Heilsuvernd - 01.12.1961, Blaðsíða 15

HKILSliVKHXl)
103
heimilisfólkinu, en ép; hafði prílað uj>p á borðið, komizt
í lifrina og var víst langl komin með hana, er að var
komið. Það varð ujipi fótur og fit hjá fólkinu, allir héldu,
að ég mundi veikjast, en svo varð ekki, ég var bara ekki
eins sólgin í lifur fyrst á eftir, e;i þörfin fyrir þau efni,
sem lifrin innihélt, hefir þarna sagt til sin, þótt skammt-
urinn hefði mátt vera minni og jafnari. Lýsi gat ég aftur
á móti aldrei tekið sem barn, þótt oft væri reynt að gefa
mér það.
Oftsinnis fékk ég skyndilega háan hita og uppköst; seinna
var álitið, að það hefði stafað frá bólgnum kirtlum í brjóst-
og kviðarholi. Einnig fékk ég svo skæð blöðrubólguköst,
að oft var ég með háhljóðum, en sæmileg þess á milli, en
sá kvilli eltist alveg af mér.
Vegna lystarleysis og líklega þar af leiðandi matvendni
fór ég á mis við ýmsar þær fæðutegundir, sem heimilis-
fólkið iifði mikið á, svo sem skyrhræring með mjólk og
slátri, rúgbrauð og fleira; en rúgbrauð, sem sýrt er á hinn
venjulega hátt, hefir ævinlega verkað á mig sem uppsölu-
meðal. Allt annað úr rúgi þoli ég vel, og verður gott af.
Af þessum sökum varð brauð úr hvítu hveiti minn aðal-
brauðmatur, því miður. Flatkökur úr rúgi voru að vísu
siundum bakaðar, en þó ekki daglega.
Ein var sú fæðutegund, er mig mátli aldrei skorta, það
voru kartöflur; ef hörgull varð á þeim, varð ílöngurrn
stundum svo sterk, að mig dreymdi fuil föt af kartöflum.
Mamma skyidi þessa þörf mína og reyndi ævinlega í
lengstu lög að treina þær handa mér, ef ekla á þeim var
í aðsigi.
Ég er ekki frá þvi, að þessi ágæta fæðutegund hafi
emmitt hjáipað mér til að hjara, þrátt fyrir það, að á
þeim tímum væri sá háttur hafður á, að sjóða þær alltaf
mikið i saltmenguðu valni, sem nær fiaut yfir þær. Hýð-
inu voru þær einnig sviptar.
Frá því ég var barn, og frameftir öllum aldri, þvinguðu
blóðnasir mig ákaflega mikið, og það stundum svo að til