Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2010, Síða 24

Merkilegt hvað allt breytist og ekkert stendur í stað. Það
er eins og þróun mannsins, hugmyndanna, tækninnar,
hafi verið leyst úr læðingi einhvern tímann á steinöld; hún
hafi smám saman undið upp á sig í gegnum aldirnar og sé nú
komin á þvílíkan ógnarhraða að það stendur varla steinn yfi r
steini frá degi til dags. Stundum er sagt að sú kynslóð Íslend-
inga sem var uppi um miðja síðustu öld hafi upplifað meiri og
hraðari breytingar en nokkur önnur kynslóð. Ég held að þegar
horft verður til baka á samtíma okkar, sem núna erum á miðj-
um aldri, verði kveðinn upp álíka dómur og síðan um þá kyn-
slóð sem er að vaxa úr grasi og svo koll af kolli þar til þróun-
in verður orðin svo ör að allt endar í einni kös og loks
algjörri stöðnun. Kannski. Hver veit?
Í öndverðu
En hvurs lags byrjun er þetta á pistli um veiði? Jú, þessar hugs-
anir streymdu í gegnum hugann þegar ég rifjaði upp fyrstu ár
mín í veiðiskap. Það voru sannarlega aðrir tímar og stendur nú
varla steinn yfir steini. Samt finnst mér eins og það hafi gerst í
gær að ég fór í fyrstu alvöru veiðiferðina með föður mínum og
félaga hans.
Ég man ekki hvort við veiddum þá í Hofsá, Hölkná, Sandá,
Hafralónsá eða Selá og í raun skiptir það ekki öllu máli því
allar ferðir okkar austur á Sléttu, í Vopnafjörðinn eða Þistil-
fjörðinn voru að mörgu leyti svipaðar, að minnsta kosti í huga
stráklingsins.
Ekið var af stað að loknum vinnudegi karlanna, skrölt eftir
holóttum malarvegi í margar klukkustundir á meðan strákurinn
ég svaf í aftursætinu, bankað upp á hjá bónda í húmi ágúst-
kvöldsins og tjaldað í túnfætinum. Síðan var sofnað út frá ár-
niðnum niður undan brekkunni og vaknað eldsnemma daginn
eftir þegar grasið var enn döggvott, sólin að skríða upp yfir
næstu fjallsbrún og hrollurinn nísti inn að beini. Menn klæddu
sig í lopapeysur og úlpur, drógu upp um sig klofstígvélin, gerðu
til stangirnar, hituðu sér kaffi til að hafa á brúsa og örkuðu af
stað niður kargaþýfið til árinnar.
Eftir daginn lágu nokkrir laxar í valnum. Þreyttir menn
örkuðu heim að tjaldinu, rúlluðu því saman og óku af stað
áleiðis til Akureyrar. Daginn eftir var fiskurinn lagður inn í
Kaupfélagið og greiðslan fyrir aflann dugði oftast fyrir bæði
veiðileyfinu og bensíni á bílinn, það var jafnvel að afgangurinn
rynni í kaffisjóð.
Þannig voru laxveiðiferðir okkar feðga í þá daga.
Nenna ekki!
Nú stendur veiðihöll þar sem við stungum niður tjaldhælunum.
Lagður hefur verið breiður vegur frá höllinni niður og upp með
ánni. Öll sumur sitja skellihlæjandi velmegandi karlar í hitan-
um frá arninum og gæða sér á þriggja rétta máltíð úr eldhúsinu
á sama stað og ég maulaði blauta samloku með sviðasultu og
drakk með Spur Cola eða Vallash á árum áður. Flesta morgna
liggja goretex–gallarnir þeirra óhreyfðir í hitakompunni því þeir
nenna ekki út til að keyra niður veginn sem liggur yfir þýfið
sem ég valhoppaði um á svörtum gúmmístígvélum með glit-
rönd.
Segið svo að ekkert hafi breyst.
„Hálfviti“
Og það var í einni af þessum frumstæðu veiðiferðum fyrir um
Dæmigerð veiðihöll silungsveiðimanna. Þessi er við Úlfsvatn á Arnarvatnsheiði.
Þriggja rétta veislumáltíð íslenskra silungsveiðimanna eftir bankahrun og fyrir. Greinarhöfundur ekur þjóðveginn yfir Norðlingafljót.
24 – Sjómannablaðið Víkingur
Ragnar Hólm Ragnarsson
Hvolpurinn og laxinn