Fréttablaðið - 25.08.2021, Blaðsíða 28
Ég fór á mínum
hraða, mest labb-
andi og tók því rólega.
Kærastinn gekk með og
var með hjólabretti
meðferðis ef ég yrði of
þreytt til að ganga.
Lára Guðrún Jóhönnudóttir
var 32 ára þegar hún greind-
ist með brjóstakrabbamein.
Hún gekkst undir brjóst-
nám og lyfjameðferð í kjöl-
farið og taldi sig heppna hve
snemma meinið var greint.
Eftir að meðferð var lokið tók
síðan við annar kafli í lífi Láru,
önnur bylgjan í bataferlinu, sem
er að ná aftur vopnum sínum
hægt og rólega. Að greinast með
krabbamein breytir lífi fólks á
varanlegan hátt og segir Lára að
varasamt geti verið að fara of geyst
af stað. Hún hefur bent á „afreks
væðingu“ krabbameinsgreindra,
þar sem fjölmiðlar fara oft mikinn
í að fjalla um stórkostleg afrek
þeirra sem lokið hafa við krabba
meinsmeðferð. Þótt þau afrek séu
frábær og aðdáunarverð, eigi f lest
þeirra sem ljúka svo erfiðri með
ferð nóg með að fara á fætur og
klæða sig í föt. Hvíldin er dyggð,
rétt eins og afrekin.
Mamma lést 40 ára gömul
Lára var aðeins 16 ára þegar móðir
hennar greindist með brjósta
krabbamein. Hún var þá einstæð,
þriggja barna móðir.
„Mamma mín deyr svo 40 ára
gömul. En þegar hún greinist, eins
mikill skellur og það var, þá var
gott að eiga Krabbameinsfélagið
að. Að geta nálgast ráðgjafar
þjónustuna skipti okkur fjöl
skylduna mjög miklu, að taka þátt
í hvers kyns námskeiðum þar sem
þú hittir annað fólk á jafningja
grundvelli, fólk sem er eða hefur
gengið í gegnum sama og þú,
hvort sem það eru krabbameins
greindir eða aðstandendur.“
Greining móður Láru hafði lík
lega mikið að segja en í raun var
það alger hending að mein hennar
sjálfrar var greint.
„Ég hafði haft tilfinningu fyrir
því að það væri eitthvað að,
þrátt fyrir að ég hafi í raun verið
algerlega einkennalaus. En þessi
tilfinning varð til þess að ég dreif
mig til kvensjúkdómalæknis sem
taldi loks ástæðu til að skoða mig
betur, og hefur greining móður
minnar þar haft mikið að segja.
Ég er síðan greind með krabba
mein sem var milli rif beinanna,
mein sem hefði verið með erfitt
að greina í hefðbundinni brjósta
skoðun.“
Ekki öll sem klífa fjöll
og hlaupa maraþon
Lára minnist þess að hún tók þátt
í Reykjavíkurmaraþoni árið 2016
en þá var hún enn að ná vopnum
sínum eftir brjóstnám og lyfja
meðferð. Þátttaka hennar vakti
athygli en það var ekki síst fyrir
þær sakir að hana langaði að taka
þátt, safna fyrir gott málefni en
gera þetta á sínum forsendum.
„Þarna fannst mér mikilvægt
að það eru engar reglur. Ég fór á
mínum hraða, mest labbandi og
tók því rólega. Kærastinn minn
gekk með og var meira að segja
með hjólabretti meðferðis í tösku,
ef ég yrði of þreytt til að ganga. Ég
vildi gjarnan taka þátt og láta gott
af mér leiða – en á þeim hraða sem
passaði mér sem er einmitt eitt
hvað er gott að hafa í huga. Hvað
er það sem passar þér?“
Afreksfólkið er ótrúlegt
Með þessu er Lára þó alls ekki að
segja að eitthvað sé athugavert við
að fólk setji sér háleit markmið og
nái ótrúlegum afrekum að með
ferð lokinni.
„Nei, alls ekki. Ég hreinlega
dáist að fólki sem tekst að gera
svona ótrúlega hluti, vinna
líkamleg og andleg afrek. Þau eru
nær alltaf unnin til fjáröflunar og
styðja því líka við góðan mál
stað. Þannig eru svona hetjusögur
mikilvæg auðlind, til dæmis fyrir
félög eins og Krabbameinsfélagið
eða Kraft. En oft virðast stór og
mikil afrek fá alla athygli fjöl
miðla, sem getur um leið skapað
óraunhæfar væntingar fyrir fólk
sem er að ljúka meðferð um eigin
heilsu. Það getur verið erfitt fyrir
„venjulegt“ fólk að rekast á vegg,
að upplifa að hvorki hugur né lík
ami er tilbúinn í slík átök sem er
hampað í fjölmiðlum. Þess vegna
væri gaman að sjá meira jafnvægi
í blöðunum um fólk sem hefur
greinst með krabbamein. Ég væri
svo til í að lesa viðtal með fyrir
sögninni „Hvíldi sig til bata“, því
það er svo mikil dyggð í hvíldinni.
Hvíld er aldrei tímasóun. Þú ert
ekki latur þótt þú slakir á og góð
hvíld er fjárfesting í eigin heilsu.“ n
Hvíldi sig til bata
Lára segir mikla dyggð felast í hvíld, rétt eins og afrekum. FRÉTTABLAÐIÐ/EYÞÓR
25. ágúst 2021 MIÐVIKUDAGUR10 KR ABBAMEINSFÉLAGIÐ 70 ÁR A