Morgunblaðið - 18.08.2021, Qupperneq 23

jarðarinnar og útivist. Hann var
opinn og fljótur að kynnast fólki
og ósjaldan sem hann setti ekki
fyrir sig að kasta fram limrum og
kveðskap. Og mikið var þá hleg-
ið.
Unga fólkinu okkar kom vel
saman, þá sjaldan það hittist,
þrjá stúlkur og þrír drengir, og
ég man ekki annað en hittingur
varði þætti öllum bæði skemmti-
legt og fræðandi og svo var mikið
hlegið. Guðmundi þótti þetta
ekki síst til upplyftingar og
skemmtunar, hafði af því góða
skemmtun.
Að endingu verður okkur
hjónum hugsað til Steinunnar
Aðalsteins og drengjanna þeirra
og barnabarnahópsins sem
syrgja nú sem vænta má
skemmtilegan pabba, afa og
langafa.
Minning um Guðmund Aðal-
steinsson mun lifa með okkur því
margs er að minnast. Hvíli hann í
Guðsfriði.
Hjörleif, Þorsteinn
Sigurður og dætur.
Ég sit hérna á svölunum mín-
um í Hlíðunum beint á móti Sig-
valdablokk við Bólstaðarhlíð þar
sem Guðmundur Aðalsteinsson
bjó með fjölskyldu sinni í nokkur
ár. En ég og konan mín, Sif, litla
systir Steinunnar, bjuggum á
sama tímabili í blokk við hliðina á
þeirri fjölskyldu. Við Guðmund-
ur vorum reyndar ekki Aust-
urbæingar en við vorum sannir
Vesturbæingar báðir aldir upp á
Hringbrautinni. Við vorum sam-
skipa í Melaskóla og Gagnfræða-
skólann við Hringbraut. En Guð-
mundur hvarf úr þeim skóla yfir í
Verslunarskólann sem lagði lín-
ur hans að viðskiptum. Guð-
mundur var aldrei ekta KR-ing-
ur en var í frægu körfuboltaliði
ÍR. En hann forgangsraðaði rétt
og sagði mér að einu sinni kom
hann heim af kappleik þar sem
ÍR hafði sigrað og setti íþrótta-
töskuna til hliðar fyrir fullt og
allt. Hann setti fjölskylduna í
forgang. Þegar árin liðu bjuggu
fjölskyldur okkar beggja í Foss-
voginum en í því hverfi hefur
ávallt verð góð samstaða. Fjöl-
skyldusumarbústaður í Mos-
fellssveit var sælureitur en Guð-
mundur og Steinunn höfðu
sannarlega frumkvæði á þeim
slóðum. Trúlega var það upphaf-
ið að ræktunaráhuga þeirra
hjóna sem blómstraði í sumarbú-
staði þeirra í Þrastarskógi. Á
þeim stað féll Guðmundi aldrei
verk úr hendi. Ekki veit ég hve
oft við Guðmundur vorum sam-
mála um speki Hákonar Bjarna-
sonar, skógræktarstjóra, en
hann sagði að íslendingar kunni
ekki að grisja skóg. En Guð-
mundur leitað oft til Hákonar um
góð ráð.
Aðalsteinn faðir Guðmundar
var gæða maður. Hann vann alla
tíð hjá Olís og var í góðum
tengslum við Héðinn Valdimars-
son, verkalýðsforingja. Héðinn
hafði frumkvæði að byggingu
verkamannabústaða í Reykjavík
þar sem Guðmundur átti heima í
bernsku. Á sínum skólaárum
vann Guðmundur svo hjá Olís og
var meðal annars aðstoðarmaður
á olíubílum. Guðmundur minnt-
ist þess oft að fyrir jólin voru
starfsmenn sem afgreiddu olíuna
iðulega að bæta aukalega í olíu-
tankinn í tilefni jólanna. Og öll-
um þótti það sjálfsagt. Guð-
mundur lagði góðan grunn að
starfsferli sínum og var bókstaf-
lega handvalinn í Stálsmiðjuna
eftir verslunarpróf. Síðan átti
hann góðan starfsferil hjá Gunn-
ari, frænda sínum, í öflugu flutn-
ingafyrirtæki. Á árunum í starfi
hjá því fyrirtæki stóð hann fyrir
því ásamt frænda sínum að reisa
verkstæðisbyggingu í Vogunum
með frumkvæði að skreytingu
listakonunnar Gerðar Helga-
dóttur. Engum dirfist að brjóta
niður það hús vegna byggingar-
sögu. Guðmundur og Steinunn
áttu svo eftir að koma á laggirn-
ar fyrirtæki í hreinlætisiðnaðin-
um með góðum árangri. Þær
systur voru nánar í samskiptum
sínum alla tíð, þannig að okkar
fjölskylda minnist Guðmundar
með hlýjum hug.
Heill og hamingja helgar
minninguna.
Jón B. Stefánsson.
,,Til góðs vinar liggja gagn-
vegir, þótt hann sé firr farinn.“
Úr Hávamálum.
Árið var 1986 þegar leiðir okk-
ar Guðmundar Aðalsteinssonar
lágu fyrst saman er við gengum á
svipuðum tíma til liðs við góðan
félagsskap, Oddfellowregluna á
Íslandi. Fyrst í stúku nr. 3, Hall-
veigu og síðar í stúku nr. 20,
Baldur þar sem við störfuðum
saman í 35 ár.
Guðmundur var einstakur
maður, félagslyndur, úrræðagóð-
ur og mikill leiðtogi, frábær á öll-
um sviðum og eiginlega alveg
þrælmagnaður hvort heldur var í
starfi eða leik. Hann hvatti til
góðra verka og var öðrum góð
fyrirmynd sem borin var virðing
fyrir. Fljótlega lentum við saman
í nefnd og síðar í hinum ýmsu
störfum sem tilheyrðu á vett-
vangi okkar góða félagsskapar.
Það var afskaplega skemmti-
legt og lærdómsríkt að starfa
með Guðmundi hvort heldur var í
nefnd eða stjórn. Hann þurfti
alltaf að fá svör við öllu sem lagt
var fram til að vera viss og spurði
spurninga með þeim hætti að
svörin lágu yfirleitt fyrir eftir
spurninguna. Hann var laginn
við að ná góðri niðurstöðu í öllum
málum, það er góður hæfileiki.
Hann átti líka auðvelt með að ná
til annarra og byggja upp traust
milli sín og félaganna, virkja þá
til góðra verka.
Hann gaf félagsstörfunum
alltaf góðan tíma þótt hann væri
önnum kafinn við rekstur fyrir-
tækis og lét sig aldrei vanta þeg-
ar eftir var kallað. Hann var mik-
ið náttúrubarn, undi sér vel í
Grímsnesinu í sumarbústaðnum
þar sem hann ásamt Steinunni
sinni, sem hann kallað stundum
,,Frú Steinunn“ þegar mikið lá
við, ræktuðu garðinn sinn og
jörðina þar í kring. Það var alltaf
gott og notalegt að koma í heim-
sókn og setjast á pallinn í kvöld-
kyrrðinni og taka spjallið. Þá
kom fram á sviðið maður bókar-
innar, Guðmundur Aðalsteins-
son, og spurði gjarnan: ,,Hvaða
bók ertu að lesa núna, Júlíus
minn? Ég er núna að lesa
Brekkukotsannál í þriðja sinn
held ég,“ bætti hann svo við. Síð-
an var farið yfir alla flóruna, ljóð
og stökur flugu á milli og hug-
urinn fylltist gleði og fögnuði
meðan kvöldið leið og stundum
var farið aðeins inn í nóttina, því
kvöldið leið hratt:
Svo gleypir tíminn gömul vinakynni,
og gamlan drykkjuskap og stefnumót.
Því menn eru bara ungir einu sinni,
og ýmsir harla stutt, í þokkabót.
(Tómas Guðmundsson.)
Datt þá út úr Guðmundi :
Er þetta nú ekki orðið gott hjá
okkur í kvöld, Júlíus minn, ætlum
við ekki að fara í golf í fyrramál-
ið?
Það var í byrjun júlí þessa árs
að við fórum á golfvöllinn og
gerðum plan um að taka nú vel á
því í sumar. En þetta varð síðasti
hringurinn og vinurinn spilaði
ótrúlegt golf þennan dag, lék á
als oddi, fór á kostum og sparaði
ekki gamanyrðin eins og þegar
hann var upp á sitt besta á góðri
stund. Dagur sem ekki gleymist.
Þegar við erum ung er heil ei-
lífð til ferðaloka. Svo allt í einu
renna þau upp og við skynjum að
samfylgdin varir aðeins skamma
stund. Magnast þá gleðin yfir
góðum samferðamönnum eins
Guðmundi Aðalsteinssyni, sem
við kveðjum í dag.
Blessuð sé minning hans.
Sendi Steinunni, börnum,
barnabörnum og systurinni Hall-
dóru innilegar samúðarkveðjur.
Meira á www.mbl.is/andlat
Júlíus Thorarensen.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. ÁGÚST 2021
✝
Kristín Gísla-
dóttir fæddist í
Litla-Lambhaga í
Skilmannahreppi
(nú Hvalfjarðar-
sveit) 19. júní 1921.
Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni í Reykjavík
7. ágúst 2021.
Foreldrar Krist-
ínar voru þau Þóra
Sigurðardóttir, f.
1880, d. 1956, og Gísli Gíslason
bóndi í Litla-Lambhaga, f. 1874, d.
1946. Kristín var yngst í hópi átta
systkina, en þau eru í aldursröð:
Sigurður, f. 1907, d. 1993, Mar-
syni pípulagningamanni, f. 3. júní
1924, d. 21. ágúst 1992. Foreldrar
hans voru hjónin Júlíana Sigurð-
ardóttir frá Deild á Álftanesi, f.
1881, d. 1935, og Páll Jónsson sjó-
maður frá Tröð í sömu sveit, f.
1890, d. 1968. Kristín og Matthías
bjuggu öll sín hjúskaparár á Hað-
arstíg 16 í Reykjavík. Þeim varð
ekki barna auðið en börn skyld-
menna nutu ástríkis þeirra. Krist-
ín var eiginmanni sínum mikil
stoð í veikindum sem lögðu hann
að velli alltof fljótt. Eftir fráfall
Matthíasar árið 1992 flutti hún í
Bólstaðarhlíð 41 og bjó þar allt til
ársins 2019 er hún flutti á hjúkr-
unarheimilið Sóltún.
Kristín verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu í dag, 18. ágúst
2021, og hefst athöfnin klukkan
11.
grét, f. 1909, d. 1969,
Gísli, f. 1910, d. 1969,
Jórunn, f. 1911, d.
1926, Þórður, f.
1914, d. 2012, Elísa,
f. 1917, d. 2013, og
Snæbjörn, f. 1918.
Kristín ólst upp í
Litla-Lambhaga í
samheldnum systk-
inahópi. Sem ung
kona lá leið hennar
til Reykjavíkur og
hóf hún þar vinnu við saumaskap
og starfaði sem saumakona nánast
alla sína starfsævi, lengst af hjá
Parísartískunni.
Kristín giftist Matthíasi Páls-
Ég á margar hlýjar minningar
um Ínu frænku. Hún var glæsileg,
yndisleg og jákvæð kona. Þegar ég
var lítil var spennandi að keyra upp
í Lambhaga til Ínu og Matta. Í litla
bústaðnum var alltaf tekið vel á
móti gestum, hellt upp á könnuna
og veitingar lagðar á borð. Við
krakkarnir vorum send með ketil-
inn að uppsprettulindinni neðan við
bústaðinn þar sem við náðum í vatn
í kaffið. Ína og Matti höfðu gróð-
ursett fjöldann allan af trjám í
kringum bústaðinn svo að þar var
algjört ævintýraland fyrir unga
krakka sem ólust upp í trjálausu
sjávarþorpi.
Ína vissi að foreldrar mínir, Sig-
urjón og Adda, voru að leita sér að
heppilegu landi fyrir sumarbústað
og þegar Matti féll frá ákvað hún að
foreldrar mínir skyldu eignast bú-
staðinn. Þau voru Ínu alltaf mjög
þakklát fyrir hugulsemina og höf-
um við fjölskyldan átt ótal gleði-
stundir í Lambhaganum.
Seinna fór ég í Kennaraháskól-
ann og þá bjuggum við Pálmi, son-
ur minn, í Hlíðunum. Skammt frá, í
Bólstaðarhlíðinni, bjó Ína. Ella
systir hennar bjó hinum megin við
Miklubrautina í Stigahlíð. Við
Pálmi áttum góða að í þeim systr-
um og heimsóttum þær oft. Þegar
við heimsóttum Ínu hringdi hún
alltaf í Ellu sem kom yfir. Þá var
hellt upp á kaffi og spjallað um
heima og geima. Þegar ég heim-
sótti Ellu hringdi hún líka alltaf í
Ínu. Þær systur fylgdust vel með
þjóðmálum og voru áhugasamar og
duglegar að spyrja hvernig ungu
frænkunni gengi í náminu og
Pálma á leikskólanum.
Nú er Ína frænka látin, 100 ára
að aldri. Eftir stendur minningin
um heilsteypta konu sem studdi
fólkið í kringum sig í orðum og
verki.
Ég og foreldrar mínir viljum
koma innilegum þökkum til þeirra
ættingja sem stóðu sem þéttast við
bakið á Ínu þegar hún eltist og
þurfti meiri félagsskap og stuðning,
ekki síst til Þóru Gísladóttur. Elsku
Ína, kærar þakkir fyrir allt.
Jónella Sigurjónsdóttir.
Í dag kveðjum við elskulega föð-
ursystur okkar, Ínu, sem fæddist
inn í sumar fyrir 100 árum.
Ína var okkur systkinunum afar
kær. Hún hafði einstaklega ljúfa
lund, var mild og hógvær, glæsileg
kona og bar sig fallega. Á sumrin
blómstruðu freknurnar í andlitinu
og fóru þær henni ljómandi vel þó
svo hún hefði viljað vera án þeirra.
Ína eignaðist góðan mann, hann
Matta sem var glaðsinna og kátur.
Þau voru samstiga hjón og sam-
band þeirra fallegt. Þau byggðu sér
lítinn bústað á bernskustöðvum Ínu
sem voru henni einkar kærar. Þar
undu þau sér vel við gróðursetn-
ingu og ræktun.
Ína ræktaði ekki einungis blóm
og tré heldur lagði hún sig fram við
að rækta sambandið við sína nán-
ustu og kom því svo fyrir að fólkið
hennar hittist reglulega. Ína var
góður gestgjafi því hún var næm á
tilfinningar og líðan þeirra sem hún
umgekkst og reyndi ætíð að haga
því þannig að allir gætu notið sín.
Hún skildi vel barnssálina og tók
afar vel á móti smáfólkinu sem sótti
oft fast að fá að gista hjá Ínu
frænku og til hennar voru þau ætíð
velkomin. Hún var líka einstakur
dýravinur og sagði okkur oft frá
dýrum bernsku sinnar. Frá kett-
inum Roosevelt sem var fegurstur
katta og náði háum aldri og sögur
af hundinum Surti sem kom frá
Litla-Lambhaga og mætti fyrir ut-
an skólann í Stóra-Lambhaga, ef
veður voru vond, til að fylgja henni
heim eftir skóladaginn.
Lengst af vann Ína við sauma-
skap og hafði gott auga fyrir fal-
legum og vönduðum fötum. Henni
fannst gaman að fara í verslanir og
skoða fatnað, spá í efnin og taka út
saumaskapinn. Hún var nýtin eins
og margt fólk af hennar kynslóð,
gamlir kjólar breyttust í pils eða
blússur og mörgum flíkum mátti
breyta og bæta í samræmi við
tískustrauma. Þótt Ína færi vel
með sitt var hún um leið einstakleg
gjafmild og umhyggja hennar fyrir
fólkinu sínu og velferð þess var ein-
stök og nutum við þess alla tíð. Þeg-
ar Ína leit inn í heimsókn kom hún
oft færandi hendi, það gátu verið
pönnukökur á bakka, smákökur í
boxi, bók sem hún hafði gripið úr
bókaskápnum eða fallegir hlutir úr
hillu eða skúffu.
Það var alltaf gott og gefandi að
vera samvistum við Ínu. Hvort sem
samverustundirnar voru stuttar
eða langar, á ferðalögum, viðburð-
um af ýmsu tagi eða bara í notalegu
spjalli yfir kaffibolla. Seinustu árin
veitti það Ínu mikla ánægju að fara
í góðu veðri í bíltúr fyrir Hvalfjörð-
inn. Á leiðinni var dáðst að lands-
laginu og rifjuð upp örnefnin í sveit-
inni hennar og gott þótti henni að
geta litið í heimsókn til Snæbjarnar
bróður síns, en hann var henni of-
arlega í huga, enda þau tvö ein eftir
úr stórum systkinahópi. Eftir að
þrekið minnkaði og hún átti erfið-
ara með að bregða sér af bæ var
hún svo innilega þakklát fyrir
heimsóknir og kveðjur sem henni
voru bornar. Það að geta spjallað
við ættingja, rifjað upp liðna tíma
og kallað fram það sem var að falla í
gleymsku var henni afar mikils
virði. „Að fá gest í heimsókn er eins
og að fá dag með sól,“ sagði hún eitt
sinn. Að heimsókn lokinni þakkaði
hún alltaf svo fallega fyrir komuna
og bað líka svo vel að heilsa fólkinu
sínu.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gast þú öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Ína, það er okkar lán að
hafa átt þig að. Árin okkar saman
skilja eftir sig dýrmætar minning-
ar. Takk fyrir allt.
Þín
Þóra, Gísli og Ómar.
Það er hálfundarlegt að hugsa til
þess að nú sé komið að því að
kveðja Kristínu, eða Ínu eins og
hún var alltaf kölluð. Hún var hluti
af okkar lífi svo lengi sem við getum
munað þótt þar sé aðeins um henn-
ar efri ár að ræða.
Hún verður seint sökuð um að
hafa tranað sér fram. Samt þróað-
ist það þannig að ósjaldan var það
hjá henni sem fjölskyldan í Reykja-
vík kom saman. Eflaust vegna þess
hve góður gestgjafi hún var, það
var alltaf notalegt að koma í heim-
sókn. Sunnudagskaffi með vöfflum
úr mínútugrillinu var fastur liður
hjá okkur í langan tíma.
Á okkar yngri árum þá virtist
það vera fátt sem hún og Ella, syst-
ir hennar, vildu ekki gera fyrir okk-
ur. Það að ganga ekki á lagið í þeim
efnum var ekki alltaf auðvelt en
þykjumst við þó hafa komist
þokkalega hjá því.
Heimsóknirnar voru örlítið æv-
intýr þar sem hægt var að komast í
önnur leikföng, sem haldið var til
haga sérstaklega fyrir unga gesti,
eða grípa í spil. Eins er gaman að
hugsa til þess að síðar fengu sum
börn okkar bræðra einnig að upp-
lifa þetta.
Ína var okkur alltaf þolinmóð,
tilbúin að taka þátt í leikjum eða þá
hlusta á hinar og þessar fullyrðing-
ar um málefni líðandi stundar, oft
frekar studdar frjóu hugmynda-
flugi en fenginni reynslu.
Þó svo að í flestum umræðum
hafi Ína verið einstaklega góður
hlustandi þá fengu þeir sem á hana
hlýddu að njóta þess að kynnast
þessari hlýju og góðu konu. Konu
sem þótti gaman að deila sínum
minningum úr sveitinni, hafði mikið
yndi af dýrum og dálæti á börnum.
Því fylgir ákveðinn tómleiki þeg-
ar ljóst er að samverustundunum
er nú lokið í þessu lífi. Þá er rétt að
muna að á sinni ævi mátti Ína horfa
á eftir ófáum ástvinum líkt og flest-
ir þeir sem ná álíka aldri, þar á
meðal manni sínum, systkinum og
vinum. Nú þegar hún er farin á vit
þeirra þá fer okkur sem eftir stönd-
um best að minnast hennar með
hlýhug og þakka fyrir þær stundir
sem við áttum með henni. Sá tími
sem hún gaf okkur af sér hefur ef-
laust gert okkur að betri mönnum.
Gísli, Björn og Axel
Gunnarssynir.
Kristín Gísladóttir
✝
Páll Hlöðver
Kristjánsson
fæddist á Blönduósi
5. janúar 1973.
Hann lést á Ak-
ureyri 11. ágúst
2021.
Foreldrar hans;
Anna Kristinsdóttir,
f. 26.9. 1947, og
Kristján Jósefsson,
f. 26.10. 1947.
Systkini Páls; Jósef
Guðbjartur Kristjánsson, f. 28.11.
1967, d. 22.10. 2020,
Kristín Kristjáns-
dóttir, f. 15.2. 1969,
og Kristján Víðir
Kristjánsson, f. 23.2.
1982.
Börn Páls; Sig-
mar Pálsson, f. 6.6.
1998, og Inga Rakel
Pálsdóttir, f. 10.8.
2001.
Útför fer fram frá
Akureyrarkirkju í
dag, 18. ágúst 2021, kl. 13.
Þegar ég hóf störf sem matráður
hjá Vegagerðinni, fyrir óskaplega
mörgum árum, varð okkur Palla
strax vel til vina. Hann kom hljóð-
látur til vinnu í öllum veðrum á eld-
gamalli Corollu, mosavaxinni að
hluta. Bílstjórarúðan var skrúfuð
niður til hálfs og út um hana lagði
vindlastrókinn. Palli var maður
fárra orða og nægjusamasta mann-
eskja sem ég hef kynnst. Það voru
ótal klukkutímarnir sem Palli sat
sem fastast við ráðskonuborðið án
þess að segja annað en jæja og
núnú, en svo fór nú að losna um
málbeinið og ég fékk að kynnast
þeim tilfinningaríka og viðkvæma
manni sem Palli var. Oft þegar ég
lét móðan mása með allri minni
dramatík var það eina sem kom frá
honum, fallegt stórt bros sem lýsti
upp heiminn og: „Jæja, varla svona
slæmt?“ Alltaf var hann sultuslak-
ur, eins og hann orðaði það. Vinátta
okkar var gagnkvæm og á undan-
förnum árum náðum við saman að
vinna úr mörgum verkefnum.
Missirinn af Palla er mikill og ekk-
ert sem ég vildi heldur en að geta
hringt eitt símtal í viðbót í hann og
heyra hann segja, vertu róleg. Í
mörg ár reyndi ég að breyta Palla,
að sjálfsögðu taldi ég mig vita best
hvernig lífi hann ætti að lifa og ráð-
lagði honum, óumbeðin, í einu og
öllu varðandi mataræði og lifnaðar-
hætti. Hann hafði alltaf jafn gaman
af þessum tilraunum og gerði stans-
laust grín að því. Hann vildi helst
sinn mat beint upp úr tunnum og
nautatungu og lagerbjór þurfti hann
alltaf að eiga. Það er erfitt fyrir okk-
ur í lífskapphlaupinu að skilja að
sumum líður best einum og þurfa
ekkert veraldlegt dót til að vera sátt-
ir í sínu. Vinátta hans hefur svo
sannarlega kennt mér að við erum
alls konar. Snyrtimennskan og
vanafestan var honum í blóð borin
að það var mannbætandi að fylgjast
með hans æðrulausa lífi. Öllum verk-
efnum sínum tók hann með stakri
yfirvegun og vann þau hljóðlega og
án fyrirferðar. Vinnan skipti hann
miklu máli, hann gat flest, ef ekki
allt, og best leið honum einum úti í
jarðgöngum. Palla var tíðrætt um
börnin sín og hversu stoltur hann
væri af þeim í leik og starfi. Þegar ég
spurði af hverju hann segði það ekki
við þau, sagði hann að það væri
óþarfi að endurtaka sífellt það sem
þau vissu. Okkur fjölskyldunni þótti
vænt um að eignast Palla, Elvu og
börn sem vini og minningarnar
margar. Þó ég hætti að sitja við
ráðskonuborðið hættu aldrei sam-
skiptin okkar um daglegt amstur
að kveldi. Palli var bóngóður og
umtalað góðmenni. Í dag fylgi ég
Palla mínum síðasta spölinn. Það
verður ekki fyllt í það skarð sem
hann skilur eftir sig í hjarta mínu
og annarra sem þekktu öðlinginn
og lærðu að elska. Takk fyrir allt,
elsku Palli, og megi skagfirska sólin
ávallt skína á þig. Þakklætið fyrir
að eiga vin í þér er ómælanlegt.
Elsku Inga Rakel, Sigmar, Elva og
fjölskylda. Megi almættið veita
ykkur huggun í þessum mikla
missi.
Tvær greinar á tré
sami stofn en gjör ólíkar
vöfðu sig um hvor aðra
veittu styrk í lok dags
Vildi horfa á geislana
á laufum sínum
en alltaf úr skugganum
með kærleik í æðum
Greinin hefur brotnað
skilur eftir laufblöðin
greinina og lífið
skógurinn grætur
(Gösp)
Þinn vinur
Guðrún Ösp.
Páll Hlöðver
Kristjánsson