Morgunblaðið - 18.08.2021, Síða 21

fjölskyldu. Við sendum Herði, Inga
og fjölskyldu okkar dýpstu og inni-
legustu samúðarkveðjur.
Að lokum þökkum við Báru alla
hlýjuna, gleðina og húmorinn.
Minning hennar lifir.
Kanarífuglarnir,
Kristrún, Kristín, Guðlaug,
Inga Dóra, Elínborg, Bryndís
og Áslaug.
Ég sit hér í glaðasólskini og
hlýju veðri úti í garði og allt ætti að
vera dásamlegt, en það er bara einn
skuggi hér í hjarta mínu. Hún Bára
Kemp er látin.
Hún var ein af stelpunum á
Hraunteignum eins og við köllum
okkur. Við ólumst allar upp í sömu
götu sem var alveg ógleymanlegur
og dásamlegur tími sem við áttum
þar saman.
Laugarnesið var í mótun og mik-
ið af ungu fólki að byggja sér og
kaupa íbúðir og því fylgdi fullt af
börnum. Við vorum frjáls og lékum
okkur saman t.d. í gömlu sundlaug-
unum og uppi í görðum eins og við
kölluðum túnið sem var í Laugar-
dalnum. Nú eru sundlaugarnar þar,
íþróttaleikvangar og fleira í mjög
fallegu umhverfi. Mikið hefur
breyst frá þessum tíma. Það voru
engar tölvur eða farsímar sem börn
voru upptekin af, við lékum okkur
bara saman og vorum mikið úti í
ýmsum leikjum.
Stundum á sumarkvöldum var
stór hópur af strákum og stelpum
saman í fallin spýta og álíka leikjum
og alltaf var jafn gaman. Þetta voru
frábærir tímar til að alast upp.
Bára fór snemma að sýna á sér
listræna hlið, þá á ég við hárgreiðsl-
una. Hún var trúlega ekki nema 10
til 12 ára þegar hún var að greiða
vinkonum sínum. Eitt man ég mjög
vel, þegar hún greiddi sína fyrstu
brúðargreiðslu fyrir bestu vinkonu
mína, hana Bengtu, þegar Bára var
14 ára og brúðurin var nú bara 18
ára. Ég man enn í dag að ég stóð og
horfði á þessa stelpu galdra fram
einstaka greiðslu sem þótti það
flottasta í þá daga. Þarna komu
hæfileikar hennar strax í ljós á
barnsaldri. Hún stundaði sína list
alla tíð og var þekkt fyrir. Það kom-
ust færri að hjá henni en vildu.
Bára var ein af þessum konum sem
tekið var eftir fyrir frumlegheit og
fallegan klæðaburð, hún var alltaf
svo smart hún Bára.
Svona liðu áhyggjulaus ár en svo
kom að því að við fórum hver í sína
áttina en samt héldum við tengslum
alla tíð, sumar í saumaklúbb og aðr-
ar fóru í annað.
Í mörg ár vorum við að tala um
að fara saman til Skotlands þar sem
ég átti ættir mínar að rekja þangað.
Svo gerðist það í desember 2019
að við drifum okkur nokkrar af
stelpunum til Edinborgar í fimm
daga ferð, ég var (sjálfskipaður)
fararstjóri og reyndi að gera þessa
ferð ánægjulega og skemmtilega,
og viti menn; aftur komu litlu stelp-
urnar upp í okkur, galsinn og gleðin
var á hverju strái. Við erum mjög
þakklátar í dag að hafa upplifað
þessa ferð með Báru og ég veit að
hún skemmti sér vel með okkur,
ferðin var bara of stutt. Við vildum
gera svo mikið og sjá svo margt
sem tími gafst ekki til.
En þessi ferð verður aldrei
endurtekin. Hún mun lifa í minn-
ingunni hjá okkur.
Nú í dag kveðjum við þig elsku
Bára mín. Við þökkum þér sam-
fylgdina. Við munum sakna þín og
minnast þín. Við þökkum fyrir að
hafa átt samleið með þér og
ánægjustundir um langan tíma.
Við sendum fjölskyldu Báru inni-
legar samúðarkveðjur.
Verndi þig englar, elskan mín,
þá augun fögru lykjast þín,
líði þeir kringum hvílu hljótt
á hvítum vængjum um miðja nótt.
Nei, nei það varla óhætt er
englum að trúa fyrir þér,
engill ert þú og englum þá
of vel kann þig að lítast á.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Fyrir hönd stelpnanna af
Hraunteignum,
Anne Helen Lindsay.
Elsku vinkona okkar Bára er far-
in frá okkur.
Það rifjast upp ótal margar
minningar eftir ævilangan vinskap.
Við sitjum hér nú og hlæjum að öll-
um uppátækjunum, því það var svo
margt skemmtilegt brallað og hlát-
urinn var aldrei langt undan. Ótelj-
andi hittingar, matarboð, sumarbú-
staðaferðir og utanlandsferðir, það
var svo gaman hjá okkur.
Bára var sú listræna í vinkvenn-
ahópnum, við dáðumst að hæfileik-
um hennar, það varð allt fallegt í
höndunum á henni.
Hæfileikar hennar í hárgreiðsl-
unni komu fljótt í ljós, hún greiddi
sína fyrstu brúðargreiðslu 14 ára
gömul. Hún var snillingur með
skærin og spurðist það hratt út;
fljótlega eftir að hún opnaði sína
eigin stofu var komin margra vikna
bið eftir tíma hjá Báru í klippingu.
Skemmtileg er sagan af því þegar
kona nokkur fer í greiðslu hjá hár-
greiðslukonu og biður um ákveðið
útlit, hárgreiðslukonan hlustar vel,
en segir svo í uppgjafartón: „Heldur
þú að ég sé einhver Bára Kemp?“
Bára var meðlimur í alþjóðlegu
hárgreiðslusamtökunum Inter Co-
iffure og voru ófáar ferðirnar farnar
til Parísar til að taka þátt í sýning-
um og koma heim með nýjungar í
hártísku. París var hennar borg,
enda Mekka hátískunnar.
Bára var ekki eingöngu hæfi-
leikarík og skapandi í hárgreiðsl-
unni heldur í öllu sem viðkom tísku
og hönnun. Hópuðust vinkonurnar
til Báru þegar mikið lá við, til að fá
lánuð föt eða ráðgjöf við fataval og
rétt útlit og aldrei stóð á svörum,
Bára vissi hvert átti að fara að
versla, en oftar en ekki fór hún og
fann til úr eigin fataskáp nákvæm-
lega það sem hentaði. Eins var hún
listakokkur og bjó hún meðal ann-
ars til allra bestu salöt sem við vin-
konurnar höfum smakkað, enda
lagði hún sig ávallt alla í það sem
hún skapaði. Þegar hún var svo
spurð hvað væri í salatinu var svar-
ið alltaf það sama: „bara svona pu
di pu“ og við vinkonurnar vissum
hvað hún meinti.
Fjölmargar utanlandsferðir eru
sérstaklega minnisstæðar, alltaf
mikið fjör, alltaf góður matur og
alltaf var dágóðum tíma eytt í að
þræða flottustu tískuvöruverslan-
irnar undir dyggri stjórn Báru.
Við minnumst Báru með sökn-
uði og hlýjum okkur við yndislegar
minningar um elsku Báru okkar.
Traustari vinkonu er vart hægt að
hugsa sér.
Elsku Hörður, Ingi, Heiða, Logi
og Jökull, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guðrún (Gunna) og Bryn-
dís (Biddý).
Ég var 18 ára, árið var 1985 og
Nýtt Líf var aðaltískublaðið. Fag-
mennska hárgreiðsluiðnarinnar
hafði þróast gríðarlega árin á und-
an með nýju fólki. Bára Kemp var í
viðtali hjá Nýju Lífi, hún var ein
þeirra sem breyttu faginu. Í viðtal-
inu biðlaði hún til sinna nemenda,
sem skiptu tugum yfir árin, að lita á
henni hárið þegar hún færi á heim-
ili fyrir aldraða, sama í hvaða
ástandi hún yrði: litið á mér hárið!
Ég sat á biðstofunni á hárgreiðslu-
stofu hennar og beið eftir viðtali við
hana. Hún réð mig til starfa, sem
var upphafið á miklum þroskaferli í
mínu lífi og ævilangri vináttu okkar
á milli.
Bára var í senn ljúf og kröfu-
hörð. Orkumikil og sjarmerandi.
Fagleg og leiðbeinandi. Fagmaður
fram í fingurgóma. Sannur lista-
maður, enda átti hún erfitt með að
halda tímaáætlun. Hún var alltaf að
skapa meistaraverk. Það var ein-
stök upplifun að setjast í stólinn
hennar enda sinnti hún fólkinu sínu
af einstakri alúð og natni og flýtti
sér aldrei í þeim efnum.
Ég man þegar hún greiddi bróð-
urdóttur sinni fyrir brúðkaup og
mikill viðbúnaður var á stofunni
eins og alltaf þegar brúðkaup voru í
vændum. Þá var alltaf sérstök
stemming enda allt lagt undir.
Bára skapaði stemmingu, horfði á
heildina og gekk í öll verk enda
reyndur stílisti sem vann fyrir
tískublöð í áratugi. Þennan morgun
hafði móðir Báru og amma brúð-
arinnar látist. Bára bar harm sinn í
hljóði og stemmingin var eins og
alltaf. Allt snerist um dag brúðar-
innar. Hún passaði það.
Ég kynntist ógrynni af fólki sem
kom reglulega til Báru. Það fylgdi
henni í áratugi. Fyrirtækið hennar
Hár og Snyrting var stórt á þeim
tíma sem ég starfaði fyrir hana.
Þar var líf og fjör, gleði og sorgir.
Grátið í þvottahúsinu og hlegið á
kaffistofunni. Mikil og náin sam-
vinna okkar allra. Fyrir utan hár-
greiðslu, lærði ég mikið um mann-
leg samskipti og vinnusemi á
námsárum mínum hjá Báru enda
snýst hárgreiðslan um svo miklu
meira en að klippa og lita hár.
Bára elskaði lifandi umhverfi
enda mikill fjörkálfur og einstak-
lega skemmtileg. Henni var annt
um okkur hvert og eitt og fylgdist
með okkur áfram eftir að við flug-
um úr hennar hreiðri. Við vorum
nokkrar sem héldum sambandi,
stundum var skellt í matarboð og
svo í heimsókn til Jonnu í Dan-
mörku fyrir nokkrum árum. Fyrir
þá ferð og tímann með þeim þar er
ég þakklát.
Lífið æðir áfram og Bára var
komin á staðinn sem hún talaði um í
viðtalinu í Nýju Lífi árið 1985, alltof
fljótt. Hún þurfti á okkur að halda
að lita hárið. Hún bar aldurinn ein-
staklega vel enda gátu fáir giskað
rétt á aldur hennar. Bára mín var
stórglæsileg kona og einstaklega
elegant. Það breyttist aldrei.
Elsku yndislega vinkona og
mentor. Þú opnaðir nýja heima.
Settir spor í líf okkar „nemanna“
þinna sem þú útskrifaðir. Fyrir þig
er ég endalaust þakklát. Söknuður-
inn eftir hlátri þínum og gleði-
geislum svíður. En minningin um
þig mun lifa.
Elsku Ingi Makan, Heiða og
synir og Hörður. Missir ykkar er
mikill, ykkur votta ég mína dýpstu
samúð. Hvíl í friði, elsku vinkona.
Þín,
Sigríður Kristín Hrafnkels-
dóttir (Sigga Stína).
Í dag kveðjum við vinkonu mína,
hina listrænu, áköfu og skemmti-
legu Báru.
Upphaflega var það fagmennsk-
an sem tengdi okkur saman. Litlum
hópi hárgreiðslumeistara bauðst að
gerast aðilar að franska fagklúbbn-
um Haute Coiffure Francaise. Að-
ildinni fylgdi það skilyrði að fara
tvisvar á ári til Parísar, vor og
haust, og halda sýningu á Íslandi
eftir heimkomu. Það eru ekki til orð
til að lýsa þessu tímabili, þessari
einstöku upplifun og þroska sem
þessi þátttaka veitti okkur. Bára,
sem var ávallt svo kúl og töff og
hafði unnið sem módel, hafði
brennandi áhuga á öllu því sem
hafði með tísku að gera hvort sem
það varðaði fatnað eða útlit og svo
auðvitað hárgreiðslu. Bára elskaði
starf sitt og vinnan hennar var
hvort tveggja fagleg og falleg.
Þessi hópur hágreiðslumeistara
varð síðan grunnurinn að stofnun
íslensku deildarinnar í hinum al-
þjóðlegu samtökum Intercoiffure.
Þátttöku okkar fylgdu alls kyns
ævintýri. Fremstu fagmenn
heimsins á þessu sviði voru félagar
í samtökunum, forseti samtakanna
á þessum tíma var Alexandre de
Paris og verndari samtakanna var
Grace Kelly Mónakóprinsessa. Við
sóttum þing samtakanna sem voru
ótrúlega glæsileg og haldin í mis-
munandi álfum heimsins. En það
besta við þátttöku okkar í ICD var
vinskapurinn sem myndaðist inn-
an íslenska hópsins. Þó að allir í
hópnum starfræktu sínar eigin
hárgreiðslustofur örlaði aldrei á
samkeppni né ríg okkar á milli.
Þvert á móti voru þessi ár farsæl
og fagmennska og vinátta var
ríkjandi.
Við sem störfuðum með Báru
hrifumst af listrænni hlið hennar
og varð Bára listráðunautur ís-
lensku deildarinnar. Þar var Bára
á heimavelli og fljótlega varð Ís-
land miðpunktur í hópi fagmanna
sem tengdust ICD.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst Báru og kveð hana með
söknuði.
Innilegar samúðarkveðjur,
elsku Ingi Magan, Heiða, Jökull,
Logi og Hörður.
Elsa Haraldsdóttir.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. ÁGÚST 2021
✝
Þórey Ketils-
dóttir fæddist á
Húsavík 17. janúar
1948.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
María Kristjáns-
dóttir frá Geir-
bjarnarstöðum í
Kaldakinn, f. 26.
október 1917, d. 15.
janúar 2006, og
Ketill Tryggvason
frá Halldórsstöðum í Bárðardal,
f. 6. september 1901, d. 7. ágúst
1985. Systkini Þóreyjar eru
María, f. 28. mars 1949, Kristín, f.
18. júní 1952, Sigrún, f. 17. júlí
1953, og Ingvar, f. 11. september
1955.
Hinn 14. júlí 1971 giftist Þórey
Sverri Thorstensen, f. 17. júní
1949. Sverrir er fæddur og upp-
alinn í Reykjavík. Synir þeirra
eru: 1) Ketill Þór, f. 28. desember
1971. Ketill var kvæntur Sigrúnu
Fanneyju Sigmarsdóttur, f. 18.
febrúar 1972. Börn þeirra eru
Eyþór Hrafnar, Sigmar Ernir og
Hrafney Arnhildur Rut. 2) Krist-
ján Óli, f. 27. nóvember 1973.
Kristján Óli er kvæntur Gunn-
hildi Halldóru Georgsdóttur, f.
15. febrúar 1973. Börn þeirra eru
Stórutjarnaskóli í Ljósavatns-
skarði S-Þing. til starfa og þar
varð fyrsta heimili þeirra Þór-
eyjar og Sverris og vinnustaður.
Sumarið 1993 fluttu þau til Ak-
ureyrar og bjuggu síðan í Löngu-
hlíð 9a. Þórey hóf þá störf í Vals-
árskóla á Svalbarðsströnd og
kenndi þar til vorsins 2009 er
hún fór á eftirlaun.
Áhugamál Þóreyjar voru
mörg; söngur, dans, forn vinnu-
brögð, plöntur, fuglar og ferðir
um náttúru Íslands. Hún byrjaði
að syngja í kirkjukór Lund-
arbrekkukirkju fyrir fermingu
og söng í kirkjukórum allt til
þess er veikindi tóku í taumana.
Hún var í Kvenfélagi Ljós-
vetninga á Stórutjarnaárunum
og í nokkur ár eftir að hún flutti
til Akureyrar. Þórey var í Dans-
félaginu Vefaranum á Akureyri
frá stofnun og tók einnig þátt í
starfsdögum Laufásshópsins.
Plöntur og fuglar áttu hug henn-
ar allt frá barnæsku og var hún
vel að sér um náttúru landsins.
Þórey fór víða um land með
Sverri til að rannsaka og merkja
fugla.
Þórey lést á Sjúkrahúsinu á
Akureyri 27. júlí 2021.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey frá Akureyrarkirkju 6.
ágúst.
Þórey var jarðsett í Lundar-
brekkukirkjugarði í Bárðardal.
Dagur Sverrir og
María. Fyrir átti
Gunnhildur Elínu
Björk. Sambýlis-
maður hennar er
Bragi Lárusson og
eiga þau eina dótt-
ur, Halldóru Maísól.
3) Sigurður Reynir,
f. 8. apríl 1978.
Sambýliskona hans
er Anna Maria Nils-
son, f. 11. nóvember
1980. Hún á einn son, Valdemar.
Þórey ólst upp á Halldórs-
stöðum í Bárðardal við öll venju-
leg störf í sveit. Hún vann á hót-
eli á Akureyri og á Laugum í
Reykjadal. Sumurin 1968 og
1969 var hún ráðskona breskra
laxveiðimanna í Hofsá í Vopna-
firði. Flest sumur var Þórey á
Halldórsstöðum og tók þátt í bú-
skapnum.
Haustið 1966 hóf Þórey nám
við Kennaraskóla Íslands og lauk
kennaraprófi vorið 1970. Í
Kennaraskólanum kynntust þau
Þórey og Sverrir. Þórey lauk síð-
ar prófi í sérkennslufræðum frá
Kennaraháskóla Íslands
Veturinn 1970-71 kenndi Þór-
ey í heimavistarskólanum Ás-
garði í Kjós. Haustið 1971 tók
Elsku vinkona okkar, Þórey,
er horfin á braut. Lífsglöð,
kraftmikil, uppátækjasöm, glað-
lynd og mikill og góður gest-
gjafi. Það er svo margt hægt að
segja um Þóreyju okkar, um
kosti hennar og hæfileika. Hún
hafði gaman af svo mörgu, svo
sem að syngja, dansa, ferðast.
Aldrei dauður punktur í at-
hafnasömu lífi þessarar konu
sem tók svo vel á móti okkur í
Stórutjarnaskóla eftir að við
Sverrir frændi höfðum náð að
kynnast. Gestrisni var henni í
blóð borin og það var lítið mál
að hýsa fjögurra manna fjöl-
skyldu, bara sí sona.
Þau voru mörg sumrin sem
við komum í heimsókn og nutum
þess að vera með fjölskyldunni í
alls kyns leik og störfum, til
dæmis að elta fugla út um allar
jarðir, merkja álftir við Skjálfta-
vatn, tína ber í gjöfulum dæld-
um sem Þórey vissi um og
ganga um og njóta náttúrunnar.
Sverrir, synirnir, systkini og
foreldrar, meðan þeirra naut
við, – þetta voru stærstu þætt-
irnir í hennar lífi. Og alltaf var
það toppurinn á tilverunni að
dvelja á Halldórsstöðum í Bárð-
ardal og taka þátt í bústörfum.
Þóreyju þótti það lítið mál að
taka við búinu að sumri til með-
an húsráðendur sinntu öðru. Þá
sá hún um sláttinn og allt annað
sem þurfti að gera. Þórey of-
urkona.
Og nú eiga margir um sárt að
binda, allir þeir sem stóðu henni
næst syrgja dásamlega konu
sem var þeim svo mikils virði.
Við þökkum henni samfylgdina
af alhug og vonum að ferðin inn
í hið margrómaða Sumarland
gangi vel – þar verða margir til
að taka vel á móti Þóreyju okk-
ar. Megi almættið umvefja hana
mildi sinni og kærleika. Inni-
legar samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Brynja og Kristján.
Þórey var bekkjarsystir okk-
ar í E-bekk í Kennaraskóla Ís-
lands árin 1966 til 1970. Hún var
bjarta norðanstúlkan úr Bárð-
ardalnum, þroskaðri en við,
fannst okkur, rík að reynslu við
dýr og náttúru; einörð í fram-
göngu; hlý og lífsglöð. Hún hafði
sólina í sér og yfir sér. Þegar
Þórey tók til máls var hlustað.
Hún var fróð um ótalmargt og
málfar hennar kjarnyrt og tært.
Unun var að hlusta á hana og
heyra hljómsterka norðlenska
framburðinn undirstrika hvert
orð. Við E-bekkingar búum víða
um heim, víða um landið og
nokkrir hafa þegar kvatt – Þór-
ey nú. Í gegnum árin vitum við
hvert af öðru og margs er að
minnast þegar við rifjum upp
dýrmætar stundir með Þóreyju.
Skólaárin virðast, þegar litið er
til baka, hafa verið ein samfelld
fjögurra ára skemmtun með til-
þrifum og Þórey þá þegar gleði-
gjafi. Saumaklúbbar okkar E-
bekkjarsystra í rúm fjörutíu ár
geyma dýrmætar minningar.
Þórey var stundum leynigestur í
saumaklúbbi en eftirvænting lá
alltaf í loftinu þegar von var á
leynigesti og fagnaðarfundur í
hvert sinn.
Við munum ferðina til Ak-
ureyrar til Þóreyjar og höfðing-
legu matarveisluna hjá henni og
Sverri manni hennar, en hann er
jafnframt kær skólafélagi okkar.
Við munum gönguferðina
snörpu um gil og brekkur og
pelann góða sem Þórey lumaði á
og bauð snafs úr í hverju stoppi.
Við munum stundina við Ís-
landsklukkuna við Háskólann á
Akureyri og Akureyrarkirkju
sem var opnuð sérstaklega fyrir
okkur. Og við munum sam-
veruna í Kjarnaskógi þar sem
við vöktum saman fram á nótt.
Þórey þekkti Kaupmannahöfn
og naut sín í jólaferðinni þangað.
Fleiri úr bekknum þekkja borg-
ina vel svo ekkert vantaði upp á
fjörlega leiðsögn um götur
Kaupmannahafnar. En við urð-
um sárfættar eftir þramm dag-
anna og munum að Þórey átti
ráð við því; fótanuddkonan
flinka. Á hátíðarstund munum
við okkur alsælar á efstu svölum
í Det Kongelige Teater að horfa
á Hnetubrjótinn.
Julefrukost E-bekkjar er ár-
leg hátíð og við munum þegar
Þórey og Sverrir gerðu laufa-
brauð með upphafsstöfum okkar
allra og færðu okkur. Einnig
þegar Þórey sagði kankvís frá
starfslokum sínum og hvað hún
hlakkaði til að starfa að nýjum
óskaverkum. Hún gerði það
frísk, starfsöm og bjartsýn í
nokkur ár eða þar til grimmur
sjúkdómurinn tók völd og her-
tók hug hennar og þrek. Undir
lok í saumaklúbbi fannst Þór-
eyju notalegt að fá að liggja fyr-
ir og bara hlusta á okkur masa
og hlæja. En það var ástúðlega
Þórey okkar sem vafði hlýjum
örmum sínum um okkur þegar
við settumst hjá henni hver og
ein og augnablikið varðveitist.
Við þökkum Þóreyju einlæg-
lega fyrir samfylgdina og allar
kærar stundir.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við til Sverris, sona og
fjölskyldna.
Fyrir hönd E-bekkjarsystk-
ina úr Kennaraskóla Íslands,
Elsa Benjamínsdóttir
Rannveig Jóhannsdóttir
Elsku Þórey. Við settumst á
skólabekk í stofu 101 Kennara-
skóla Íslands haustið 1966 og
sátum þar saman í fjóra vetur.
Margt var brallað eins og geng-
ur og við studdum hvor aðra við
að fóta okkur í tilverunni. Þú
sveitastúlkan úr Bárðardal, ég
dóttir kommans í kjallaranum,
önnur ljóshærð, hin dökkhærð.
Aldrei hefur fallið skuggi á okk-
ar vináttu, hún var frá fyrstu
stundu svo sjálfsögð.
Síðan tókst þú á við að
mennta ungviðið, lengst af á
Stórutjörnum ásamt honum
Sverri þínum og þar uxu líka úr
grasi glókollarnir ykkar þrír.
Myndarbúkonan Þórey að
tína ber og sveppi.
Náttúrubarnið Þórey sem réð
við svani, sem ekki eru auðveldir
að merkja.
Fjörkálfurinn Þórey sem gat
dansað alla nóttina hvort sem
var tjútt eða þjóðdansar.
Söngfuglinn Þórey sem hóf
lagviss upp raust sína í kórum.
Ferðalangurinn Þórey sem að
vísu komst aldrei til Galapagos-
eyja þótt hugurinn stæði til
þess.
Fjölhæf og fróð. Röggsöm,
traust og hlý í viðmóti, glettin
og broshýr stóðstu þína plikt í
lífinu, þar til heilsan gaf sig fyrir
nokkrum árum.
Fólkið þitt er í sárum, en
minningin um þig mun ylja okk-
ur á ókomnum árum og ég
gleðst yfir að hafa orðið þér
samferða.
Þakka þér alla þína væntum-
þykju í minn garð.
Far vel, þú máttarstólpi.
Þín vinkona,
Móeiður (Móa).
Þórey Ketilsdóttir