Syrpa - 01.06.1948, Síða 31

vit eitthvert stórblaðið. Ég heiti Jóhannes Ói-
afsson.“
„Og ég heiti Karl Karlsson. Kallaðu mig bara
Kalia.“
„Ég var að brjóta heilann um það, hvort þú
værir búinn að koma í fangelsið?“
Fram að þessu hafði litli maðurinn verið sæll
og áhyggjulaus eins og barn, en nú þyrmdi yfir
hann, og svipurinn varð flóttalegur og sár. Hann
anzaði dræmt:
,,Ég hélt þú vissir ekki . . . Ég reyndi gálgann.
Ég fór þangað strax í morgun.“
„Já, ég þóttist vita, að þú færir þangað fyrst,"
sagði Jóhannes, og nú var eins og þeir væru allt
í einu búnir að fá hálfgerðan beyg hvor af öðrum.
Þeir voru komnir langt út á rjómalyngt vatnið.
Þorpið sýndist minna og minna. Til að sjá voru
hvítu húsaraðirnar og göturnar líkastar flatar-
málsteikningu og bláheiðin í baksýn sýndist víð-
áttumeiri nú eftir sólarlagið.“
Eftir stundarkorn sagði Jóhannes:
„Þekkirðu nokkuð til hans Óskars, sem á að
deyja á morgunn?" Hann fann að ósjálfrátt var
ásökunarhreimur í röddinni.
„Nei, ég veit ekkert um hann. Ég les aldrei
neitt um þá. — Er annars enginn fiskur t þessu
blessuðu vatni? Ég vil veiða,“ sagði hann óða-
mála. „Ég lofaði konunni minni að færa henni
fisk“. Hann leit framan í Jóhannes og í augna-
ráðinu lá bón um Jrað, að spilla nú ekki veiði-
gleðinni þessa stund.
Svo tók hann til að tala af miklum ákafa um
veiðiskap, og eftir stundarkorn dró hann pela upp
úr vasa sínum. „Það er skozkt,“ sagð hann og
dillaði allur af ánægju. „Gerðu svo vel og fáðu
þér dropa.“ Jóhannes saup á flöskunni og rétti
honum hana aftur. Litli maðurinn hallaði höfð-
inu aftur á bak og hrópaði: „Skál, Jóhannes," og
teygaði drjúgan sopa úr pelanum. „Ég fæ mér
aldrei í staupinu, nema þegar ég fer einn út að
fiska,“ sagði hann og hló í barm sér. „Ég fer nefni-
lega oftast einn,“ bætti hann við afsakandi eins og
honum væri umhugað um, að ungi maðurinn
gerði sér ljóst, hversu kærkominn félagi hann
væri.
Nú voru þeir komnir langt út á vatnið og ekki
búnir að fá bröndu. Það var farið að skyggja.
„Það verður víst ekkert úr veiði í nótt, Kalli,“
sagði Jóhannes.
„Það er háborin hörmung,“ sagði Kalli. „Og
ég sem hlakkaði svo til að fara hingað, þegar ég
frétti af vatninu. Mig langar svo til að ná mér í
fisk. Ég lofaði konunni minni því. Hún hefði nú
stundum gaman af að koma með mér að veiða,
en það er ómögulegt, ekki getur liún veríð að
flæmast þetta stað úr stað eins og ég. Ævinlega,
þegar ég fæ boð um að fara í ferð, þá lít ég á kortið
til þess að gá, hvort nokkurt vatn sé í nágrenninu,
og svo hef ég færið með mér.“
,Ef þú fengir þér aðra vinnu, þá gætuð þið
lijónin kannski farið saman í veiðiferðir," sagði
Jóhannes.
„Ekki er það nú að vita. Það kemur svo sent
fyrir, að við förum bæði.“ Hann leit undan og
beið þess. að Jóhannes færi að malda í móinn og
lialda því til streytu, að liann yrði að fá sér aðra
vinnu. Og þegar hann sat þarna og horfði niður
í vatnið, þá fann hann ekki til minnstu blygðun-
ar, en með sjálfum sér vissi hann, að Jóhannesi
mundi þykja ástæða til þess.
„Einhver verður að gera þetta. Það er hvort
sem er ekki hægt að komast af án Jress að hafa
böðul,“ sagði hann.
„Ég átti bara við það, Kalli, að ef þér félli þessi
vinna ílla. . .“
Litli maðurinn sat lengi og sagði ekki neitt.
Jóhannes reri án afláts með mjúkum, löngum tog-
um. Kalli sat í kút aftur í skut. Allt í einu leit
hann upp, angurvær og mildur í bragði:
„Mér fellur vinnan ekkert mjög illa.“
..Guð hjálpi Jrér, maður! Áttu við, að þú kunn-
ir vel við hana?“
„Onei,“ sagði Kalli til þess að þóknast Jóliann-
esi; hann vissi, hvernig svar honum þætti tilhlýði-
legt. „Ég á bara við, að maður venst því.“ Hann
leil aftur niður í vatnið og fann, að hann átti að
skammast sin.
„Áttu nokkur börn?“
„Víst á ég börn. Ég á fimm. Elzti drengurinn
er fjórtán ára. Það er skrítið, þau eru öll miklu
stærri en ég. Er það ekki undarlegt?"
„Nú lentu þeir í hrókaræðum um veiðiárnar,
sem renna í vatnið norðanvert, og þeim fór að
koma vel saman aftur. Litli stubburinn var snill-
ingur að segja sögur. Hann setti andlitið á sér í
alls konar annarlegar skoiður, herpti varirnar,
sperrti upp augun og brauzt um í bátnum eins og
hann ætlaði alveg út úr honum af eintómum
ákafa við frásögnina. Aftur tók hann upp flösk-
una, og Jóhannes hætti að róa. Þeir skáluðu og
lilóu og drukku hvor öðrum til, og báturinn lá
um kyrrt í dúnalogninu. Yzt við sjóndeildarhring-
ö9
S Y R1’ A