Syrpa - 01.06.1948, Qupperneq 28

við lianh, af því að þú hélst að hann mnndi bíta
hana. F.g sé aldrei annað af lioninn en þetta ves-
aldarlega trýni, sem stendnr upp úr körfunni
hans eða út úr handskýlunní þinni, og stöku
sinnum Iieyrist hást og ámáflegt gelt, þegar þú
gengur með hann eftir ganginum. Þti getur varla
ætiazt til, að maður verði yfir sig ástfanginn af
svoleiðis hundi. Það mætti alveg eins æsa mig
upp í að þykja vænt um fuglinn í klukkúnni."
,,Hann elskar mig,“ sagði Lena og stóð upp
með hundinn í fanginu, dúðaðan í téppi. „Hann
elskar engan nema mig, og það er kannski þess
vegna, sem ég elska hann st ona mikið. Mér er
sama, hvað þú segir, ég ætla mér ekki að skilja
við hann. Ef þú vilt endilega fara til Vínar, þá
geturðu farið einn. Ég fer ekki. Mér finnst það
væri skynsamlegra af þér að fara með okkur Lúlla
til Bræton, en auðvitað ræðurðu því sjálfur."
„Þú verður að losna við þennan hund,“ sagði
systir Strútvarðar, þegar Lena var farin út. ,,Það
þyrfti eiginlega að hjálpa honum inn í eilífðina.
Lena notar hann eingöngu sem verkfæri til þess
að koma sínu fram við ótal tækifæri, þegar hún
þyrfti annars að láta að þínum vilja, eða taka til-
lit til annarra. Ég er sannfærð um, að henni þykir
ekki hætishót vænt um sjálfan hundinn. Þegar
kunningjarnir eru að snriast í kringum hana í
Bræton eða annars staðar, skilur liún Iiann eftir
hjá vinnukonunni dögum saman. En ef þú vilt
fara eitthvað, sem hana langar ekki til, þá af-
sakar hún sig með því, að hún geti ekki slitið sig
frá hundinum. Hefurðu nokkurn tíma heyrt
lrana tala við uppáhaldið sitt í einrúmi? Aldrei
hef ég orðið vör við það. Ég hugsa, að hún skipti
sér ekkert af honum, nerna þegar hún heldur að
einhver sjái til.“
„Ég get svo sent kannazt við það,“ sagði Strrit-
varður, „að það hefur oftar en einu sinni hvarflað
að mér upp á síðkastið, að voveiflegur dauðdagi
væri eina ráðið til þess að binda endi á þessa
plágu. En það er enginn hægðarleikur að koma
slíku í kring, þegar um er að ræða skepnu, sem
alltaf liggur annaðhvort sofandi í körfunni sinni
eða í handskýlunni hennar Lenu. Ég hugsa að
ekkert þýði að reyna eitur, því að hundurinn er
svo stríðalinn, að hann lítur oft ekki við því, þó
að Lena sé að bjúða honum alls konar kræsingar.“
„Lena fer til kirkju á miðvikudaginn,“ sagði
Elsa íbyggin, „hún getur ekki farið með Lúlla
þangað, og eftir messuna ætlar hún að borða hjá
Dellingsfólkinu. Þar færðu gott tækifæri til að
66
koma þessti í framkvæmd. Vinnukonan verður
hvort sem er að dingla við bílstjórann mestallan
tímann, og ef á þarf að halda, get ég alltaf fundið
upp á einhverju handa henni að gera á meðan.“
„Þetta er nú gott og blessað," sagði Strútvarður,
„en því miður get ég ekki upphugsað neitt öruggt
dauðamein. Kvikindið er svo frámunalegt dauð-
ýfli, að ómögulegt væri að telja nokkrum nranni
trú urn, að hann hafi stokkið upp í baðkerið og
drekkt sér, eða slegizt upp á stóra hundinn slátr-
arans og verið étinn tipp til agna. í hvaða gerfi
er svo sem hægt að ímynda sér að dauðinn heim-
sæki aðra eins hengilmænu? Eitthvað þætti það
víst grunsamlegt, ef við létum eins og kvenfrelsis-
konur hefðu ráðizt inn i svefnherbergið hennar
Lenu og grýtt liann. Þá yrðum við líka að skemma
svo margt, að það gæti orðið dýrt spaug, og svo
mundi vinnufólkinu þykja skrítið að hafa ekkert
orðið vart við innrásina.“
„Mér dettur ráð í hug.“ hrópaði Elsa. „Fáðu
þér kassa með loftþéttu loki, boraðu á hann
smágat fyrir gúmmíslöngu, láttu Lúlla með körfu
og öllu saman ofan í kassann, lokaðu honum
vel og settu svo slönguna í samband við gasið.
Það er engin hætta á því, að hann kafni ekki
fljótlega í þessum útbúnaði. Þú getur Iátið körf-
una út að opnum glugga á eftir, svo að gaslyktin
rjtiki úr henni. Og þegar Lena kemur heim, verð-
ur Ltilli kaldur og stirðnaður."
,.Það hafa verið skrifaðar skáldsögur um kon-
ur eins og þig,“ sagði Strútvarður, „þti hefur
fullkomið glæpamannseðli. Við skulum koma og
leita að kassa.“
Tveint dögum síðar stóðu santsærismennirnir
og horfðu skömmustulegir á sterklegan kassa, sem
tengdur var við gasið með langri slöngu.
„Ekkert ltljóð," sagði Elsa. „Hann hreyfði
hvorki legg né lið. Þetta hlýtur að ltafa verið alveg
þjáningarlaust. Santt líður mér hálfilla svona
eftir á.“
„Það versta er nú samt eftir,“ mælti Strtitvarð-
ur og skrúfaði fyrir gasið. „Við skulum lyfta lok-
inu varlega og láta gasið streyma út smátt og
Smátt. Sveiflaðu hurðinni á meðan til þess að auka
dragsúginn."
Skönnnu seinna, þegar mesta gasið var rokið
tit, laut liann niður, opnaði kassann og tók körf-
una upp með hræinu. Elsa rak upp angistaróp.
Ltilli lá í körfunni nteð sperrt eyru, alveg jafn
kuldalega sljór eins og áður en hann var leiddur
á aftökustaðinn. Strútvarður fleygði frá sér körf-
SYRPA