Morgunblaðið - 21.04.2021, Blaðsíða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. APRÍL 2021
✝
Erla Hauks-
dóttir fæddist í
Reykjavík 22. júní
1947. Hún lést á
Landspítalanum
við Fossvog 12.
apríl 2021. For-
eldrar hennar voru
Haukur Magn-
ússon, f. 8. janúar
1922, d. 12. janúar
1995, og Sigur-
björg Ottesen, f.
25. maí 1924, d. 29. apríl 2011.
Bræður Erlu eru: Pétur Hauks-
son, f. 1945, maki Halldóra
Árnadóttir, látin. Þau skildu;
Örn Hauksson, tvíburabróðir
Erlu, f. 1947, maki Kara Jó-
hannesdóttir. Bræður Erlu sam-
feðra eru: Kevin Hauksson, f.
1962, og Omar Magnusson, f.
1968.
Erla eignaðist einn son, Sig-
urbjörn Orra, f. 1. september
hjá ættingjum á Ytra-Hólmi þar
sem hún undi hag sínum vel.
Erla var einn vetur á heima-
vist í Reykjanesskóla í Ísafjarð-
ardjúpi ásamt tvíburabróður
sínum. Hún stundaði nám í Hús-
mæðraskólanum í Reykjavík og
að skólagöngu lokinni flutti hún
ásamt vinkonum sínum til Dan-
merkur þar sem hún vann m.a.
við hótelræstingar.
Eftir að hún flutti aftur til Ís-
lands fór að bera á andlegum
veikindum hjá Erlu sem áttu
eftir að hafa mikil áhrif á líf
hennar. Hún starfaði við ým-
islegt, meðal annars ræstingar,
í býtibúri Landspítalans, barna-
gæslu og við blaðaútburð.
Árið 1985 flutti Erla með son
sinn til móður sinnar á Laug-
arnesveg. Þar bjó hún til 1996
er hún flutti ásamt syni sínum í
Iðufell. Síðustu árin bjó hún í
Kríuhólum 2.
Útför Erlu fer fram frá Fella-
og Hólakirkju í dag, 21. apríl
2021, og hefst athöfnin klukkan
13.00.
1978. Barnsfaðir er
Úlfar Aðal-
steinsson. Eigin-
kona Sigurbjörns
Orra er Brynhildur
Steindórsdóttir, f.
2. júlí 1974. Dætur
þeirra eru Arna
Sól, f. 26. júlí 2006,
og Brynja Sól, f. 7.
ágúst 2009.
Erla fæddist í
Reykjavík og bjó
þar til tveggja ára aldurs. Þá
flutti hún á Ytra-Hólm í Innri-
Akraneshreppi með móður
sinni og bræðrum og bjó til sjö
ára aldurs. Flutti þá á Akranes
þar sem hún bjó til níu ára ald-
urs en flutti þá með móður sinni
og tvíburabróður á Skóga þar
sem móðir hennar gerðist ráðs-
kona í Skógaskóla. Ellefu ára
flutti hún ásamt móður sinni til
Reykjavíkur. Á sumrin var Erla
Kæra mamma. Ég kveð þig nú
með söknuði. Líf þitt var alls ekki
neinn dans á rósum þar sem þú
glímdir við andleg veikindi stóran
hluta þess. Síðastliðin ár fór einn-
ig að bera meira á líkamlegum
veikindum.
Þegar ég var að alast upp varst
þú oft mikið veik. Því get ég í raun
ekki sagt að ég eigi margar góðar
minningar frá uppvaxtarárum
mínum. Það var ekki margt sem
ég gat deilt með þér vegna þinna
veikinda. Þú varst samt með
hjarta úr gulli og máttir ekkert
aumt sjá. Þú vildir alltaf gera þitt
besta. Þú hafðir mikið samband
við mig í gegnum árin þrátt fyrir
að ég hafi ekki alltaf endurgoldið í
sömu mynt.
Árið 2001 urðu ákveðin straum-
hvörf í þínu lífi þar sem í einni nið-
ursveiflunni ákvaðst þú að hætta
að taka öll lyf, m.a. blóðþrýstings-
lyf. Það varð til þess að augnbotn-
ar þínir og nýrnahettur skemmd-
ust. Þetta er í eina skiptið sem ég
man efir að þú yrðir virkilega
hrædd. Enda varstu þarna orðin
lögblind og með skerta nýrna-
starfsemi. Þrátt fyrir þetta vor-
kenndir þú þér aldrei og þrjósk-
aðist við. Þú lést þetta aldrei há
þér neitt sérstaklega eða ekki fyrr
en líkaminn fór að setja þér veru-
legar skorður.
Árið 2006 kom eldri dóttir mín í
heiminn. Upp frá þeim degi fórst
þú að ná meiri takti við lífið. Þú
varðst staðfastari í að taka inn
geðlyfin og fórst að ná betri and-
legum bata. Það sorglega var
samt að þá varstu búin að fara svo
illa með þig að líkaminn var farinn
að gefa sig. Því gastu ekki notið
þess eins og óskandi hefði verið.
Þú náðir þó góðu sambandi við
dætur mínar og var verulega fal-
legt að sjá hvað þið voruð góðar
hver við aðra.
Þegar ég fer nú yfir lífshlaup
þitt má með sanni segja að Ytri-
Hólmur hafi verið þitt athvarf og
festa á uppvaxtarárunum. Þar
veit ég að þér leið vel í faðmi
ömmu þinnar og afa, bræðra og
frændfólks.
Örn (Össi) bróðir þinn hefur
staðið sem klettur í gegnum þitt
líf og veikindi. Hann hefur ekki
bara hugsað um þig heldur líka
mig og gert umtalsvert meir en
flestir hefðu gert eftir að þín and-
legu veikindi fóru að ná á þér fast-
ari tökum. Svo seinna kom Kara
konan hans inn sem einnig reynd-
ist þér vel. Fyrrverandi mágkona
þín, Dóra, sem lést fyrir aldur
fram, var þér ákaflega góð. Fyrir
það er ég ótrúlega þakklátur og
ég veit að þú varst það líka þrátt
fyrir að hafa kannski ekki mörg
orð um það.
Ég er þakklátur öllum þeim
sem reynst hafa móður minni vel.
Það er fjöldinn allur af heilbrigð-
isstarfsfólki sem sumt sem hefur
teygt sig töluvert lengra en
skylda þeirra sagði til um.
Ég vil þakka þér mamma mín
fyrir það sem þú veittir mér. Þú
gafst mér ákveðið æðruleysi og
skilning á fjölbreytileika mann-
legs eðlis og trú á hið góða sama
hvað bjátar á. Ég veit að þér líður
betur núna og hefur kvatt þá
djöfla sem hafa fylgt þér í gegnum
árin. Þú hefur nú loks fengið
hvíldina.
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þinn sonur,
Sigurbjörn Orri.
Í dag kveð ég elskulega
tengdamóður mína. Ég kynntist
Orra mínum fyrir 20 árum og tók
Erla mér opnum örmum í þeirra
litlu fjölskyldu. Þar var öðruvísi
fjölskyldumynstur en ég hafði
vanist. Erla vildi þó alltaf allt fyrir
okkur gera, eins mikið og hún gat.
Hún átti við andleg veikindi að
stríða sem höfðu áhrif á allt henn-
ar líf. Það hafði einnig áhrif á
langvarandi líkamleg veikindi
sem hún barðist við allt sitt líf.
Hún reyndi sitt besta en lífsgæðin
voru orðin ansi fátækleg síðastlið-
in ár.
Erla var skarpgreind og hafði
áhuga á því sem var að gerast í
kringum hana. Oftar en ekki var
kveikt á Rás 1 áhæsta styrk hjá
henni og fylgdist hún vel með því
sem var að gerast í þjóðfélaginu.
Hún hringdi í okkur mjög reglu-
lega og var henni afar umhugað
um hvað á daga okkar hafði drifið.
Hún spurði mikið um ömmustelp-
urnar sínar sem voru ljósin í
hennar lífi. Hún var þeim ávallt
svo góð og sýndi þeim mikla um-
hyggju. Hún var gjafmild og
þakklát. Kvöldið áður en hún lést
hringdi hún í Örnu Sól og áttu
þær gott spjall. Okkur þykir vænt
um það.
Núna kveð ég þig, mín elsku-
lega tengdamamma, í hinsta sinn
en ótæmandi minningar um þig
geymi ég í hjarta mínu um
ókomna tíð.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Þín tengdadóttir,
Brynhildur Steindórsdóttir.
Elsku Erla amma, elsku besta
Erla amma. Ef við gætum bara
séð þig einu sinni enn lifandi, tal-
andi eða bara brosandi. Við mynd-
um gera allt til þess að sjá þig einu
sinni enn lifandi.
Þú varst besta amma sem hægt
var að óska sér. Þó að þú værir oft
mjög veik hringdir þú reglulega í
okkur til að tékka á okkur og at-
huga hvernig okkur liði. Hvernig
okkur gengi í skólanum og í
íþróttum. Þú sýndir okkur mikinn
áhuga sem okkur þótti mjög vænt
um. Núna er þetta svo skrítið því
að þegar síminn hringir þá höld-
um við eiginlega alltaf að þetta
sért þú og við verðum svo spennt-
ar og glaðar. Það er skrítið að fá
ekki að heyra röddina þína einu
sinni enn.
Þú varst alltaf svo góð og um-
hyggjusöm við okkur. Þú vildir
allt fyrir okkur gera. Þú gafst
okkur alltaf páskaegg um
páskana, t.d. þegar við bjuggum í
Noregi þá sendir þú þau til okkar.
Þú hugsaðir alltaf um aðra áður
en þú hugsaðir um sjálfa þig. Við
söknum þín svo óendanlega mikið
að það er ekki hægt að lýsa því.
Við munum alltaf elska þig mikið.
Við biðjum góðan Guð að
styrkja elsku pabba og Össa
frænda í sorginni. Minning um þig
mun alltaf lifa í hjarta okkar.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson)
Þínar ömmustelpur,
Arna Sól og Brynja Sól.
Um leið og ég kveð mágkonu
mína, Erlu Hauksdóttur, sem lést
12. apríl síðastliðinn, langar mig
til að minnast hennar í nokkrum
orðum.
Erla var tvíburasystir manns-
ins míns, ég kynntist þeim árið
1991. Sonur hennar Sigurbjörn
Orri, eða Orri eins og hann er allt-
af kallaður, kom oft með móður-
bróður sínum í heimsókn til mín
og lék sér við mína krakka. Á
þessum árum bjó Erla með Orra
hjá móður sinni á Laugarnesvegi
en síðar bjó hún í sinni eigin íbúð í
Iðufelli og síðustu árin í Kríuhól-
um.
Erla átti við margvísleg veik-
indi að stríða. Sjóndepurð var eitt
af því sem hin síðari ár gerði henni
erfitt fyrir að bjarga sér, en það
erfiðasta fyrir hana var geðfötlun
hennar sem litaði allt hennar líf og
gerði henni erfitt fyrir á svo marg-
an hátt. Fólk með geðfötlun nýtur
ekki alltaf sannmælis, en Erla
reyndi alltaf að gera sitt besta.
Hún gat verið skemmtileg í til-
svörum, glettin, með góðan húmor
og oft gátum við brosað og hlegið
á góðum stundum.
Fyrir rúmum fimm árum bað
hún mig að hjálpa sér og koma
með sér til læknis, ég lofaði henni
því að ég skyldi hjálpa henni eins
og ég gæti, enda fórum við marg-
ar slíkar ferðir í gegnum árin.
Erla átti erfitt með að sýna tilfinn-
ingar sínar, var dul á sitt. En þeg-
ar maður lærði að þekkja hana þá
skynjaði ég að hún hafði stórt
hjarta og bar sanna umhyggju
fyrir öðrum. Ömmustelpurnar
hennar, Arna Sól og Brynja Sól,
áttu sinn stað í hjarta hennar.
Erla var ekki fyrir margmenni
og leið best á sínu heimili og þar
vildi hún helst vera. Heima er best
var hennar mottó, en þegar hún
kom til okkar hafði hún gaman af
að hitta fjölskyldu og vini. Síðustu
fimm árin voru henni erfið en þá
þurfti hún að fara í blóðskilju
þrisvar í viku vegna nýrnabilunar.
Þreyta og þróttleysi fylgdi þessari
meðferð sem jókst með tímanum
sem gerði það að verkum að hún
átti æ erfiðara með að hreyfa sig.
Ár frá ári dvínaði máttur hennar
en hún var alltaf klár í kollinum og
vissi hvað klukkan sló og hafði sín-
ar skoðanir á hlutunum.
Um leið og ég kveð Erlu með
virðingu og þökk fyrir okkar sam-
verustundir votta ég Orra og fjöl-
skyldu mína dýpstu samúð.
Kara Jóhannesdóttir.
Erla Hauksdóttir
Já, eitt sinn
verða allir menn að
deyja! Það er næsta
víst. Nú horfi ég á
eftir frænda mínum og vini
Sveini Sigurbjarnarsyni, eða
Svenna frá Hafursá eins og hann
var gjarnan kallaður. Þaðan á ég
góðar og glaðar minningar. Þar
sem mæður okkar voru systur
kom ég þar ungur að árum með
mömmu. Systkini Svenna voru
alls átta talsins, svo það var oft
glatt á hjalla. Farið í alls konar
leiki, klifrað í bæjarklettunum
sem mér fundust vera ókleifir í
fyrstu, bílvegir lagðir og farið í
skóginn og tínd hrútaber. Ég
man eftir að vera hálfhræddur í
þessum stóra, að mér fannst
frumskógi, en Svenni sagði að
það væri ekki hægt að villast
þarna. Svenni var einn vetur hjá
okkur í barnaskóla og þá var nú
ýmislegt brallað, farið á skíði og
gert auðvitað eitthvað til gagns
við bústörfin. Ef Svenni var
spurður hvort hann gæti gert
þetta eða hitt var viðkvæðið hjá
honum „ég er alvanur þessu“,
auðvitað kallaði ég hann þá „al-
vanamanninn“ sem mér finnst að
hafi alla tíð átt við Svenna. Aldr-
Sveinn
Sigurbjarnarson
✝
Sveinn Sig-
urbjarnarson
fæddist 21. júlí
1945.
Hann lést 30.
mars 2021.
Útförin fór fram
10. apríl 2021.
ei að gefast upp,
það reddast var við-
kvæðið.
Ungur að árum
fór hann í síldar-
vinnu á Eskifjörð,
þar kynntist hann
Möggu sinni og
varð ekki aftur snú-
ið. Síðar var farið í
bílaútgerð, hafði
hann í mörg ár
áætlunarferðir frá
Norðfirði í Egilsstaði og rak um
árabil vetrarferðir yfir Oddskarð
á snjóbílnum Tanna, sem var
með snjótönn, með þeim fyrstu
með þannig búnað. Óteljandi
voru þær fjallaferðir sem þeir fé-
lagar Tanni og Svenni fóru í
blíðu og stríðu. Síðar var farið í
rútuútgerð og ferðaþjónustu,
sem þau Díana Mjöll og Sigur-
björn hennar maður stýrðu og
tóku við síðustu árin, þótti
Svenna og Möggu það notalegt
að geta verið frjáls og lagt fyrir-
tækið í traustar hendur, þó voru
ófáar ferðir sem Svenni fór
áfram sem bílstjóri með uppá-
haldsfarþeganum sínum henni
Möggu.
Svo var það á vordögum 2009
að Norræna ferðaskrifstofan
hringir í mig og vill að ég fari í
ferð til Færeyja með Svenna og
verði fararstjóri, ég aftók það
þar sem ég hafði aldrei gert slíkt.
Hringir þá ekki frændi og segir
að ég eigi að fara með sér, stapp-
aði í mig stálinu og sagði „þú get-
ur alltaf forfallast“ en vissi sem
var að ég mundi ekki hætta við ef
ég á annað borð færi með. Þetta
varð úr og í september 2009 fór-
um við ásamt konum okkar, með
hóp af fólki. Þessar ferðir urðu
alls 12, þar af eitt haustið tvær.
Þetta var dásamlegur tími með
frænda og okkar konum. Þær
voru heldur á móti þegar við
vildum fá okkur korn í nös, fór-
um við þá gjarnan í skjól við rút-
una, var af þessu mikil kátína hjá
ferðafélögunum. Svenni frændi
var gegnheill og góður drengur.
Þannig lifir minningin um
frænda minn.
Elsku Magga, Halldóra, Díana
Mjöll og fjölskyldur. Innilegar
samúðarkveðjur frá okkur Jó-
hönnu.
Sigfús Vilhjálmsson.
Það er erfitt að horfast í augu
við að Svenni bílstjóri sé látinn,
áratug yngri en sá sem hér held-
ur á penna, í minningunni ein-
staklega glaðvær maður og
hörkutól sem brást við hverju
sem var af æðruleysi. Þannig
veit ég að hann hefur tekist á við
manninn með ljáinn síðasta spöl-
inn. Foreldrum hans, ömmunum
Helgu og Ingileif og Pétri afa
kynntist ég náið á bernskuárum
mínum á Hallormsstað, einstöku
sómafólki sem komst af sem hjá-
leigubændur við lítil efni en hélt
samt reisn sinni og glaðværð. Af
aðstæðum þeirra varð mér á
barnsaldri ljós stéttamunur í
sveitum fyrri tíðar og að lynd-
iseinkunn ræðst hvorki af próf-
gráðum né embættum. Það veg-
arnesti sem Sveinn og systkini
hans fengu frá Hafursá reyndist
þeim drjúgt. Leiðir Svenna lágu
eftir Eiðaskóla niður á firði þar
sem atvinnu var að hafa í síld og
tækjum. Svo vildi til að Sveinn
settist að á Eskifirði 1963, sama
árið og við Kristín í Neskaup-
stað. Þar fann hann brátt sína
staðfestu með Margrétu, síðan
lífsförunauti sínum. Jafnframt
varð til tækjamaðurinn Sveinn,
sjálfmenntaður reynslubolti sem
þróaðist stig af stigi.
Oddsskarð var á þessum árum
meiri þröskuldur milli byggðar-
laga en fyrr og síðar. Norðfirð-
ingar fengu beinar flugsamgöng-
ur við höfuðborgina með
Flugsýn hf. um skeið og engar
skipulegar vetrarferðir voru yfir
skarðið. Flugslys og önnur rösk-
un kallaði um 1970 á úrlausn og
þá kom Svenni til sögunnar með
töfratækið Tanna sem varð lífæð
milli byggðarlaganna í heilan
áratug áður en Oddsskarðsgöng
komust loks í gagnið 1979. Í því
hlutverki varð snjóbílstjórinn á
skyrtunni brátt landsþekktur,
brosmildur og æðrulaus. Á þess-
um áratug þurfti ég starfa minna
vegna oft í flugi milli landshluta
og ferðirnar með Svenna yfir
skarðið skiptu jafnvel tugum að
vetrarlagi. Andstætt snjóbíl-
stjóranum bjó ég mig að jafnaði
undir að þurfa að ganga albúinn
yfir skarðið og fyrir kom að á
það reyndi. Snjóavetur komu
öðru hvoru, þótt út yfir tæki
1974-75 þegar mannskæð snjó-
flóð féllu í Neskaupstað. Þátt
Sveins við þær aðstæður muna
margir.
En ferðir Sveins með Tanna
lágu víðar en yfir Oddsskarð,
m.a. inn eftir heiðum á Vatna-
jökul til aðstoðar Helga Björns-
syni við jöklarannsóknir og síðar
einnig á Hofsjökul. Um þau æv-
intýri og tilfallandi raunir má
lesa í ágætri viðtalsbók Ingu
Rósu Þórðardóttur undir heitinu
„Það reddast“. Sem fararstjóri í
ýmsum hálendisferðum næstu
áratuga naut ég oft Svenna og
samstarfsmanna hans. Þar sat
ég áhyggjulaus við hljóðnemann
og fræddist oft af bílstjóranum
sem aldrei brást. – Eftir alda-
mótin stóð Sveinn fyrir umfangs-
miklum bílarekstri, m.a. tengd-
um stóriðjuframkvæmdum. Um
þær hafði hann sínar skoðanir,
sem og á þjóðmálum almennt, en
flíkaði þeim sjaldan. Í viðtalsbók
Ingu Rósu má þó margt lesa
milli línanna, m.a. þar sem hann
segir: „Það hefur alltaf háð okk-
ur Íslendingum hvað við erum
lítil markaðsþjóð en samt höll
undir markaðshyggjuna eins og
hún hefur verið rekin.“ – Nú að
leiðarlokum þökkum við Kristín
Svenna og hans fólki samfylgd-
ina.
Hjörleifur Guttormsson.
Elskulegi faðir minn, tengdafaðir, afi
og langafi,
JÚLÍUS HINRIKSSON
múrari,
Mosabarði 2, Hafnarfirði,
lést í faðmi fjölskyldunnar á líknardeild
Landspítalans mánudaginn 12. apríl.
Að ósk hins látna hefur útför farið fram í kyrrþey.
Valgerður Júlíusdóttir Jens Guðbjörnsson
Viktoría Jensdóttir Stuart Maxwell
Guðbjörn Jensson Rebekka Sigrún Lynch
Vilhjálmur Hinrik Maxwell Hendrik Finlay Maxwell
stúlka Guðbjörnsdóttir
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
EGGERT ÓLAFUR EGGERTSSON
bryti,
lést á hjúkrunarheimilinu Grund
fimmtudaginn 15. apríl.
Matthías Eggertsson Marizelda Eggertsson
Jóhanna Eggertsdóttir
Katrina, Eggert, Brynjar og Þórunn