Sjálfsbjörg - 15.09.1959, Blaðsíða 22

HENDRIIÍ OTTOSSON:
TRÚBOÐINN OG ROTTAN
(SMÁATVIK ÚR VESTURBÆNUM)
Það var þegar mest gekk á þarna fyrir
austan. Þeir voru að berjast, Rússar og Jap-
anir. Þeir börðust með byssum og kanón-
um. Það var víst mikið dabb. Kallarnir
niðri í Bryggjuhúsi sögðu, að þetta gæti
kannske orðið hættulegt fyrir fólk. Gamla
fólkið var yfirleitt gáttað á þessum ósköp-
um, sem voru að gerast í heiminum. — Það
var svosern ekkert betra hérna heima á Is-
landi. Voru þeir ekki búnir að setja lands-
Iiöfðingjann af, já, sjálfan landshöfðingj-
ann, hann Magnús gamla Stepliensen.
Hann Magnús, sem átti fleiri orður en
offiséri á diinsku herskipi, og gekk stund-
um með korða. — ]a-hí — sérernúhver
óráðsían, að setja sjálfan landshöfðingjann
af. Hvernig ætti að fara að stjórna landinu
þegar þeir eru með svona kúnstir? Ætli
þeir taki ekki uppá því bráðum, að setja
sjálfan kónginn frá, blessaðan öðlinginn
hann Kristján gamla níunda. Það væri rétt
eftir þeim, þessum kandidötum frá Kaupin-
hafn.
Nú ekki var það betra með hann séra
Þórhall biskup í Laufási. Ekki var hann
barnanna beztur. Sumir liöfðu það nefni-
lega fyrir satt, að hann ætlaði sér hvork:
meira né minna, en að setja ljóta kallinn
frá embætti og virðingum í neðra. Hvernig
ætli að færi fyrir mannkyninu, ef hann yrði
settur af? Hvað yrði um alla syndarana, sem
ekki kæmust í sælustaðinn, ef þeir yrðu
svona fyrirvaralaust sviptir heimili og fram-
tíðaratlrvarfi. Hann var þá ekki með svona
hundkaúnstir og villutrú, hann doktor Pét-
ur biskup sæli. Nei hann var ekkert að
abbast uppá þá, sem húsum ráða eftir tím-
anlegan burtgang fólksins.
Allt var að fara í hundana, eða svo fannst
fólkinu á stakkstæðunum við Bræðraborg-
arstíginn og köllunum í Bryggjuhúsinu,
það var aldeilis klárt.
Það var stundum rætt um svona efni á
verkstæðinu hjá honum Einari skósmið á
Vesturgötunni. Ekki svo að skilja, að hann
Einar væri hræddur við þetta og héldi, að
landið sykki eða færi í hundana. Nei, það
var nú eitthvað annað. Hann Einar hafði
misst annan fótinn fyrir ofan hné einhvern-
tíma í fyrndinni. Þessvegna varð hann skó-
snúður. Hvað var annað við fatlað fólk að
gera, en að láta það læra skósmíði eða eitt-
hvað þessháttar. Ekki gat maður með einn
fót orðið prestur; lrvað þá heldur lands-
höfðingi. Það var heldur ekki gott fyrir svo-
leiðis fólk að verða bóndi eða skútukall.
F.inari var vel við a'lla menn, en Iiann var
heldur ekki hræddur við neinn. Það komu
margir vitrir menn og sumir vitgrannir til
hans Einars. Maður eins og Einar, sem
hlustaði á alla menn, vitra og vitgranna,
var vitur.
Einar var sem sagt ekkert hneykslaður á
þessu braski á þeim austur í löndum, eða
hér á íslandi. Hann sagðist ekki vorkenna
fjandanum nokkurn skapaðan hlut þó að
hann yrði húsnæðislaus, eða honum Magn-
úsi landshöfðingja. Hann gæti bara selt orð-
urnar og korðann sinn, ef hann ætti ekki
fyrir hálfpottflösku hjá honunr Bensa Þór.
Hann híustaði á kallana — leit stundum út
20 SJÁLFSBJÖRG