Heilsuvernd - 15.12.1958, Blaðsíða 31

HEILSUVERND
123
Sagan af Hanny
Þótt frásögnin hér á eftir sé 30 ára gömul og berklaveikin
á undanhaldi, m. a. vegna hinna nýju berklalyfja, er hún gott
dæmi um lækningamátt ósoðinnar jurtafæðu, ef rétt er á haldið.
Höfundur liennar er einn af sonum hins fræga svissneska iæknis
Bircher-Benners, sem sagt hefir verið frá í Heilsuvernd (m. a.
í 2. hefti 1949). Hann var einn af brautryðjendum vísindalegra
náttúrulækninga i Evrópu, stofnaði heilsuhæli i Ziirich, og eftir
lát hans árið 1939 hefir þvi verið stjórnað af sonum lians.
Hanny litla var 15 ára gömul, þegar ég var fyrst sóttur
til hennar í lok marz 1927. Hún var þannig á sig komin,
að erfitt er að lýsa því með orðum. Hún var ekki annað
en skinnið og beinin, fíngerð húðin var hvít og gagnsæ og
litli líkaminn fiðurléttur. Litla andlitið var angistin upp-
máluð og fullt af sársaukadráttum, og úr augunum mátti
lesa hljóða bæn um hjálp. Röddin var blíðleg og vingjarn-
leg en vart heyranleg. Fallegt hárið lá í stórum fléttum
beggja megin við andlitið.
Ég tók ofan af henni sængina til þess að skoða hana,
og brá mér ekki lítið í brún. Kviðurinn var útblásinn og
stór eins og tunna, en fótleggirnir mjóir eins og eldspýtur.
Ég bankaði og hlustaði sjúklinginn og fann, að hægra
megin í brjóstholinu var mikið vatn, sem þrengdi svo mjög
að lunganu, að það hafði aðeins hálfa stærð. 1 kviðarhol-
inu var og mikið vatn, og á því flutu garnalykkjurnar,
sem voru hálflamaðar og fylltar af lofti. Hver minnsta
hreyfing olli sjúklingnum óþolandi sársauka, og sama varð
stjórinn gerir bersýnilega þær kröfur til sín og tímarits
síns, að lesendur geti treyst þeim upplýsingum, sem það
birtir, hvort sem þær koma frá ritstjórninni sjálfri eða
auglýsendum.