Sjálfsbjörg - 15.09.1959, Blaðsíða 16

H Ú S I Ð
Það lá ósköp illa á litlu dalastúlkunni,
þetta fagra júníkvöld. Það var alveg sama
þó að veðrið væri töfrandi fagurt. Hún
sinnti því ekki neitt. Og konurnar liöfðu
verið svo afarleiðinlegar við hana þennan
dag og það var orðið svo langt síðan hún
hafði lent í nokkru ævintýri.
„Fyrst mennirnir afneita mér, þá er bezt
að ég fái mér göngutúr útmeð hlíðinni, það
er gaman núna um lágnættið, þá ilma
blómin sætast,“ hugsaði litla stúlkan. En af
hverju skyldu þau gera það? „Skilurðu það
ekki kjáninn þinn,“ sagði lítill fugl, sem
dintaði sér á steini. „Nei,“ svaraði litla
stúlkan, „ég er ekki svo vitur.“
„Þau eru að lesa bænirnar sínar, þegar
allt er orðið hljótt, eða tala við Guð sinn.“
Svo flaug hann burt, litli fuglinn.
Þá sagði litla dalastúlkan, að þetta hefði
sér ekki dottið í hug fyrr. En hvað um það,
þarna var mosagróinn steinn í brekkunni,
svo undur fallega grænn og alveg mátuleg-
ur handa henni að sitja á.
„Elsku góði gamli steinn,“ sagði litla
stúlkan, „mikið ert þú góður við mig, þeg-
ar ég er svona hrygg.“ Svo strauk hún um
steininn með hendinni.
Steinninn svaraði þessu engu, sem ekki
var von. Og dalastúlkan andvarpaði þung-
an, en svo varð henni litið út eftir hlíðinni.
„Nú, þarna er þá maður á ferð,“ sagði hún
við sjálfa sig, og brá hönd fyrr augu sér.
Að andartaki liðnu var maðurinn kom-
inn til hennar og settist á steininn við hlið
hennar og vafði hana að sér.
Þetta var einkennilegur maður. Aldrei
liafði hún séð svo fallegan mann. Hann var
vel búinn, í dimmbláum kyrtli. Ljósgult
hárið féll um herðar niður — og augun,
þeim er tæplega hægt að lýsa. Þau voru svo
dimmblá og djúp, að þau voru engu lík.
Það var eins og þau sæju í gegnum hana,
án þess þó að vera óþægileg.
„Hvar áttu heima,“ spurði litla dala-
stúlkan, til þess að segja eitthvað.
„Alls staðar," svaraði hann, „en nú er
ég bara hjá þér.“
Litla stúlkan fann dásamlegan kraft fara
um sig alla, sem hún hafði ekki fundið fyrr.
Henni leið yndislega vel.
„Hvers vegna ertu svona hrygg, litla
vina?“ spurði maðurinn dásamlegi.
„Af því að mennirnir-vilja ekki kannast
við hæfileika mína,“ sagði stúlkan, hrygg
í bragði, „og þeir vilja heldur ekki gefa mér
hús, þar sem ég get verið í friði með vin-
um mínum.“
„Fást þú ekki um það,“ sagði maðurinn
dásamlegi, „ég skal sjá þér fyrir húsi.“
„Ertu þá dauðinn,“ spurði dalastúlkan
skelkuð, „þá fá allir hús, en það nægir mér
ekki. Ég vil hafa vini mína hjá mér, á með-
an ég er hér.“
„Ekki er ég dauðinn,“ svaraði maðurinn
dásamlegi, eða ertu hrædd við hann?“
„Nei,“ svaraði stúlkan, „ég vil lifa, en ég
hef borið svo þungan kross, alla mína ævi,
að ég þrái frið.“
„Það gerði Jesús Kristur líka,“ sagði
maðurinn dásamlegi, „og ekkert hús átti
hann, fremur en þú.“ — „Sjáðu nú til,“
lvætti hann við. „Þú hefur verið að byggja
Jrér hús, alla þína ævi, og þar færðu að vera
með vinum þínum, þegar þú kemur til
mín.“
„Osköp ertu góður,“ sagði litla stúlkan
hrifin, „en hvernig má það verða?“
Þá svaraði dásamlegi maðurinn. „Hver
fögur hugsun, hvert hlýlegt handtak, verð-
ur að verkefni í höndum mínum, hver
14 SJÁLFSBJÖRG