Morgunblaðið - 05.08.2021, Qupperneq 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. ÁGÚST 2021
✝
Sverrir Gunn-
arsson fæddist
á Eyjadalsá í Bárð-
ardal 3. apríl 1940,
en fluttist með for-
eldrum sínum að
Bringu í Eyjafirði
tveggja mánaða
gamall. Hann lést á
heimili sínu á
Hrafnistu í Reykja-
vík 24. júlí 2021.
Foreldrar Sverr-
is voru Gunnar Guðnason, f. 21.
nóvember 1904, d. 19. júní
1983, og Sigríður Valdimars-
dóttir, f. 10. mars 1915, d. 27.
júlí 2011.
Yngri systkin hans eru:
Vignir, f. 1. apríl 1942, Krist-
björg, f. 9. desember 1944, og
Valdimar, f. 19. mars 1947.
Hann kvæntist Hildi Valdi-
marsdóttur, f. 3. ágúst 1944,
hinn 5. nóvember 1971. Þau
bjuggu á Akureyri fyrstu bú-
skaparárin, en fluttu til Reykja-
víkur 1982. Þau skildu 1991.
Stjúpsonur
Sverris, sonur
Hildar, er Ásmund-
ur Jónsson, f. 23.
september 1960.
Maki: María Björk
Ólafsdóttir, f. 16.
júní 1956. Þau eiga
tvær dætur og Ás-
mundur á tvö börn
af fyrri sam-
böndum. Barna-
börn Ásmundar
eru fimm.
Sverrir var fæddur heyrn-
arlaus og var sendur til náms í
Heyrnleysingjaskólanum fjög-
urra ára gamall og stundaði
nám þar í 12 ár. Hann vann
ýmis hefðbundin störf, en 1976
hóf hann nám í bifvélavirkjun á
Akureyri og í Iðnskólanum í
Reykjavík og starfaði við þá iðn
til loka starfsævinnar. Síðustu
ár ævi sinnar bjó Sverrir á
Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Sverris fór fram í
kyrrþey, að hans ósk.
Elsku afi Sverrir, tilhugsun-
in um að þú sért farinn er rosa-
lega skrítin. Að hugsa til þess
að geta ekki komið og heimsótt
þig, fundið hlýjuna þína, séð
brosið þitt og heyrt yndislegu
hljóðin þín er mjög erfitt. Það
var alltaf svo gott að koma til
þín, það fannst mér og börn-
unum mínum ekki síður. Sér-
staklega Karen Evu, hún talaði
mikið um þig og spurði mjög
reglulega hvenær við færum að
heimsækja þig næst. Síðast
spurði hún mig að því í vikunni
áður en þú kvaddir og ég lofaði
henni að við myndum kíkja til
þín þegar við kæmum til baka
úr fríi. Það var því erfitt að
þurfa að segja þeim að þú vær-
ir farinn en ég mun hjálpa þeim
að muna eftir þér.
Elsku afi, ég var svo lánssöm
að eiga þig, allar minningarnar
sem ég á um þig eru svo ynd-
islegar. Það var alltaf svo gott
að hafa þig hjá okkur, öll jólin
sem þú varst með okkur sitja
föst í minni og verður aldrei
gleymt. Öll skiptin sem við
systur gátum vandræðast yfir
því hvernig við ættum að segja
hitt og þetta á táknmáli við þig,
alltaf brostir þú og fylgdist
með og hafðir lesið allan vand-
ræðaganginn af vörum okkar.
Það að þú skildir svo geta kom-
ið og tekið þátt í brúðkaupi
okkar Svenna fyrir 2 árum er
mér ótrúlega dýrmætt.
Ég elska þig alltaf elsku afi
minn.
Þín,
Sólveig Björk.
Elsku afi. Það er erfitt að
trúa því að þú sért farin frá
okkur.
Þegar pabbi hringdi í mig og
sagði mér að þú værir farin
sprungu út margar tilfinningar
en fyrst og fremst var það bara
sorg og söknuður um að ég
fengi aldrei að sjá fallega bros-
ið þitt og finna hlýjuna í faðm-
laginu þínu. Aldrei heyra hljóð-
in þín og hlátur og aldrei að fá
að fylgjast með höndunum þín-
um þegar þú talaðir.
Ég mun alltaf sjá eftir því að
hafa ekki lært meira í táknmáli
til þess að geta talað betur við
þig, en það virtist ekki trufla
þig mikið. Þú varst svo góður í
að lesa af vörum og ætli það
hafi ekki verið ansi oft sem þú
sast bara hjá mér og leyfðir
mér að blaðra um eitthvað. Ein
minning sem stendur efst í
huga mér er þegar við sátum
tvö við eldhúsborðið hérna
heima. Ég var eitthvað löt við
að smyrja brauðið mitt og var
að biðja mömmu um að gera
það fyrir mig. Áður en ég vissi
var diskurinn minn horfinn og
þú að smyrja fyrir mig. Mér
finnst þessi minning lýsa þér
svo vel. Þú varst alltaf til í að
aðstoða alla sem þurftu ein-
hverja hjálp, sama hvað það
var, jafnvel þó að það hafi að-
eins verið að smyrja eitt brauð.
Ef ég þyrfti að lýsa þér í
einu orði þá væri það hversu
góðhjartaður þú varst. Þú varst
svo yndislegur elsku afi og það
var alltaf svo mikil hlýja í
kringum þig og ró. Ég vona að
þú hafir vitað og vitir enn
hversu mikið ég elska þig.
Það sem ég hef verið lánsöm
að eiga þig að elsku afi. Ég
sakna þín svo ótrúlega mikið og
mun alltaf gera. Ég vona að
þér líði vel hvar sem þú ert.
Þín,
Hildur Eva.
Sverrir
Gunnarsson
Minningarkort
fæst á nyra.is eða
í síma 561 9244
✝
Guðbjörg
Benedikts-
dóttir Malling,
myndhöggvari og
grafíklistamaður,
fæddist á Siglufirði
20. júní 1931. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Fælledg-
ården í Kaup-
mannahöfn 15. júlí
2021.
Foreldrar henn-
ar voru Benedikt Einarsson vél-
smiður frá Siglufirði, f. 14.3.
1906, d. 27.9. 1980, og María
Ingunn Guðmundsdóttir hús-
móðir frá Broddadalsá á
Ströndum, f. 31.7. 1899, d. 21.2.
1974. Guðbjörg var þriðja í röð
sex systkina. Bræður hennar
Sonur þeirra er Poul Benedikt
Malling, grafískur hönnuður og
teiknari á Berlingske Tidende,
f. 28.8. 1964.
Guðbjörg lauk gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskólanum í
Reykjavík 1949 og prófi frá
Handíða- og myndlistarskól-
anum í Reykjavík 1952. Árið
1953 var hún nemandi Einars
Jónssonar myndhöggvara. Guð-
björg nam höggmyndalist við
Det Kongelige Danske Kunst-
akademi í Kaupmannahöfn á
árunum 1955-1962. Að loknu
námi var hún búsett í Kaup-
mannahöfn þar sem hún vann
að listsköpun sinni og kenndi
auk þess tauþrykk og textíl-
mennt. Á ferli sínum hélt hún
fjölda sýninga á verkum sínum
í Danmörku og tók einnig þátt í
sýningum í Svíþjóð, Þýskalandi
og Póllandi.
Útför Guðbjargar fór fram í
Kaupmannahöfn 23. júlí 2021
og er hún jarðsett í Bispebjerg
Kirkegård.
eru Guðmundur
Þór Benediktsson,
skrifstofumaður á
Ólafsfirði, hálf-
bróðir að föður, f.
2.1. 1930, d. 8.4.
2007, Sigurður
Karl Líndal flug-
vélaverkfræðingur,
f. 11.4. 1930, d.
13.8. 2002, Guð-
mundur Líndal
verkstjóri, f. 9.8.
1932, d. 20.12. 2008, Einar Lín-
dal verkstjóri, f. 8.1. 1934, og
Ragnar Líndal deildarstjóri, f.
26.1. 1939.
Guðbjörg giftist Knud Mall-
ing, málara og myndhöggvara,
f. 8.2. 1933, d. 18.8. 2000, í
Kaupmannahöfn 18.4. 1964.
Móðir mín, Guðbjörg Bene-
diktsdóttir Malling, var ljúfasta,
umhyggjusamasta og mest
hvetjandi manneskja sem hægt
er að hugsa sér. Sá stuðningur
sem ég fékk heima fyrir og lista-
mannsferill foreldra minna
beindi mér fljótt inn á braut lista
og skapandi greina. Það er ég
mjög þakklátur fyrir þótt oft
höfum við haft lítil fjárráð þegar
ég var yngri. Uppeldið átti mik-
inn þátt í því að ég hef nú unnið í
þrjátíu ár á dönskum dagblöðum
sem grafískur hönnuður, teikn-
ari og útlitshönnuður.
Mamma ólst upp á Siglufirði,
Seyðisfirði og í Reykjavík og
fékk snemma áhuga á högg-
myndalist. Þegar hún hafði nýtt
sér alla möguleika til menntunar
á Íslandi sótti hún um inngöngu
í Det Kongelige Danske Kun-
stakademi í Kaupmannahöfn,
komst inn í myndhöggvaradeild-
ina og flutti til Danmerkur árið
1955. Á skólaárunum fór hún í
námsferðir með skólasystkinum
sínum á vegum Listaakademí-
unnar til Ítalíu, Grikklands,
Egyptalands og Lofoten. Að
loknu námi valdi hún að búa
áfram í Kaupmannahöfn og gift-
ist árið 1964 skólabróður sínum,
málaranum og myndhöggvaran-
um Knud Malling, og saman
eignuðust þau mig.
Á næstu árum vann hún að
höggmyndum, grafíkverkum og
ýmiss konar listiðn og hélt
margar sýningar á verkum sín-
um í Danmörku og einnig er-
lendis. Til að ná endum saman
urðu foreldrar mínir einnig að
vinna aðra vinnu, m.a. sem
skipuleggjendur og kennarar
við sumarnámskeið fyrir börn á
vegum dönsku mæðrahjálpar-
innar, þar sem kennsla fór m.a.
fram í tauþrykki, og fyrir Kunst
på Arbejdspladsen. Mamma var
sívinnandi langt fram eftir aldri,
fékkst á síðari árum einkum við
stórar klippimyndir, og hún hélt
sýningar á verkum sínum allt til
ársins 2015. Því miður fékk hún
alzheimer undir lokin, sem mót-
aði síðustu æviárin. Síðustu tvö
árin bjó hún á hjúkrunarheim-
ilinu Fælledgården í Kaup-
mannahöfn og stóran hluta þess
tíma voru heimsóknir ekki leyfð-
ar vegna Covid-19-faraldursins.
Poul Benedikt Malling.
Mig langar til að minnast
Guðbjargar Malling í nokkrum
orðum. Guðbjörg eða Bugga,
eins og hún var alltaf kölluð hér
heima, var góð vinkona mömmu,
Ingu Guðrúnar Gunnlaugsdótt-
ur (f. 1930, d. 2015), og heima-
gangur á heimili mömmu og afa,
áður en hún flutti til Kaup-
mannahafnar til að mennta sig
frekar í höggmyndalist.
Mamma og Bugga kynntust í
Gagnfræðaskólanum í Reykja-
vík um miðjan fimmta áratug
síðustu aldar og örlögin höguðu
því þannig að nokkru síðar festi
afi kaup á kjallaranum á Æg-
isíðu 103 en fjölskylda Buggu
bjó á hæðinni í sama húsi.
Mamma og Bugga náðu vel
saman og urðu miklar vinkonur
enda voru þær báðar ungar og
glaðlyndar og áttu sameiginleg-
an áhuga á útivist, sögu lands og
þjóðar og þjóðlegum fróðleik.
Eftir að Bugga fluttist til
Kaupmannahafnar árið 1955
skrifuðust þær vinkonurnar á
og héldu sambandi alla tíð. Ég
var svo heppin að kynnast
Buggu þegar ég vann sumrin
1979 og 1980 á hóteli í Kaup-
mannahöfn, þá 18-19 ára. Bugga
tók mig upp á sína arma og bauð
mér nokkrum sinnum í danskan
„frokost“ á heimili sínu. Hún
kynnti mig einnig fyrir menn-
ingarlífinu í stórborginni og
bauð mér bæði á óperu og ball-
ett í Det Kongelige Teater. Fyr-
ir unga íslenska stúlku í sinni
fyrstu ferð út fyrir landsteinana
var þetta mikil upplifun. Það
lýsir Buggu vel að hún tók á
þennan hátt að sér menningar-
legt uppeldi mitt, þrátt fyrir lítil
efni á þessum árum, en hún var
ung í anda og kom ávallt fram
við unga fólkið eins og jafningja
og leitaðist við að uppfræða það
óbeint.
Bugga var mjög listræn og
hæfileikar hennar sem mynd-
höggvara komu strax í ljós í
Handíða- og myndlistarskólan-
um enda tók Einar Jónsson
myndhöggvari hana í einkanám
árið eftir útskrift, en hann tók
aðeins að sér örfáa nemendur
sem honum þóttu sérlega efni-
legir. Árið 1960, þegar hún var
enn í námi í myndhöggvaradeild
Konunglegu listaakademíunnar
í Kaupmannahöfn, var henni
boðið að halda einkasýningu á
Charlottenborg og hlaut þessi
frumraun hennar mjög góða
dóma. Eins og fram kemur í
grein um listaferil Buggu í Weil-
bach Kunstnerleksikon sýndi
hún þar m.a. höggmyndir af
manneskjum í fullri stærð, sem
þóttu endurspegla vel fegurð
mannslíkamans, og brjóstmynd-
ir, sem þóttu einkar góð dæmi
um natúralismann í myndlist, en
sú stefna einkenndi mjög
danska höggmyndalist á þessum
árum. Í náminu kynntist Bugga
manni sínum, Knud Malling,
málara og myndhöggvara, og í
samstarfi við hann tileinkaði
hún sér grafíklistina sem hún
vann mikið með á seinni árum.
Grafíkmyndir Buggu voru unn-
ar með ýmsum hætti, m.a. tré-
skurði, dúkskurði og ætingu, og
margar þeirra hafa leyndar-
dómsfullan og þjóðlegan blæ þar
sem hún sækir innblástur í ís-
lenskar þjóðsögur og sagnaarf.
Bugga hélt grafík- og högg-
myndasýningar á verkum sýn-
um í Danmörku og víðar. Hún
tilheyrði einnig hópi íslenskra
listakvenna sem búsettar voru í
Danmörku og sýndu verk sín í
Jónshúsi að jafnaði fimmta
hvert ár.
Ég þakka Buggu samfylgdina
og votta Poul og öðrum ættingj-
um samúð mína.
Sigríður Sigurjónsdóttir.
Guðbjörg Bene-
diktsdóttir Malling
Laufey amma er
látin. Hún var
reyndar ekki Lauf-
ey amma hjá öllum
barnabörnunum því
flest önnur kölluðu hana ömmu
Laufeyju. Eflaust er þetta eins í
öðrum fjölskyldum en sem barn
velti ég þessu mikið fyrir mér og
skildi hreinlega ekki hvers
vegna við börnin kölluðum hana
ekki sama nafni. Ég kallaði hana
aldrei ömmu Laufeyju vegna
þess að hún hét Laufey amma.
Laufey amma var mesta
hörkutól sem ég hef kynnst og
hef ég hitt þau nokkur. Hvert
eitt og einasta hefði vælt yfir því
að draga sig mjaðmabrotið á
lakinu einu saman, upp í rúm og
að símanum til þess að hringja
eftir aðstoð. Ekki Laufey amma.
Reyndar er spurning hvort það
ætti að tala um útgáfur af Lauf-
eyju ömmu eins og hugbúnaði –
eða Robocop. Í heimspeki var
talað um smiðinn sem ávallt hélt
tryggð við sinn trausta hamar.
Hann var reyndar búinn að
skipta alloft um skaft og haus en
það skipti ekki máli því ham-
arinn var sá sami. Eins var það
með hana ömmu mína því búið
var að skipta um flest í henni og
tókust þær aðgerðir misvel. En
jafnvel þótt það ískraði í gömlu
konunni þá var hún alltaf sama
gamla Laufey amma.
Á milli okkar ömmu var sterk
taug sem aldrei slitnaði. Hún
leitaði alltaf til mín þegar þurfti
að skrifa upp á eitthvað sem all-
ir aðrir í fjölskyldunni voru bún-
ir að neita henni um. Samkvæmt
Tryggingastofnun var ég einka-
bílstjórinn hennar og í apótekinu
var mér boðin vinna við að
senda út lyf til fleiri eldri borg-
ara. Ég vildi að ömmu minni liði
vel á sínum síðustu árum og
þótti réttur hennar til sjálfstæð-
Laufey
Þorleifsdóttir
✝
Laufey Þor-
leifsdóttir
fæddist 8. maí
1930. Hún lést 14.
júlí 2021.
Útförin fór fram
26. júlí 2021.
is ríkari umkvört-
unum dætra henn-
ar. Rétt eins og
þegar systurnar
höfðu allar neitað
að endurnýja öku-
skírteinið þá stóð
ég glaður í röð hjá
sýslumanni. Ég
vissi að hún myndi
ekki keyra bíl aftur
en tilfinningin að
hafa möguleikann á
því var mikilvægur, enda leið
henni oft eins og fanga á eigin
heimili.
Eftir að ég flutti í næsta hús
við ömmu þá bilaði sjónvarpið
hennar undarlega oft á kvöldin.
Hún hringdi í mig og við fengum
okkur sérrí á meðan ég setti á
rétta rás og ræddum í kjölfarið
um gamla tíma. Hún var klárari
en svo á sjónvarpið en kvöld-
stundir okkar voru yndislegar.
Og þrátt fyrir að við hefðum
ekki sést mikið undanfarna mán-
uði þá var afskaplega mikilvægt
að amma hafi fengið að hitta
dóttur mína, Ásdísi Völu, og var
þá hress. Það var góður dagur
og ég mun segja Dísu margar
hetjusögur af langömmu sinni
sem aldrei lét segja sér fyrir
verkum. Alla vega svona á efri
árum.
Þegar hún amma mín var bor-
in til grafar sveif ég um í háloft-
unum og mér leið vel. Ég horfði
til baka og sá ljóslifandi fyrir
mér ánægjulegar útlandaferðir
með henni og meira að segja
með Alberti afa (ekki afa Al-
berti) enn fyrr. Hver veit nema
hún hafi svifið þarna um með
mér eða þau og Laufey amma að
skamma afa fyrir að vera hver
hann var.
Ég veit að amma mín var
tilbúin til að yfirgefa þennan
heim og óskandi er að hún fái að
setja mark sitt á einhvern ann-
an. Ég mun sakna Laufeyjar
ömmu meira en margra annarra,
hlæja að samtölum okkar, plott-
inu gegn systrunum og ávallt
hugsa til hennar þegar ég lyfti
sérrístaupi.
Andri Karel Andrason.
Kær vinkona og
skólasystir, Stein-
unn Jónsdóttir, er
látin eftir langvinn
veikindi. Hún
sýndi einstakt æðruleysi og
hugprýði í hetjulegri baráttu
sinni við krabbamein og minn-
isglöp; alltaf jafn hlý og bros-
mild í viðmóti. Enda var hún að
eðlisfari gædd jafnaðargeði
sem rímaði vel við glæsi-
mennsku hennar og fágaða
framkomu. „Yndið mitt“ eða
„ljósið mitt“ var einatt við-
kvæðið þegar gest bar að garði.
Við kynntumst í Menntaskól-
anum í Reykjavík haustið 1950,
lentum í sama bekk og urðum
fljótlega klíkusystur ásamt
fjórum öðrum bekkjarsystrum;
Gerði, Gunnu Dóru og Stínun-
um Hallvarðs og Leifs. Stein-
unn er nú sú fjórða okkar sem
kveður þetta tilverustig.
Eftir brautskráningu úr MR
1954 vorum við tvö ár samtímis
í Kaupmannahöfn, giftumst
skólabræðrum okkar úr
Steinunn
Jónsdóttir
✝
Steinunn Jóns-
dóttir fæddist
11. nóvember 1933.
Hún lést 19. júlí
2021.
Útförin fór fram
4. ágúst 2021.
menntaskólanum
og stofnuðum fjöl-
skyldur.
Á kveðjustund
hrannast minning-
arnar upp. Stein-
unn og Þorvaldur
ganga í það heilaga
í Strø Kirke á Sjá-
landi. Við Gunna
Dóra erum svara-
menn þeirra og
brúðkaupsgestir.
Okkur er ætlað að syngja við
hjónavígsluna við undirleik
prestsmaddömunnar en eigum
bágt með að halda lagi vegna
krampahláturs þegar séra Finn
Tulinius hefur upp raust sína á
allbjagaðri íslensku.
Allar götur síðan hafa sam-
verustundir orðið margar og
gefandi; ýmist í vinkvenn-
ahópnum eða með mökum og
þá ekki síst með samstúdent-
unum þar sem Þorvaldur (in-
spector scolae) hefur verið vak-
inn og sofinn yfir að finna
hugmyndir að ánægjustundum
fyrir árganginn.
Elsku Þorvaldur, Jón Þór,
Herdís Sif, Þorvaldur Bjarni og
fjölskyldur. Hugurinn er hjá
ykkur.
Megi allar góðar vættir vaka
yfir kærri vinkonu.
Unnur María Figved.