Morgunblaðið - 18.08.2021, Qupperneq 25

vináttuna og að hafa reynst
mér vel.
Lilja og fjölskylda, ég votta
ykkur öllum mína dýpstu sam-
úð.
Oddgeir Harðarson.
Of fljótt.
Sorg, tregi, söknuður
sárt er að missa.
Gleði, hamingju, gæfu
gaf þó fylgdin.
„Guð“ ég er hissa.
(P. Stef.)
Aldrei á minni ævi hef ég
fengið annan eins kökk í háls-
inn og sorgartrega á svo stutt-
um tíma eins og miðvikudags-
kvöldið 4. ágúst sl. þegar ég
fékk fregnir af andláti míns
besta vinar, Einars Helga.
Ekki Einar, það er útilokað.
Heilbrigðari, kraftmeiri orku-
bolta hef ég ekki þekkt á minni
lífsleið. Orðið heilbrigði þegar
litið er til atgervis og útlits er
greinilega afstætt. Hjá Einari
gefur sig eitt aðallíffærið,
hjartað. Primus motor líkam-
ans. Geymsla góðmennskunnar,
vinskaparins, tryggðarinnar,
fæða viskunnar, barnanna, fjöl-
skyldunnar og alls. Það var svo
mikið á það lagt að það brast.
Barnsleg einföldun og kannski
hlægileg en ekkert verri en
hver önnur. Allavega ætla ég
að sleppa allri læknisfræði í
þetta sinn. Hjartað í mínum
besta vini gaf sig vegna þess að
það hafði ekki meira rými fyrir
hans mannlegu kosti.
Einari á Urriðafossi kynntist
ég sem lærlingur í dýralækn-
ingum sumarið 1984. Hann var
þá nýlega tekinn við arfleifð
föður síns og fékk mig sendan,
nema á þriðja ári í fjósið til sín
til að meðhöndla langt leidda
doðakú. Eitthvað gekk mér illa,
reynslulitlum og lítt þjálfuðum
nemanum, að finna æðina á
kúnni en tókst þó að lokum.
Eftir þessa meðhöndlun kýr-
innar sem spratt upp frá dauð-
um á fáeinum mínútum tókst
með okkur vinskapur sem aldr-
ei varð slitinn og styrktist með
hverju ári sem leið. Það er
gaman frá því að segja að nú í
sumar kom ég með lærling í
fjósið á Urriðafossi og lét hann
einmitt setja í æð á kú. Eitt-
hvað gekk það brösuglega til að
byrja með og sagði Einar þá
við lærlinginn að það væri
mælikvarði á hversu góður
dýralæknir yrði hversu vel
gengi að koma í æðina, og
glotti til mín. Mér fannst sneið-
in yndisleg og verður mér
steypt í minni.
Vinskapur okkar Einars þró-
aðist ekki bara á milli okkar
tveggja heldur urðu konur okk-
ar og börn vinir. Fjölskyldu-
bönd voru hnýtt í vinskap og
virðingu.
Í huganum þakka ég mínum
góða vini fyrir fylgdina og trú-
mennskuna sem eðaldrengur.
Eins og í vinsælum dægurlaga-
texta segir „traustur vinur get-
ur gert, kraftaverk“. Með orð-
unum segjum við aftur við þig,
Lilja okkar; „hún er ljós mitt
og von mín og yndi, þessi Lilja
er mín lifandi trú“. Slíka trú
hafði Einar á þér Lilja.
Elsku Lilja og börn. Megi
minning Einars okkar lifa.
Páll (Palli) og Edda,
Stuðlum.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
(Oddný Kristjánsdóttir)
Við Einar Helgi kynntumst í
MS og vorum saman í bekk alla
menntaskólagönguna. Vinahóp-
urinn brallaði margt skemmti-
legt saman og Einar jafnan
hrókur alls fagnaðar. Hann var
sveitastrákurinn í hópnum og
kenndi okkur borgarbörnunum
ýmislegt. Hann sagði okkur
jafnvel til syndanna á mildan
og fallegan máta. Einar kunni
sannarlega að vinna og var ein-
staklega greiðvikinn og góður
drengur. Á þessum árum var
ég svo lánsöm, ásamt bekkj-
arbróður mínum, að fá heimboð
í sauðburð að Urriðafossi. Frá-
bær upplifun fyrir mig sem
hafði aldrei séð lamb fæðast
eða verið í sveit. Þar var Einar
sannarlega á heimavelli, snar í
snúningum og kunni vel til
verka. Mér fannst mikið til
hans koma og lærði heilan hell-
ing af heimsókninni. Einar var
mikill íþróttamaður og lágu
leiðir okkar aftur saman í
Íþróttakennaraskólanum á
Laugarvatni. Þar áttum við frá-
bær ár með yndislegum skóla-
félögum sem halda hópinn og
rifja reglulega upp góðar minn-
ingar. Eftir útskrift úr ÍKÍ
1984 sendum við hvort öðru
jólakort sem þróuðust út í
margra síðna gamaldags sendi-
bréf. Þar skrifuðum við um lífið
og tilveruna, börnin okkar sem
áttu samleið í gegnum íþrótt-
irnar. Einar var frábær penni
og við Nonni biðum alltaf
spennt að lesa jólapóstinn
hans. Hann skrifaði að mig
minnir fyrir tveimur árum að
nú væru þau Lilja hætt að
senda jólakort. Svo sagði hann:
„Veistu Metta, þetta er eina
jólakortið sem ég sendi, ekki
ímynda þér að ég hætti því“. Af
skrifum hans var ljóst að hann
elskaði fjölskyldu sína óendan-
lega mikið og sagði stoltur frá
afrekum barna þeirra hjóna,
inn á milli komu svo gamansög-
ur og hrakfarir. Við Einar hitt-
umst seinast í Viðey með skóla-
félögum okkar úr MS. Einar
var hress og kátur að venju.
Við göntuðumst með það að nú
þyrftum við ekki að senda eins
langt jólabréf það árið. Skóla-
félagar mínir úr MS og ÍKÍ eru
harmi slegnir og senda fjöl-
skyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Elsku Lilja, Haraldur,
Hanna, Arnar, Dagur Fannar,
Daði Kolviður og fjölskyldur,
Guð gefi ykkur styrk til að tak-
ast á við sorgina og sendi ljós á
erfiðum stundum.
Þú getur grátið yfir því að
hann er farinn eða þú getur
brosað yfir því að hann lifði.
Þú getur lokað augunum og
óskað þess að hann komi aftur
eða þú getur opnað augu þín og
séð hverju hann hefur áorkað.
Hjarta þitt getur verið tómt
vegna þess þú sérð hann ekki
eða hjarta þitt getur verið fullt
af ást sem þið hafið deilt.
Þú getur snúið baki við
morgundeginum og lifað gær-
daginn eða þú getur glaðst yfir
morgundeginum vegna gær-
dagsins. Þú getur einungis
munað að hann sé farinn eða
þú getur varðveitt minningu
hans og haft hana í heiðri.
Þú getur grátið og snúið
baki við veruleikanum eða þú
gætir gert það sem hann ósk-
aði; brosað, horft í kringum
þig, elskað og haldið áfram að
njóta lífsins.
Blessuð sé minning elsku
vinar míns, Einars Helga Har-
aldssonar.
(Minningarorðin voru skrifuð
í hlýjum jólasokkum)
Metta Helgadóttir.
Kveðja frá Karlakór
Hreppamanna
Það er erfitt að kveðja jafn
lífsglaðan mann og hann Einar
á Urriðafossi og það mann á
besta aldri. Fregnir af andláti
hans komu því mjög flatt upp á
okkur félaga hans í Karlakór
Hreppamanna. Þótt starf KKH
hafi legið í láginni undanfarin
misseri þá sungum við í sumar
við þrjú tilefni, tvö afmæli og
svo í reiðtúr KKH. Einar var
þar með okkur í öll skiptin,
glaður og reifur eins og alltaf.
Skapferli Einars var einmitt
þannig að hann var ávallt létt-
ur í lundu og brosandi. Einar
kunni þá list öðrum fremur að
segja sögur og náði þá athygli
viðstaddra strax því oftast end-
uðu þær með hlátrasköllum
viðstaddra.
Einar var fastur fyrir í skoð-
unum og nokkuð pólitískur.
Hann lá ekkert á skoðunum
sínum um landsmálin, kæmu
þau til tals, og leiddu þær oftar
en ekki til fjörugra skoðana-
skipta á æfingum. Einar var
góður söngmaður og því mikill
fengur kórnum þegar hann hóf
að æfa með honum. Hann taldi
það ekki eftir sér að aka alla
leið frá Urriðafossi og svo síð-
ar frá Selfossi á æfingarnar á
Flúðum. Félagar Einars í
sömu rödd sóttust eftir að vera
nálægt honum því svo lagviss
var hann.
Karlakór Hreppamanna hef-
ur misst góðan og dyggan liðs-
mann. Við munum ylja okkur
við minningarnar af æfingum
og fjölmörgum söngferðum,
innanlands sem utan, þar sem
Einar var oftar en ekki í stóru
hlutverki.
Fjölskyldu Einars sendum
við félagar hans úr Karlakór
Hreppamanna einlægar sam-
úðarkveðjur.
F.h. KKH,
Þorleifur Jóhannesson.
Að fá fregnir af ótímabæru
fráfalli Einars Helga var mikið
högg, Einar Helgi sem var svo
hraustur og snar, Einar Helgi
sem vildi hafa mikið að gera og
alltaf var líf og fjör þar sem
hann var. Þó að sorgin taki yfir
og söknuður vegna yndislegs
vinar, finnur maður einnig fyr-
ir þakklæti í hjartanu, þakk-
læti fyrir að hafa fengið að
kynnast Einari Helga og hafa
verið honum samferða á lífsins
vegi. Frá því að Elli kynntist
Einari varð mjög fljótlega gott
og einlægt samband þeirra á
milli, samband sem einkennd-
ist af gagnkvæmri virðingu,
trausti, einlægni og gleði. Elli
varð hálfgerður heimalningur á
Urriðafossi og hjálpaði Einari
við byggingu á nýju fjósi og
einbýlishúsi þeirra hjóna Ein-
ars og Lilju og barnanna
þeirra. Elli og Einar náðu vel
saman enda líkir að því leyti að
vilja hafa mikið að gera, einnig
áttu þeir það sameiginlegt að
vera heiðarlegir, samviskusam-
ir og ekki fannst þeim leið-
inlegt að fá sér smá koníaks-
lögg eftir langan vinnudag og
voru þeir búnir að reikna út að
ef þeir drykkju saman einn
pela þá liði þeim vel eftir gott
dagsverk en voru samt vel
vinnuhæfir daginn eftir.
Þegar Erna kom inn í mynd-
ina var henni tekið af mikilli
hlýju af Urriða-
fossfjölskyldunni, að koma á
Urriðafoss var alltaf gott, mað-
ur hlakkaði til að koma þangað
og leið alltaf vel þegar maður
fór þaðan. Sama var þegar við
heimsóttum þau á nýjan stað á
Selfossi. Manni var alltaf tekið
vel, mikið spjallað, alltaf kræs-
ingar á borðum og alltaf sýnd-
ur einlægur áhugi á því sem
maður var að gera hverju
sinni. Einar Helgi var ótrúlega
hvetjandi og okkur er minni-
stætt þegar Sigurbjörg okkar
var að æfa frjálsar hvað hann
sýndi því mikinn áhuga. Hann
fylgdist með árangri hennar,
hvatti hana áfram og hrósaði
henni við hvert tækifæri.
Þannig var Einar Helgi, hann
var einlægur og tók eftir því
sem vel var gert og hafði þá
orð á því. Einar var afskaplega
skemmtilegur maður og léttur
í lund, það var gaman að
spjalla við hann um allt og
ekkert.
Þegar við vorum að byggja í
sveitinni þá vorum við svo
heppin að fá að búa í gamla
húsinu á Urriðafossi, við hugs-
um alltaf hlýlega til þess tíma
því að þar leið okkur mjög vel.
Húsið hafði mikla sál og alltaf
var maður velkominn í kaffi og
spjall yfir til Lilju og Einars.
Við erum ótrúlega þakklát í dag
fyrir að hafa átt þennan tíma á
Urriðafossi, þessi tími var okk-
ur mjög dýrmætur.
Það er skrítið að hugsa til
þess að Einar Helgi sé farinn
frá okkur og ef satt skal segja
trúir maður því varla. Einar
Helgi sem var svo lífsglaður
maður, maður sem sýndi sam-
ferðafólki sínu alltaf hlýju og
velvild, maður sem átti yndis-
legan barna- og barnabarnahóp
og tók þátt í öllu sem þau tóku
sér fyrir hendur, studdi við þau
og sýndi öllu sem þau gerðu
áhuga. Það er stórt skarð sem
Einar Helgi skilur eftir sig sem
erfitt verður að fylla.
Elsku hjartans Lilja, Harald-
ur, Hanna, Arnar, Dagur Fann-
ar, Daði Kolviður og fjölskyld-
ur, við munum alltaf minnast
Einars Helga með hlýju og
kærleik í hjarta. Hann var ein-
stakur maður og við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Erna, Elías, Þráinn,
Sigurbjörg Eva,
Eyrún Sif og
Óðinn Darri.
Við kynntumst Einari fyrst
þegar sú hugmynd kviknaði að
bjóða upp á stangveiði í Urr-
iðafossi. Þá bankaði Stefán upp
á á bænum og spurði hvort
hann mætti prófa að veiða á
stöng í fossinum. Einar sagði að
það væri ekkert hægt, en bætti
svo við að hann yrði að hætta
þegar hann væri búinn að ná 5
löxum. Klukkutíma síðar kemur
Stefán aftur upp að bænum með
laxana og eftir viðræður við
Einar og aðra landeigendur, er
ákveðið að fara af stað með að
selja í stangveiði í fossinum.
Þetta átti upphaflega að vera
tilraunaverkefni sem átti að
þróast á næstu 5 árum en það
tók Urriðafoss ekki nema
nokkrar vikur að stimpla sig
rækilega inn sem einn aflahæsti
veiðistaður landsins fyrr og síð-
ar. Þessi breyting, frá netaveiði
í stangveiði í Urriðafossi, er
stórmerkileg og tilkomin vegna
framsýni Einars sem var tilbú-
inn að sleppa og breyta þeirri
arfleið forfeðra sinna sem hann
tók við og skapa nýja fyrir kom-
andi kynslóðir. Einar elskaði að
leggja net, sinna ánni og sínum
viðskiptavinum en þegar stang-
veiðin tók við, sinnti hann veiði-
mönnum og veiðivörslu af sama
krafti og myndarskap og öllu
öðru sem hann tók sér fyrir
hendur.
Það leynist ekki nokkrum
manni sem kemur niður að Urr-
iðafossi að þar er gott bú, fal-
legt og rekið af myndarskap.
Við dáðumst að þeim hjónum
frá fyrstu kynnum, heiðarleg,
innileg, miklir dugnaðarforkar
og með forgangsröðina á
hreinu. Fjölskyldan var ávallt í
fyrirrúmi og var Einar virkilega
stoltur af börnunum sínum og
ástfanginn af Lilju og deildi
með okkur hvað þau væru að
taka sér fyrir hendur og hlakk-
aði til framtíðarinnar og alls
sem þau áttu eftir að gera sam-
an.
Einari féll aldrei verk úr
hendi en gaf sér þó alltaf tíma
til að setjast niður og spjalla og
eiga góða stund. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast ykkur og öll okkar
samskipti hafa verið virkilega
ánægjuleg og góð.
Elsku hjartans Lilja og fjöl-
skylda, missir ykkar er mikill
en minning Einars, þess mæta
og mikla manns, mun lifa í ykk-
ur og þeim verkum sem hann
skildi eftir sig. Samheldni fjöl-
skyldu ykkar er einstök og til
fyrirmyndar fyrir okkur öll.
Innilegar samúðarkveðjur,
Stefán Sigurðsson
og Harpa Hlín
Þórðardóttir.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. ÁGÚST 2021
✝
Sigurður Gunn-
arsson fæddist
í Hafnarfirði 2.
september 1953.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 2.
ágúst 2021.
Móðir hans var
Ásthildur Lilja
Magnúsdóttir versl-
unarkona, f. 8.1.
1924, d. 6.7. 2021,
og Gunnar E.
Magnússon húsgagnasmiður, f.
6.9. 1921, d. 1.4. 1994.
Systkini Sigurðar eru Ragn-
heiður, f. 10.10. 1945, maki Ás-
geir Bjarnason, Magnús, f.
29.10. 1950, maki Elísabet Karls-
dóttir, og Elín
Marta, f.1.1. 1955,
d. 5.5. 1955.
Sigurður stund-
aði nám við Flens-
borgarskóla og
lauk þar námi sem
gagnfræðingur.
Hann vann um
nokkurra ára skeið
hjá Bólstrun Ragn-
ars Björnssonar, en
starfaði síðan hjá
Pósti og síma um 25 ára skeið.
Sigurður var ókvæntur og barn-
laus.
Útför Sigurðar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 18.
ágúst 2021, klukkan 15.
Minningarnar hrannast upp nú
þegar ég kveð Sigga, minn kæra
bróður, sem lést á Hrafnistu annan
dag ágústmánaðar. Það er sér-
stakt, en þó ekki svo fjarri, að hann
hafi látist aðeins um mánuði eftir
að mamma lést. Þau höfðu alla tíð
fylgst að, haldið heimili með pabba
þar til hans lést árið 1994, og síðan
þau tvö þar til yfir lauk. Ævi míns
kæra bróður var mörkuð strax við
fimm ára aldur, en þá greindist
hann með góðkynja æxli í höfði og
þurfti að gangast undir mikla að-
gerð sem framkvæmd var í Kaup-
mannahöfn af dr. Buch, þekktum
lækni þeirra Dana á þeim tíma. Af-
leiðingar þessara veikinda fylgdu
Sigga mínum alla tíð. Veikindi
hans komu upp skömmu eftir að
mamma og pabbi misstu yngsta
barn sitt, Elínu Mörtu, sem lést í
svefni aðeins fjögurra mánaða
gömul. Siggi bróðir var einstaklega
vel gerður einstaklingur, rólyndur,
hafði yndi af tónlist, bókhneigður,
mikill áhugamaður um íþróttir,
minnugur með afbrigðum og hvers
manns hugljúfi. Siggi stundaði
nám við Flensborgarskólann í
Hafnarfirði og útskrifaðist þaðan
sem gagnfræðingur. Að námi
loknu starfaði hann um nokkurra
ára skeið hjá Bólstrun Ragnars
Björnssonar og mér er í minni
hversu vel Ragnar heitinn og hans
starfsfólk kom fram við Sigga.
Hann starfaði síðan um 25 ára
skeið hjá Pósti og síma í Reykja-
vík.
Samband Sigga við mömmu og
pabba var einstakt. Meðan
mamma var í félagastússi sátu þeir
feðgarnir gjarnan saman yfir sjón-
varpinu, þá gjarnan íþróttum, en
þeir voru miklir áhugamenn um
íþróttir, báðir dyggir stuðnings-
menn FH og glöddust mjög við
gott gengi sinna manna, mér
Haukamanninum stundum til ar-
mæðu. Það skjól sem Siggi minn
fékk hjá foreldrum okkar var hon-
um og þeim afar mikils virði. Hlýja,
væntumþykja og stuðningur við
Sigga fór ekki fram hjá neinum
sem til þeirra þekktu. Þau fóru
gjarnan saman í ferðalög, bæði
innanlands og utan. Sólin var
Sigga mínum alltaf kær og Spánn
var þar í miklu uppáhaldi. Þá
minnist ég sérstaklega þegar
mamma hringdi í mig, þá komin á
níræðisaldur, og bað mig að skutla
sér og Sigga á Umferðarmiðstöð-
ina því þau ætluðu að skella sér í
Þórsmörk. Ég kvaddi þau, kom
tjaldi og öðru tilheyrandi í rútuna
og sagði um leið við mömmu „þið
eruð ekki í lagi“, en brosti og var
stoltur af þessu áræði konu á ní-
ræðisaldri með fatlaðan son á leið í
útilegu. En allt gekk þetta vel.
Mamma og Siggi fengu skjól á
Hrafnistu í Hafnarfirði síðustu ár-
in og sem fyrr var mömmu umhug-
að um að Sigga sínum liði vel. Þau
fengu góða umönnun á Hrafnistu
og fyrir það vill fjölskyldan þakka
af alhug. Siggi og mamma kvöddu
þetta jarðlíf, nánast hönd í hönd,
eins og þau leiddust svo fallega í
gegnum lífið. Nú hittast þau fjögur
á ný í sumarlandinu. Það er mér
falleg tilhugsun. Blessuð sé minn-
ing míns kæra bróður.
Magnús Gunnarsson.
Þegar við fengum fréttirnar að
Siggi frændi okkar væri dáinn
tæpum mánuði eftir að amma
kvaddi kom það ekki sérstaklega
mikið á óvart, þau voru svo sam-
rýnd alla tíð. Eftir að afi dó höfðu
þau amma hvort annað og hún
hugsaði alltaf svo vel um Sigga
sinn, jafnvel þegar hún var komin á
háan aldur.
Það fór ekki mikið fyrir Sigga
frænda, hann var rólyndismaður
með mikið jafnaðargeð. Hann var
ótrúlega ljúfur og góður frændi,
hafði gaman af börnum og brosti
og hló að prakkarastrikum þeirra.
Hann sýndi okkur unga fólkinu
líka þolinmæði þegar við vorum á
táningsaldri og grömsuðum í
plötu- og geisladiskasafninu hans
og hlustuðum á heilu plöturnar,
sitjandi á stofugólfinu með stóru
flottu heyrnartólin hans yfir eyr-
unum. Hann hafði mikinn áhuga á
tónlist og var með góðan tónlist-
arsmekk, hlustaði á Queen, Bruce
Springsteen og Sting ásamt ís-
lenskri tónlist.
Siggi elskaði sólina og oft mátti
finna hann ásamt ömmu og afa í
sólbaði fyrir utan húsið á Álfa-
skeiðinu. Hann ferðaðist líka til
Spánar með þeim og kom alltaf sól-
brúnn og sætur til baka, með nýja
derhúfu á kollinum. Hann las tölu-
vert, átti fullt af bókum og var
áskrifandi að mörgum helstu tíma-
ritunum. Oft sá maður hann inni í
eldhúsi með London Docks-vindil
og kaffi með mjólk í vatnsglasi,
leggjandi kapal eða að leysa kross-
gátur. Hann hafði mjög gaman af
því að horfa á íþróttir í sjónvarp-
inu, sérstaklega fótbolta, hann
missti aldrei af fréttunum, hafði
gaman af umræðum um pólitík og
var heill hafsjór af þekkingu um
Hafnarfjörð og Hafnfirðinga.
Við eigum eftir að sakna þín,
elsku Siggi.
Ásta Lilja, Elín Marta og
Bjarni Gunnar.
Sigurður
Gunnarsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr minningargreinum til birtingar í
öðrum miðlum nema að fengnu samþykki.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar