Heilsuvernd - 15.12.1958, Side 32

124
HEILSUVERND
uppi á teningnum, ef hún reyndi að nærast. Meðul komu
ekki að neinu gagni, og eina von móðurinnar var nú sú,
að mér mætti verða eitthvað ágengt.
Það reyndi orðið mjög á hjarta sjúklingsins og æða-
slátturinn var orðinn veikur. Blóðrásin í lungunum var
orðin mjög hæg, eins og greinilega kom fram í því, að
annar tónn lokunnar í lungnaslagæðinni var aukinn. Síð-
ustu dagana hafði líkamshitinn verið of lágur, og mátti af
því ráða, að sjúklingurinn væri að örmagnast.
Það var augljóst, að Hanny litla var með innvortis berkla.
En auk þess hafði berklabakterían hreiðrað um sig í liða-
mótum víða, t. d. í litlafingri hægri handar, í miðhandar-
beini sömu handar og síðar í hægri sköflungi. Þessi sýkla-
hreiður höfðu orðið til með þeim hætti, að bakterían
hefir borizt þangað með blóðrásinni. Ef viðnámsþróttur
líkamans er eins og vera ber, ræður blóðið niðurlögum
flestra sýkla. Líkami Hanny litlu hefir því ekki ráðið yfir
nægum varnarmætti í baráttunni við sjúkdóminn, fyrst
berklasýkillinn gat borizt þessa leið heill á húfi.
Foreldrar Hanny voru heilbrigð, en faðir hennar var
að vísu horaður og veikbyggður, og öll systkini hans höfðu
haft berkla. Móðir hennar leit mjög þreytulega út, en það
var ekki nema eðlilegt eftir hina löngu og erfiðu hjúkrun.
Tveir bræður Hanny, 17 og 18 ára, voru kraftalega vaxn-
ir, og að því leyti ólíkir henni.
Hanny hafði alltaf verið veil, eins og gamlar ljósmyndir
af henni báru vott um. Móðir hennar sagði mér, að hún
hefði verið með bólgna hálseitla, þegar hún var hálfsannars
árs (það hefir verið fyrsti votturinn um berklasýkingu).
Þegar hún var 12 ára, fékk hún þurra brjósthimnubólgu,
en stingurinn hvarf eftir fáeinar vikur. Þegar hún var 13
ára, kvartaði hún oft um magaverki. Læknirinn hafði á
orði, að það mundi stafa frá botnlanganum. Ári síðar hóf-
ust magaverkirnir á ný, og loks fékk hún ákafa krampa,
sem vöruðu nokkra daga, unz niður af henni gengu orm-
ar, sem fylltu heilan pott. Eftir það bar ekkert á maga-