Heilsuvernd - 01.12.1952, Síða 17

HEILSUVERND
109
og þörmum, en auk þess styrktist ég bæði líkamlega og
andlega. Þunglyndið þvarr, heilsan batnaði, og þörfin fyrir
hreyfingu og líkamlegt starf vaknaði á ný, en hún hafði
legið í dái árum saman.
Tennur mínar nutu og góðs af þessari breytingu, ekki
síður en líkaminn í heild. Enda eru tennurnar nærðar af
sama blóðstraumnum og öll önnur líffæri og aðrir vefir
líkamans. Þær urðu nú aftur harðar og sterkar, eins og
þær áttu að sér. Og með því að nudda gómana af alefli,
til þess að auka blóðstreymið til þeirra, þá gat ég einnig
unnið bug á ígerðinni í tannholdinu. Við nuddið þrýstist
gröfturinn út, og tennurnar festust á nýjan leik, og ég
hefi enn enga falska tönn í mínum hvofti.
Fyrir nokkrum árum kynntist ég Sir Arbuthnot Lane, sem
hvatti mig til þess að halda áfram á sömu braut og gaf
mér mörg ágæt ráð. Snemma á árinu 1924, um það leyti,
er ég lauk við bók mína um krabbameinið, hætti ég alveg
að borða kjöt- og fiskmeti, og tel ég mig hafa haft mjög gott
af þeirri breytingu. Eg hefi aldrei verið hraustari eða heilsu-
betri en nú, hvorki andlega né líkamlega. Árið 1911, um
það leyti sem ég lá sex vikna leguna, var mér um megn að
ganga heilan kílómetra, og ég var hættur að geta lesið
dagblöðin. En þótt ég hafi aldrei verið iþróttamaður og hafi
flatan fót, þá geng ég nú leikandi 40—50 km á dag, og
það dögum saman, án þess að finna til þreytu. Fyrir stuttu
var ég á ferð fótgangandi í fjallahéraði og hafði böggul
meðferðis. Eg villtist, hraðaði mér sem mest ég mátti og
gekk í einni lotu 47 km án þess að staðnæmast nema einu
sinni í hálftíma, til þess að fá mér hressingu.
Við ritstörf er ég nú þrefalt afkastameiri en fyrir nokkr-
um árum.
Þegar verkfallið skall á 1. maí 1926*, gerðist ég lögreglu-
þjónn. Var ég þá ekki lítið up með mér af því, að ég, sem
hafði verið örkumlamaður árum saman, hafði nú meira
líkamlegt þrek og þol en yngstu starfsbræður mínir. Flestir
* Höfundur var þá 5G ára. ÞýS.