Heilsuvernd - 01.12.1959, Síða 29

HEILSUVERND
121
að brjóta. Þetta var að morgni dags. Um hádegið vitjaði
bóndinn verkamannsins, og hafði þá lítið unnizt. Bóndi
horfði spyrjandi augum á þann, sem hann hafði ráðið til
starfs, en hafði engin orð. ,,Ég get þetta ekki,“ sagði ungi
maðurinn og leit yfir akurinn. Eirðarleysi og vonbrigði
sáust á andliti hans. Honum fannst hann hafa brugðizt.
En hverjum? Hann sá fyrir sér móður sína eins og hún
stóð við dyr heimilisins, þegar hann kvaddi. Hann sá von
ina vaka í augum hennar. „Guð gefi þér styrk til að reyn-
ast trúr“, sagði hún. — Og faðirinn, hvað hafði hann sagt
að skilnaði? „Ég veit, að það býr í þér maður“, voru orð
hans- — Og hann sjálfur? Hafði hann ekki trúað því þá,
að hann væri mannsefni? I gær þorði hann að horfast í
augu við húsbónda sinn. Nú var hann niðurlútur. Jú, hann
hafði brugðizt þeim öllum, en sjálfum sér verzt. „Ég get
þetta ekki“, sagði hann aftur.
Bóndinn, sem var vitur maður, hafði fylgzt með störf-
um verkamanns síns um morguninn. Hann sá, að hann
hafði keppzt við þær stundir, sem hann vann, en þess á
milli höfðu honum fallizt hendur. Þá var hann að bera
saman það, sem unnizt hafði og hitt, sem eftir var. „Sjáðu“,
sagði bóndi. „Ég veit, að þú átt vilja. En þig brestur þol“.
Svo tók hann upp hæla, sem hann hafði haft meðferðis.
Saman gengu þeir um akurinn og skiptu honum í reiti
með hælunum. Að því loknu staðnæmdust þeir á einum
reitnum. „Virðist þér erfitt dagsverk að brjóta þennan
reit?“ spurði bóndi. „Nei, ef ég keppist við, ætti ég að
geta lokið honum fyrir kvöldið", svaraði ungi maðurinn
og gekk til verks. Á tilskildum tíma hafði hann lokið þeim
verkum, sem honum voru falin, hann hélt glaður heim
til foreldra sinna, þakklátur þeim húsbónda, sem hafði
kennt honum að horfast í augu við verkefni sín án þess
að láta hugfallast.
Félagið okkar hefur valið sér reit á akri mannlífsins.
Verkefni þess er heilsuvernd. Þetta skulum við muna og
hlaupa ekki með rekuna okkar yfir á aðra reiti að til-