Syrpa - 01.06.1948, Qupperneq 22

Anna Stína bauð mér upp á te hjá sér og var í
þann veginn að ,,hella“ í bollann minn, er við
heyrðum ömmu lirópa:
„Óli er vaknaður. Komið og sjáið hann.“
Henni var mikið niðri fyrir.
Móðirin og ég þutum strax inn í barnaher-
bergið. Þarna stóð Óli uppi í rúminu sínu, ekki
vel stöðugur á fótunum, og hélt sér fast í rimlana
með annarri hendinni, meðan hann sveiflaði
hringlu sigri hrósandi með hinni. Hann ljómaði
af gleði. Allra augu beindust að honum, og hann
fann, að nú var hann miðdepillinn.
Skyndilega þaut stór bolti gegnum herbergið
og lenti beint á bringu Óla litla. Hann valt um
koll. Við litum við eldsnöggt, og sáum þar aðra
Önnu Stínu en við liöfðum hingað til þekkt:
Augnaráðið logaði af reiði. Móðir hennar gekk
til hennar:
„Óli er svo ósköp lítill, að við verðum að vera
nærgætnar við hann,“ sagði hún rólega. Hún
reyndi að taka í litlu höndina hennar, sem var
kreppt af geðshræringu, en Anna Stína hristi
hana af sér og þeytti bangsanum sínum í Óla.
Hún hitti ekki í þetta sinn. Móðirin talaði enn-
þá rólega til liennar. En Anna Stína svaraði því
með því að kasta kubb í áttina til Óla. Óli rak
upp hljóð. En til allrar hamingju lenti kubbur-
inn í rúmstokknum, svo að Óla sakaði ekki.
Móðirin og amman litu báðar samtímis á mig.
Þær vissu, að það var mitt hlutverk að leysa
vandamál barna. Ég lagðist á hnén við hlið litlu
stúlkunnar, svo að ég varð álíka há og hún. Ég
tók utan um liana blíðlega og sagði það fyrsta,
sem mér datt í hug til þess að sefa hana:
„Óli er svo lítill, að hann dettur um koll, ef
við hendum einhverju hörðu í hann. Eigum við
ekki lieldur að kasta einhverju mjúku í staðinn?
Við getum allar þrjár kysst þig og svo sendir þú
Óla kossinn.“ Að svo mæltu kyssti ég á litlu
fingurna. Það glaðnaði strax yfir henni. Hún
sendi bróður sínum kossinn, og hann hætti strax
að gráta og stóð upp. í þetta sinn datt hann ekki
aftur. Síðan tóku amman og mamman þátt í þess-
um nýja leik. Eftir dálitla stund settumst við
aftur að tedrykkju, en létum dyrnar á barnaher-
berginu standa opnar til þess að fylgjast með
börnunum, sem voru nú niðursokkin í að leika
sér.
„Ég var dauðhrædd," sagði amman. „Ég hef
aldrei séð hana fyrr í þessum ham.“
„Við höfum verið ákaflega nærgætin við hana,“
sagði móðirin. „Þetta er í fyrsta skipti, sem geng-
ið befur verið fram hjá henni.“
„Einasta ráðið til þess að skilja háttalag lienn-
ar,“ sagði ég, ,,er að reyna að setja sig í hennar
spor. Ef við fyndum eins sárt til og hún hlýtur
að hafa fundið til, myndi okkur skiljast, að við
hefðum hagað okkur nákvæmlega eins og hún.
Fyrst var ,,teboðið“ hennar eyðilagt, þar sem hún
var miðdepillinn í öllu. Við þutum inn í barna-
herbergið, hraðar en litlu fæturnir gátu borið
liana. Og í barnaherberginu beindist athygli okk-
ar öll að litla bróður — ekki eitt augnatillit, ekki
ein hugsun var aflögu handa henni, og þarna
stóðum við þrjár allt í kringum rúmið og skyggð-
um á, svo að hún sá ekkert, hvað fram fór. Hver
var orsök alls þessa? Það var enginn annar en Óli.
Vitanlega \arð hún reið, því skyldi hún ekki
verða það? Hún er stórlynd. Hún getur barizt
fyrir rétti sínum. Hún gat ekki athafna- og orða-
laust sætt sig við að vera óhamingjusöm."
„Öhamingjusöm?" endurtók amman. ,,Það skil
ég ekki. Reið, já — en óhamingjusöm?"
„Hræðilega óhamingjusöm, og ég skal segja
ykkur, hvernig ég veit það.“ Ég skýrði út fyrir
þeim, hvernig sérhvert „óþekkt" barn er undir
niðri fyrst og fremst óhamingjusamt. Því finnst
allt og allir vera á móti sér. Það kann að vera
hreinasti misskilningur. En á þessu þroskaskeiði
er allt satt í augum barnsins, sem því „finnst“.
Þó að óþekktin virðist tilgangslaus, þá er hún þó
það úrræði, sem barnið grípur til í von um að
bjarga sér úr óbærilegu ástandi."
„En það er ekki óþekkt,“ skaut móðirin inn í
„að reyna að koma jafnvægi á líf sitt með þeim
ráðum, sem fyrir hendi eru.“
„Fyrir mitt leyti,“ sagði ég, „dáist ég að
„óþekku" smábörnunum, sem ráðast gegn vanda-
málunum og reyna að leysa þau, í stað þess að
ala óánægju sína með sér.Hlægið, ef þið viljið, en
ég lít á þau sem hugrakka hermenn, enda þótt
þau liafi farið ranglega að ráði sínu. Hvað Önnu
Stínu snertir, þá höfðum við gleymt henni augna-
blik. Það er að segja: Okkur virtist það vera
augnablik, en henni fannst það vera fyrir fullt
og allt. Mistök hennar áttu rætur að rekja til
þessa misskilnings. Hvernig vorum við svo á svip-
inn, þegar við veittum Itenni loksins athygli?
Henni hefur sjálfsagt fundizt við vera að bregðast
sér enn meir en áður, þegar hún sá fátið og
undrunarsvipinn á okkur. Strax og við höfðum
náð okkur eftir þennan augnabliks æsing, áttaði
60
SYRPA