Syrpa - 01.06.1948, Side 33

„Nei, ég gat ekki komið því við.“
„Það var alveg afleitt, Jóhannes," sagði hann.
„En það er nú sama. Eg er hérna með dálítið
handa þér.“
Nú gengn allir inn í húsið, og Friðrik læknir
leit með vanþóknun til Jóhannesar og sneri við
honum bakinu. Á meðan læknirinn fór að búa
sig undir að skrifa vottorð inni í skrifstofunni,
fór Kalli að bogra yfir fiskikörfu úti í horni. Svo
dró hann upp tvo feita urriða, vafði þeim inn í
dagblað og sagði: „Eg ætlaði þér þá þessa, Jó-
hannes. Ég fékk fjóra í morgun á klukkutíma."
Svo bætti hann við: „Ég skal segja þér þetta allt
betur á eftir, ef þú vilt doka við. Ég á svolítið
ógert hérna ennþá, og svo þarf ég að hafa fata-
skipti.“
Jóhannes varð lækninum og blaðamönnunum
samferða út á götuna. Hann hafði silunginn í
dagblaðinu undir hendinni. Þegar þeir kornu út
fyrir hliðið, gat Jóhannes ekki betur fundið, en
að læknirinn og blaðamennirnir hliðruðu sér hjá
því að standa nálægt honum. Litla mannþyrping-
in, grá af göturyki, þokaðist í áttina til þeirra, og
læknirinn sagði:
„Nú er ykkur bezt að fara lieim, piltar mínir.
Þetta er búið.“
,Hvar er lögreglustjórinn?“ hrópaði einhver.
„Við bíðum eftir böðlinum,“ æpti annar.
Læknirinn fór leiðar sinnar einsamall. Jóhann-
es stóð stundarkorn hjá hinum blaðamönnunum
og lézt kæra sig kollóttan eins og þeir, en þegar
hann fann vínþef leggja af þeim, fór honum að
þykja minna til þeirra koma. Þeir voru að skrafa
eitthvað sín á milli, svo hurfu þeir inn í mann-
fjöldann og Jóhannes stóð einn eftir. Loks entist
hann ekki til að standa lengur frammi fyrir þcssu
fólki, sem hann var svo nauðakunnugur, svo að
hann mjakaði sér líka inn í mannþyrpinguna.
Þegar lögreglustjórinn kom út ásamt böðlinum
og tveim fangavörðum, þá liöfðu þeir það af að
komast hálfa leiðina út að bifreiðinni áður en
hent var í þá gömlu stígvéli. Lögreglustjórinn
skauzt inn í bifreiðina um leið og stígvélið lenti
á öxlinni á lionum, og fangaverðirnir smokkuðu
sér inn á eftir honum. Böðullinn stóð eftir einn
og ráðþrota á gangstéttinni. Mennirnir í bifreið-
inni héldu víst í fyrstu, að böðullinn væri líka
kominn inn, því að bíllinn þaut af stað og skildi
liann eftir einsamlan á gangstéttinni. Fólkið
grýtti í liann smásteinum og spýtum, og þegar
bifreiðin ók aftur á bak í áttina til hans, æpti
það hástöfum að honum. Það kom steinn í höf-
uðið á honum. Blóð tók að vætla niður eftir ann-
arri kinninni, og hann liorfði varnarlaus á æstan
múginn. Jóhannesi flaug í hug, að svona hefði
hann verið á svipinn í gærkvöld, þegar hann sat
og horfði sneyptur ofan í vatnið. Svo skimaði
hann snöggvast angistarlega í kringum sig eins
og í von um hjálp. Jóhannes mjakaði sér aftur á
bak lengra og lengra inn í þvöguna og sárskamm-
aðist sín í hverju spori. Samverustundirnar frá
kvöldinu áður stóðu lionum ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum. Hann fann, að hann var að bregð-
ast Kalla hróplega. „En það kemur þessu máli
ekkert við, það kemur þessu máli ekki nokkurn
hlut við,“ sagði hann við sjálfan sig aftur og aft-
ur og ríghélt silungnum í handarkrika sínum.
Kalli tók stökk í áttina að bifreiðinni, en j)á liljóp
heljarmikill sjómaður til og brá fyrir hann fæti,
svo hann skall á höfuðið og lá marfíatur á jörð-
inni. Sjómaðurinn fór að litast um eftir einhverju
til að lienda í hann og kallaði til Jóhannesar:
„Grýttu liann, maður, grýttu hann.“
Jóhannes hristi höfuðið. Honum var orðið ó-
glatt.
„Hvað er að þér, Jóhannes?“
„Ekkert. Maðurinn hefur ekkert gert mér.“
Sjómaðurinn tók nú að steyta lmefana út í loftið.
„Ég á bara við, að hann kemur mér ekkert við,“
flýtti Jóhannes sér að bæta við. Sjómaðurinn
beygði sig nú niður, losaði stein úr götunni og
fleygði honum af alefli í böðulinn. Svo hrópaði
hann:
„Hvað er þetta, sem þú ert með undir liend-
inni, Jóhannes? Fiskur? Fleygðu honmn í liann.
Hana, fáðu mér hann þá.“ Og í ofsanum þreif
hann silungana og fleygði þeim hvorum á fætur
öðrum í litla manninn, einmitt í því hann var að
bisa við að rísa upp úr götunni. Silungarnir komu
niður rétt fyrir framan hann og þyrluðu upp dá-
litlum rykstrók. Kalli starði agndofa á fiskinn
og svo var engu líkara en að hann hætti að sjá
múginn. Svipbrigðin á andlitinu, þegar hann
kom auga á silunginn, fengu svo á Jóhannes, að
hann roðnaði af blygðun og fór að reyna að brjót-
ast út úr þvögunni.
Kalli hélt höndunum yfir höfði sér til þess að
verjast grjótkastinu og mannfjöldinn æpti: „Grýt-
um dónann, út í vatn með óþokkann.“ Lögreglu-
stjórinn dró hann inn í vagninn. Bíllinn þaut af
stað og hvarf í þykkum rykmekki.
(J. K. þýddi.)
S Y R P A
71