Syrpa - 01.06.1948, Síða 4

Rabbað við Göggu Lund
Á fyrstu árum þessarar aldar var lítil telpa að
alast upp í húsinu á horni Kirkjustrætis bg Tlior-
valdsenstrætis, þar sem almenningur getur nú
fengið sér að borða í matsölunni. Á þeim árum
gat almenningur fengið sér meðul í þessu húsi.
Apótekið var þar. Og litlá telpan var dóttir apó-
tekarans; — og henni fannst enginn dagur full-
kominn nema hún hefði farið suðrá Seltjarnar-
nes, útá Eiðisgranda, sem þar hét þá, að horfa á
fuglana. Slíkar voru að minnsta kosti kröfur þær,
sem litla telpan gerði um fullkomnnn daganna,
rneðan kona, sem ég þekki, hafði það starf að gæta
hennar. Þetta var um tveggja ára skeið, 3. og 4.
árið í ævi litlu telpunnar. Konan, sem ég þekki,
var þá unglingur um fermingu.
Það var sama ltvernig viðraði; litla telpan
fékkst aldrei til að sleppa þannig degi, að hún
Iiefði ekki farið útá Eiðisgranda. Oftast liafði
hún með sér brauðmola að gefa fuglunum; stund-
um fleygði hún til þeirra gómsætum kökubita;
og samt hafði liún margreynt, að fuglar Eiðis-
granda voru ekki nándar nærri eins upprifnir
yfir bakkelsinu og lítil telpa, fjögurra ára gömul.
Hún fékkst ekki til að trúa því, að ýmislegt, sem
við mennirnir álítum part af æðri sælu, er hé-
góminn helber í augum máfanna við Eiðisgranda
— og öfugt. Hún vildi votta þessnm fuglum þakk-
ir fyrir kunningsskapinn með því að bjóða þeim
uppá ofurlítinn kökubita hinnar æðri sælu,
þeir hlytu fyrr eða síðar að læra að meta trakt-
eringarnar.
Stundum að vetrarlagi var bylurinn svo harð-
ur í fangið á litlu telpunni og fermingartelp-
unni, sem fylgdi henni, þegar þær voru á leið út
á Eiðisgranda, að sú eldri vildi endilega snúa við:
enda væri ástæðulaust að berjast alla leið í
svona veðri; fuglar Eiðisgranda hlytu að hafa
neyðzt til að draga sig í ltlé. En sú yngri hélt
alltaf jafn fast við áætlun sína. — Maður á heldúr
ekki að vantreysta svo vinfestu náungans, að mað-
ur svíki stefnumót á þeirri forsendu, að náung-
inn hljóti að svíkja það.
Enda þótt hinn daglegi Eiðisgrandaleiðangur
væri þannig oft og tíðum alltannað en skemmti-
reisa fyrir vinkonu mína, sem gætti litlu telp-
unnar, geymir hún síðan minninguna um eitt
yndislegasta barn, sem hún hefur kynnzt. — Hútt
ségir, að litla telpan hafi verið sérkennilegt barn
fyrir fleiri hluta sakir en að framan greinir. Hún
var einstaklega ljúf og góð, þó skapmikil og táp-
mikih — Litla telpan grét miklú sjaldnar en önn-
ur börn; — en grátnr hennar var líka miklu
sterkari og stærri en grátur annarra barna.
*
Ég hitti Göggu Lund heima hjá ritstjóra þessa
blaðs fyrir skemmstu. Hún var að koma úr kvöld-
verðarboði lijá Páli Isólfssyrni, þar sem hún
hafði fengið saltkjöt og baunir og meira að segja
soðkökur; — og áður en hún fór úr kápunni,
byrjaði hún að lýsa því fyrir okkur, hvað hún og
forseti íslands hefðu verið heppin, að þau voru
á göngutúr frameftir Álftanesi, einmitt þegar
fyrstu kríurnar komn þangað í vor. Þan sáu
fyrstu kríurnar koma á Álftanes. — (Gagga Lund
dvelst í sumar að Bessastöðum. Hún er systur-
dóttir forsetafrúarinnar.) — Og svo fór hún að
lýsa því, hvernig endurnar og aðrir fuglar Álfta-
ness liggja á eggjum sínum í næsta nágrenni
ntannanna, en sjá ekki ástæðu til að flýja og fela
hreiður sín eins og reynsla þeirra af mönnunum
ætti þó eðlilega að gefa tilefni til. Bessastaðaland
er nefnilega friðað land. Og þessvegna getur
Gagga Lund gengið þar um og leitað kunnings-
skapar við fuglana án þess hjá þeim vakni ástæðu-
laus tortryggni. Og það var auðheyrt, að Gagga
Lund unir vel á þessum stað, þar sem fugl-
arnir bera traust til mannanna.
En okkur lék ekki svo mjög forvitni á að vita
um framgang fuglalífs á Álftanesi, heldur vildum
við fá að heyra ofurlítið um ævi þéirrar konu,
sem margir telja merkustu þjóðlagasöngkonu
heimsins; — og Gagga Lund lét tilleiðast að tala
nú dálítið um sjálfa sig, en gerði samt þá athuga-
semd, að hún teldi fuglana í Bessastaðalandi
42
S Y R P A