hjónin bjuggust
ekki við þessu, því að þau höfðu
aldrei heyrt, að þessi elskaði son-
ur þeirra væri kominn á vald
Bakkusi. Seinna frétti ég eftir
móðurinni, að hún Iiefði heldur
viljað taka á móti syni sínurn
liðnu líki, en að fá hann þannig
heim.
Þessi sorglega saga er því mið-
ur alveg sönn. Við unga kynslóð-
in verðum að taka höndum sam-
an og vernda okkur sjálf og
aðra eftir megni fyrir ofurvaldi
eiturlyfjanautnarinnar. Það er
okkar helgasta skylda gagnvart
okkur sjálfum, foreldrum okkar
og íslenzka lýðveldinu.
M. Ó. III. b.
— o —
Ég minnist hryllingsins og
viðbjóðsins, senr gagntók mig
eitt sinn, er mér varð reikað til
veitingatjalds „Þjóðhátíðarinn-
ar“ eina nótt á þriðja tímanum.
Þar gat að líta eitthvað það aupi-
asta og mest niðurlægjandi á-
stand, sem nokkur maður getur
séð. I einu horninu sat maður
dauðadrukkinn og hélt á tómri
flösku í hendinni. Við borðin
sátu menn á stangli í svipuðu á-
standi, lágu fram á hendur sér
sofandi og ósjálfbjarga.
Aðrir, ekki alveg ,,dauðir“,
voru að súpa dreggjarnar úr pel-
um sínum, hentu þeim síðan frá
sér með blóti og formælingum
og hófu „söng“ eða ráku upp
öskur endur og eins til þess áð
lífga sig við.
A miðju gólfinu og upp við
eina tjaldsúluna hölluðust nokkr
ir menn og héldu hver utan um
annan sér til stuðnings og ráku
upp ámátleg vein, sem átti víst
að heita söngur. Ú t við dyrnar
undir borði lá maður með kápu
yfir sér. „Nei, hættu nú dreng-
ur!“ Ég var búinn að sjá nóg.
Ég gekk út og fyrir eyrum mér
hljómáði söngur þessara vesa-
lings manna. Mér fannst ég vera
við jarðarför og verið væri að
grafa þessa menn. En hvað var
nú þetta? Ég datt um eitthvað.
Jú, ég hafði reikað í þessum
hugsunum mínum inn á milli
tjaldanna og hafði dottið um fæt
ur manns, sem lá þarna úti á
jörðinni meðal annarra. Ég gekk
þangað, sem bifreiðarnar stað-
næmast. Við og við mæti ég hópi
af strákum, sem halda hver um
herðar annars og slaga til og frá
og há-„syngja“ eða orga. Ég