Morgunblaðið - 19.04.2021, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. APRÍL 2021
✝
Inga Kristjana
Halldórsdóttir
var fædd 13. mars
1939 á Ísafirði. Hún
lést 1. apríl 2021.
Foreldrar henn-
ar voru: Liv Ingi-
björg Ellingsen,
fædd 5. janúar 1910
í Reykjavík, látin
17. mars 1967, og
Halldór Hall-
dórsson, fæddur 27.
nóvember 1900 í Reykjavík, lát-
inn 5. desember 1949. Liv og
Halldór giftu sig 1934 í Reykja-
vík og fluttu til Ísafjarðar á
Mjallagötu 5. Við andlát Halldórs
flutti fjölskyldan til Reykjavíkur.
Systkini: Bergljót María, fædd
22. apríl 1936, Óttar Pétur, fædd-
ur 19. júlí 1937, látinn 14. sept-
ember 1992, Unnur Rannveig, f.
17. apríl 1945, látin 17. sept-
1. Þórunn Liv Kvaran, fædd 10.
október 1959. Barnsfaðir: Stefán
Valgarð Kalmansson, fæddur 9.
febrúar 1961. Börn þeirra: a. Inga
Valgerður, fædd 06.01. 1988, sam-
býlismaður Alexander Þór
Crosby, fæddur 12.03. 1988. Börn:
Sara Kristín, fædd 1. ágúst 2016,
og Stefán Baltasar, fæddur 21.
apríl 2020, og b. Kalman, fæddur,
02.12. 1992, sambýliskona Karítas
Sigurðardóttir, fædd 14. maí
1993. Barn: Katla Andrea, fædd
30. október 2019.
2. Halldór Kvaran, fæddur 4.
maí 1961. Maki: Kristín Gísladótt-
ir, fædd 2. maí 1963. Börn: a. Páll
Ingi Kvaran, fæddur 13. nóv.
1985, b. Erla Hlíf Kvaran, fædd 2.
mars 1987, börn: Unnur Ágústa,
fædd 1. ágúst 2012; Sigrún Lára,
fædd 23. júlí 2014, c. Arna Liv
Kvaran, fædd 24. feb. 1998, d.
Einar H. Kvaran, fæddur 19. okt.
1999, e. Brynja B. Halldórsdóttir,
fædd 3. feb. 1986, maki: Tómas
Helgason, fæddur 21. nóv. 1990, f.
Pétur B. Halldórsson, fæddur 5.
sept. 1990, maki: Sigrún María
Hákonardóttir, fædd 2. feb. 1990,
börn: Björk B. Pétursdóttir, fædd
21. júlí 2017, Vera B. Halldórs-
dóttir, fædd 18. apríl 2019.
3. Hildur Hrefna Kvaran,
fædd 23. október 1964. Sambýlis-
maður Sigurjón Gunnsteinsson,
fæddur 20. september 1966. Börn
þeirra eru: a. Gunnsteinn, fædd-
ur 7. febrúar 1994, b. Hrafnhild-
ur, fædd 28. desember 1996, og c.
Frosti, fæddur 1. júlí 2001. Barn
Sigurjóns: Guðbjörg, fædd 29.
júlí 1992.
4. Hörður Kvaran, fæddur 25.
nóv. 1970. Maki: Edda Herdís
Guðmundsdóttir, fædd 19. okt.
1972. Börn: a. Ari Kvaran, fædd-
ur 15. maí 1997, b. Kári Kvaran,
fæddur 11. apríl 2002, c. Sif
Kvaran, fædd 13. feb. 2007, d.
Eva Kvaran, fædd 8. feb. 2014.
5. Gunnar Kvaran, fæddur 11.
janúar 1976.
Útför Ingu fer fram frá Foss-
vogskirkju 19. apríl 2021 kl. 15. Í
ljósi aðstæðna verður aðeins nán-
asta fjölskylda viðstödd. Streymt
verður frá útförinni á:
http://www.exton.is/streymi
Hlekk á streymi má einnig
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
ember 2018, Hildur
Björg, fædd 30. jan-
úar 1947, Friðrik
Steinn, fæddur 8.
apríl 1956.
Inga giftist 6. júní
1959 Gunnari Gísla
Kvaran heildsala, f.
4. mars 1937. For-
eldrar hans voru:
Gunnar Gísli Ein-
arsson Kvaran, stór-
kaupmaður í
Reykjavík, fæddur 11. nóvember
1895, látinn 17. júní 1975, og Guð-
munda Guðmundsdóttir hús-
freyja, fædd 28. desember 1896,
látin 11. desember 1953. Inga og
Gunnar hófu búskap sinn að
Smáragötu 6 en bjuggu síðan
lengst af í Vesturbæ Reykjavíkur,
fyrst að Kvisthaga 2 en síðan að
Grímshaga 5.
Börn þeirra:
Ég kynntist Ingu tengdamóð-
ur minni fyrir rúmum 27 árum.
Hún var vönduð og góð kona,
hafði listrænt auga og var afar
smekkleg. Inga var einstaklega
falleg og glæsileg og sést það best
þegar flett er í gegnum myndaal-
búm frá fyrri tíð.
Mannkostir Ingu koma lík-
lega best fram í börnunum
hennar fimm sem hugsuðu alla
tíð ákaflega vel um hana og
reyndu að gera henni lífið sem
bærilegast í veikindum henn-
ar.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
Inga, minning þín mun lifa um
ókomna tíð.
Og dagurinn leið í djúpið vestur,
og Dauðinn kom inn til þín.
Þú lokaðir augunum – andartak
sem ofbirta glepti þér sýn.
Og um varir þér brá fyrir brosi þeirra,
sem bíða í myrkrinu og þrá
daginn, – og sólina allt í einu
í austrinu rísa sjá.
(Tómas Guðmundsson)
Þín tengdadóttir,
Edda.
Inga systir mín var fædd og
uppalin á Ísafirði, í Mjallargötu 5,
til 11 ára aldurs, ásamt einum
bróður og þremur systrum.
Lífið á Ísafiði á þessum árum
stóð í blóma og nutum við þess að
alast þar upp. Fjöldi íbúa var
2.600 manns. Þar var barnaskóli,
gagnfræðaskóli, bókasafn, hús-
mæðraskóli, skátaheimili, kvik-
myndahús, sem einnig var notað
fyrir leiksýningar, hljómleika og
söngleiki. Kvikmyndasýningar
fyrir börn voru þarna á sunnu-
dögum. Þangað tróðust inn flest
börn í bænum. Miðinn kostaði
eina krónu.
Á sunnudögum fórum við í
barnamessu og söfnuðum Jesú-
myndum, einnig á samkomur hjá
Hjálpræðishernum. Söng- og
leiklistarlíf var þar fjölbreytt og
sáum við Óttar og Inga flestar
sýningar sem haldnar voru í sam-
komuhúsi bæjarins, Alþýðhúsinu.
Margir efnilegir leikarar og
söngvarar komu þar fram.
Sunnukórinn, blandaður kór,
undir stjórn Jónasar Tómassonar
tónskálds, var aðalsmerki.
Skátahreyfingin var öflug og
sóttum við jafnan skátafundi,
ásamt vinkonum. Við vorum kall-
aðir ljósálfar. Ellefu ára gömul
sóttum við, Inga 8 ára, ljósálfar
alþjóðlegt skátamót sem haldið
var á Þingvöllum.
Mjallargatan var leikvöllur
okkar og leikfélagar flestir úr göt-
unni. Mikið var farið í útileiki.
Hver lék sér í sinni götu. Sam-
gangur á milli gatna í leik var lít-
ill. Allir voru kallaðir púkar og
kenndir við götuna sem þeir
bjuggu í. Við vorum Mjallargötu-
púkar og allir þar miklir vinir.
Við ólumst upp við gott viður-
væri. Tónlist var í hávegum höfð á
heimilinu, lærðum öll á píanó hjá
föður okkar, sem var mikill tón-
listarunnandi og góður píanóleik-
ari. Faðir okkar var einn þeirra
sem stofnuðu Tónlistarskóla Ísa-
fjarðar og var Ragnar H. Ragn-
ars, píanóleikari og söngstjóri,
ráðinn þar til starfa. Við vorum
nemendur hans.
Eftir snöggt andlát föður okk-
ar í desember árið 1949 fluttum
við til Reyjavíkur í júní 1950. Inga
hélt áfram tónlistarnámi hjá
Gunnari Sigurgeirssyni, sem
sagði Ingu vera efnilegasta nem-
anda sinn. Vildi að hún héldi
áfram náminu og kenndi henni að
kostnaðarlausu.
Inga var falleg, viðkvæm, bók-
hneigð og listræn, elskaði kvæði
og fór fumlaust með þau utanbók-
ar. Nám sóttist henni vel og sama
hvað var, allt lék í höndum henn-
ar. Vinkonur eignaðist hún marg-
ar, bæði á Ísafirði og seinna í
Reykjavík. Meðal vina var hún
dáð og eftirsótt.
Inga lauk prófi frá Verslunar-
skóla Íslands. Eftir útskrift vann
hún hjá dr. Benjamín Eiríkssyni,
vélritaði fyrir hann og svaraði í
síma, og var þá aðal-spurningin
hvað gengi dagsins væri.
Inga giftist æskuást sinni,
Gunnari G. Kvaran, árið 1959.
Þau eignuðust fimm yndisleg
börn, sem þau ólu upp af kost-
gæfni og fengu börnin bestu
menntun, sem völ var á.
Liv Ellingsen, móðir okkar,
greindist með lungnakrabbamein
og lést árið 1967, nýlega orðin 57
ára gömul. Þar kom Inga sterk
inn og sýndi kærleik, bæði í veik-
indum móður og eftir andlát
hennar.
Inga lauk prófi í lífeindafræði
frá Tækniskóla Íslands og starf-
aði lengst af á blóðfræðideild
Landspítalans, sameiginlegum
vinnustað okkar.
Inga var vina- og ættrækin,
ávallt tilbúin að rétta fram hönd
þegar eitthvað stóð til, var mikil
húsmóðir og mannvinur. Á gaml-
árskvöld í mörg ár mættum við
systkini með börn og maka og
fögnuðum nýju ári heima hjá
þeim hjónum, Ingu og Gunnari.
Síðustu ár átti Inga við veikindi
að stríða og lést hún á skírdag,
þann 1. apríl. Með söknuði kveð
ég systur mína og bestu vinkonu,
um leið sendi ég börnum hennar
og öllum afkomendum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Bergljót Halldórsdóttir.
Elsku Inga föðursystir mín
kvaddi þessa tilvist á skírdag eftir
langt stríð við vanheilsu vegna
sjúkdóms sem var lengi vel
ógreindur. Sjúkdóms sem ein-
angraði hana með því að ræna
hana hægt og hljótt hluta per-
sónuleika síns, svo þrótti og máli.
En Inga var ekki alltaf veik og
til upprifjunar þeim sem þekktu
hana áður og til upplýsingar þeim
sem ekki áttu þess kost að kynn-
ast Ingu þegar hún var hún sjálf,
langar mig að draga upp mynd
sem ég á og varðveiti af Ingu. Af
Ingu heilbrigðri þegar hún hér á
landi fegurst var. Því hún var
dásamlegur húmoristi. Hún var
stórglæsileg, og góð eins og hún
var falleg. Hún var líka algjör
töffari, dugleg og klár.
Guð blessi minningu Ingu.
Helga Liv.
Inga Kristjana
Halldórsdóttir
Ég sakna ömmu
Dagnýjar.
Amma Dagný er
ofurhetja.
Ég elska ömmu Dagnýju.
Hún er hjá afa Nonna í geimn-
um.
(Á leið á leikskólann 13.4. 2021.
RHD 3 ára.)
Rúrik Hrafn Dagsson.
Dagný, skemmtilega og litríka
Dagný, brosmildi fagurkerinn,
hugmyndasmiðurinn og húmor-
istinn, sem gæddi allt fegurð og
lífi.
Djúpi sposki hláturinn hennar
á eftir að lifa í minningunni, ótal
samverustundir yfir kaffi og sígó
og öll fallegu jólakortin sem töff-
arinn skrifaði af ást og einlægni,
þar sem hvert orð var eins og
meitlað í stein, úthugsað og inni-
haldsríkt. Árin í Æsufellinu eru
ógleymanleg, víxlarnir sem þurfti
að framlengja og skrifa undir
hvert fyrir annað, uppvaxtarár
barnanna okkar og uppátækin,
þegar við sáum varla fram úr
mikilli vinnu og húsbyggingum.
Uppátækin okkar eru fjársjóður í
minningabankanum, uppátæki
sem við gátum endalaust hlegið
að.
Nonni hefur örugglega varið
tímanum vel í að undirbúa komu
elskunnar sinnar og það kæmi
ekki á óvart ef þau væru þegar
komin af stað með hugmyndir um
hvernig gera má himnavistina
skemmtilegri.
Við hjónin vottum börnum,
fjölskyldunni allri og vinum Dag-
Dagný
Guðmundsdóttir
✝
Dagný Guð-
mundsdóttir
fæddist 29. ágúst
1949. Hún lést 26.
mars 2021.
Dagný var jarð-
sungin í kyrrþey að
eigin ósk.
nýjar einlæga sam-
úð.
Þuríður Sigurð-
ardóttir (Þura)
og Friðrik
Friðriksson.
Dagný Guð-
mundsdóttir er
þeim sem kynntust
henni ógleymanleg
– vegna lífsorku
hennar og andlegs styrks. Það
eru áratugir síðan við sáumst
fyrst. Gleymi ekki fyrsta fundi
okkar, var feimin við hana, en
léttleikinn og kátínan var svo
smitandi að brátt var öll feimni á
bak og burt. Komst brátt að því
að hún hafði æft ballett fram á
unglingsár og var því kattliðug –
og hrikalega góður kokkur, létt í
lund og orðheppin, alltaf svo
smart og á undan sinni samtíð í
klæðaburði, skemmtilegur bóka-
ormur með einstaklega góða
nærveru.
Við bundumst strax sterkum
vináttuböndum við þau Jón Ing-
ólfsson heitinn, samferðamann
Dagnýjar og barnsföður, en hann
féll skyndilega frá fyrir rúmu ári.
Og sú vinátta hélst alla tíð þótt
fundirnir væru færri í seinni tíð.
Með þeim Jóni og Dagnýju
kynntumst við landinu á annan
hátt, hvort heldur það var inni í
Lóni í Öræfum, á Þingvöllum eða
í Eyjafirði. Einn sumardag fyrir
allmörgum árum tóku þau Jón
okkur Jóhann í bíltúr og þá var
ferðinni heitið í Skorradal að líta
á land þeirra þar. Örlögin höguðu
því svo þannig að Skorradalur
varð síðar á lífsleiðinni athvarf
okkar Jóhanns og griðastaður.
Þau Jón hreiðruðu um sig í landi
Hraunsholts í Garðabæ þar sem
föðurfólk Dagnýjar átti land. Þar
byggðu þau sér hús, mér þótti
mikið til koma hve mikla hugsun
og vinnu þau lögðu í alla hluti,
hvort heldur það var innréttingin
eða gólfefnið, enda miklir fagur-
kerar bæði tvö, eins og umhverfið
bar vitni um. Þangað var gott að
koma, alltaf slegið upp veislu,
holulambið og béarnaise-sósan
oft á boðstólum, kannski eitthvað
fljótandi, og umræður sem stóðu
iðulega fram á nótt. Börn okkar,
sérstaklega Egill Örn og Sif,
eignuðust vini í Rósu Dögg og
Helga Hrannari, sá yngsti þeirra,
Dagur, og Valdimar okkar áttu
líka sínar stundir. Þetta voru góð-
ir tímar, fullir gleði og glaðværð-
ar, fullvissu um að lífið væri enda-
laust og við ósigrandi. Þegar á
móti blés leystum við saman úr
málunum. Það var svo auðvelt
með þeim Dagnýju og Jóni – þau
kusu að takast á við hlutina aug-
liti til auglitis. Þoldu illa kjaftæði.
Nú eru þau bæði gengin, góðu
ferðafélagarnir í gegnum lífið.
Síðustu mánuðir reyndust
Dagnýju erfiðir. Hún gafst ekki
upp, sagði mér í sumar að nú yrði
hún bara að ná einhverri heilsu,
hún nennti þessu ekki lengur. Og
hún reyndi sannarlega. Dagný
Guðmundsdóttir sá kjarnann í því
sem var og kunni að orða hug
sinn. Aldrei kom ég að tómum
kofunum hjá henni, hvort heldur
það snerist um samskipti, nýjar
gardínur, góða sósu eða barna-
uppeldi, hún vissi sínu viti og
kunni að leiðbeina án stjórnsemi
eða yfirgangs, fór því ævinlega af
hennar fundi glaðari og þakklát-
ari. Það sem ég mun sakna henn-
ar, vináttu hennar og væntum-
þykju. Hugur minn er hjá
börnum þeirra og fjölskyldu, veit
þau hafa sama styrkinn og áræðið
og foreldrarnir. Guð blessi minn-
ingu þeirra Jóns Ingólfssonar og
Dagnýjar Guðmundsdóttur.
Guðrún Sigfúsdóttir
Við Dagný kynntumst þegar
Edda útgáfa var stofnuð við sam-
einingu á bókaútgáfunum Iceland
Review, Vöku-Helgafelli og Máli
og menningu. Dagný kom frá
Máli og menningu og ég frá Ice-
land Review, við þessar samein-
ingar varð til stór hópur af öflugu
fólki sem vann hörðum höndum í
nýju húsnæði Eddu útgáfu á Suð-
urlandsbrautinni. Það gekk á
ýmsu til að byrja með, oft var
tölvukerfið að hrynja, húsakynn-
in eiginlega hálfhrá og málningin
varla þornuð þegar við fluttum
inn, en hér var kominn saman
hópur af hressu fólki sem var
staðráðið í að láta hlutina ganga.
Það gustaði af Dagnýju þegar
hún kom á þriðju hæðina í sölu-
deildina. Hún var oftast í grænni
úlpu, alltaf fráhneppt og með
rautt þykkt hár sem flóði yfir axl-
ir hennar eins og eldgos. Dagný
var ávallt glaðsinna og hressileg
við alla.
Dagný sá um bókabúðirnar
fyrir Eddu útgáfu. Hún hafði
auga með að allar bækur okkar
væru sýnilegar í búðunum.
Dagný fór keyrandi út um allt
land með úrval af bókum Eddu
útgáfu og passaði hún upp á að
bækurnar væru fáanlegar á öllum
tungumálum.
Það voru oft fjörugir tímar hjá
Eddu útgáfu, farið í ferðalög og
árshátíðir haldnar. Dagný átti
mjög gott með að tala við fólk.
Hún var glaðvær og jákvæð og
hafði lag á að takast á við hlutina
þó svo að stundum hafi verið á
brattann að sækja. Því miður
komu erfiðir tímar hjá Eddu út-
gáfu, sem varð til þess að margir
starfsmenn hættu störfum en þó
að Edda útgáfa hætti vorum við
Dagný alltaf í sambandi öðru
hvoru. Við hittumst oft á kaffi-
húsum ásamt fleiri félögum og
áttum góðar stundir saman.
Við Dagný töluðum mikið sam-
an um allt milli himins og jarðar
og á ég ljúfar minningar um okk-
ar samveru. Á seinni árum þurfti
Dagný að berjast við erfiðan
heilsubrest. Heilsa hennar hafði
það í för með sér að kaffihúsa-
ferðum okkar fækkaði en við
Dagný héldum uppi okkar síma-
fundum í tíma og ótíma. Þegar ég
hugsa til baka finnst mér með
ólíkindum hve vel Dagný mundi
alla hluti. Það var eins og hún
hefði haft tölvuheila og ég nefndi
það oft við hana.
Fyrir einu og hálfu ári missti
Dagný manninn sinn mjög snögg-
lega og var það mikið áfall. Hún
tókst á við sína sorg með jafnað-
argeði en hún kunni að takast á
við mótlæti. Dagný var ákaflega
stolt af sínum börnum og barna-
börnum og um þau ræddum við
mjög oft í okkar mörgu símtölum.
Dagný mín, kærar þakkir fyrir
okkar góðu samveru í gegnum ár-
in og símtölin okkar. Það var oft
glens og gaman hjá okkur á með-
an þú hafðir góða heilsu og naust
lífsins. Það var alltaf stutt í hlát-
urinn þinn enda varstu alltaf hálf-
gerð hippa-stelpa, mín kæra.
Ég sé á eftir góðri vinkonu til
margra ára og ég votta fjölskyldu
Dagnýjar mína dýpstu samúð.
Anna Aðalsteinsdóttir.
Það er svo langt síðan en samt
svo stutt. Svo sannarlega er tím-
inn afstæður, stundum silast
hann áfram og stundum fer hann
svo hratt að hann týnist. Dagur-
inn í gær kemur aldrei aftur og
þegar ástvinir kveðja, þá er of
seint að hugsa, ef, átt og hefði.
Á táningsaldri kynntist ég
Dagnýju, hún bjó í Vesturbænum
en ég í Austurbænum, hún í ball-
ett, ég handbolta en við hittumst í
miðbænum. Ég man þegar ég sá
hana fyrst, hún var svo sjúklega
sæt, með eldrautt hár og mosa-
græn augu. Það löðuðust allir að
Dagnýju, ekkert síður við stelp-
urnar en strákarnir, hún var svo
glaðbeitt, orðheppin og skemmti-
leg.
Haustið 1967 hittumst við á ný
og það á Seyðisfirði af öllum stöð-
um, ég komin með kærasta og
hún með vinkonu sína Oddnýju
Eiríks. Þessar tvær hippadrottn-
ingar voru nýkomnar frá London,
Dagný í leðri og Oddný í pels.
Þrátt fyrir að ég og sennilega all-
ir aðrir í plássinu værum lúðar í
samanburði við þessar píur, þá
endurnýjaðist vináttan og hefur
haldist alla tíð.
Þegar við hjónin flytjum suður
með Sirrý okkar, var Dagný farin
að búa með Jóni Ingólfs sem að
margra mati var flottasti strák-
urinn í Reykjavík, oft kallaður
Nonni bítill enda hárprúður
mjög. Þetta var árið 1971 og við
Dagný báðar óléttar og eignuð-
umst Rósu Dögg og Bóel með
fjögurra daga millibili.
Við ræktuðum sambandið
þrátt fyrir að við byggjum á Suð-
urlandinu en þau í bænum. Þau
fóru um allt land að selja bæði
bækur og fatnað og komu oft við
hjá okkur. Dætur mínar geta
þakkað þeim fyrir að hafa oftast
verið vel klæddar, því Dagný var
með heildsölu og höndlaði með
barnaföt sem seld voru í flottustu
búðunum í bænum.
Eftir að við fluttum til Reykja-
víkur 1982 varð samgangur meiri
og þar sem hún var hinn mesti
fagurkeri og smekkleg á allan
hátt, veitti hún mér aðstoð við
fataval, sagði mér að sleppa
drögtum, þeim gæti ég klæðst
þegar ég væri komin á Grund.
Þau opnuðu búð á Laugaveg-
inum og ég held að nafnið á versl-
uninni segi meira um Dagnýju en
mörg orð. Búðin hét „Vanir
menn, villtar meyjar og vand-
ræðabörn.“ Alla vega fyrir okkur
sem þekktum hana, þá kom nafn-
giftin ekki á óvart, því hún var svo
töff og frjó í hugsun, hirti ekki um
hvað öðrum fannst, alltaf sjálf-
stæð og ákveðin.
Við Dagný áttum eftir að bæta
um betur í barneignum. Þau Jón
eignuðust Helga Hrannar þegar
Rósa Dögg var orðin 7 ára og
þegar ég alveg óvænt var orðin
ólétt árið 1989 þá sagði hún: „Þú
hefur alltaf óskað þér þess að
verða einstæð móðir með barn á
Laufásborg.“ Stuttu síðar,
hringdi hún í mig og sagði mér að
við myndum líklegast liggja sam-
an saman á deildinni, sem við og
gerðum. Vinnuheitið á óléttunum
voru Lúllarnir og fæddust þeir
Lúlli XIII og Lúlli XV í desember
og fengu nöfnin Dagur Geir og Ís-
leifur Örn. Dagný kunni að gera
alla hluti skemmtilega.
Jón og Dagný voru samhent og
búin ríkum mannkostum, börnin
þeirra og barnabörn bera þeim
fagurt vitni. Um leið og ég þakka
þeim samfylgdina í lífinu þá sendi
ég mínar dýpstu samúðarkveðjur
til allra þeirra sem næst þeim
stóðu.
Ingibjörg
Ottesen (Imba).