Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2013, Blaðsíða 13

þjófinn og myndavélina, sagðist hann ekki mega vera að því að
eyða meiri tíma í þetta og kvaddi mig í skyndingu. Hann beið
ekki einu sinni eftir því að ég lyki mér af við að þakka honum.
Hann hvarf á brott.
Ég var vitanlega allshugar feginn yfir því að hafa endurheimt
myndavélina. Ég var líka dolfallinn yfir dugnaði Scotland Yard
og gat ekki ímyndað mér hvernig þeir hafa farið að – skil það
raunar ekki enn í dag. Og svo hógværð þeirra. Fyrir þá hefur
þetta sjálfsagt verið ómerkilegt mál. En þeir leystu það ekkert
síður en þó það hefði verið stórmál, sem það var að vissu leyti,
fyrir mig. Og þeir gerðu það með þessari afburða snilld, sem
þeir eru heimsþekktir fyrir.
Ég get aldrei gleymt stóra leynilögreglumanninum né öruggu
fasi hans og framgöngu allri. Samt man ég ekki hvað hann hét.
Þannig lauk því ævintýri.
Til Ítalíu
Og svo leið tíminn nokkra daga í áhyggjuleysi í London meðan
við biðum eftir því að geta haldið ferðinni áfram. Ég veit ekki af
hverju það dróst, en eitthvað hefur um það ráðið, hve allur
ferðamáti var enn í ólestri eftir að stríðinu lauk, og margvíslegir
erfiðleikar ef ferðast þurfti yfir mörg lönd. Enn var skæru-
hernaður sums staðar og seinlegt var að koma á fullkomnum
friði og halda uppi lögum og reglu alls staðar. En hvað sem því
leið, þá vorum við ekki áhyggjufullir – frekar óþolinmóðir,
kannski.
Og loks kom kallið.
Við áttum að fara með lest til New Haven og með ferju yfir
Ermarsund til Dieppe á Frakklandi og áfram með lest þaðan til
Parísar. Eftir stopp þar tæki enn við ferðalag með járnbrautar-
lest suður Frakkland og yfir Sviss, gegnum Alpafjöllin um jarð-
göng og út um þau, Ítalíumegin.
Þetta gekk samkvæmt áætlun. Við fórum frá London sunnu-
daginn 28. júlí. Ég á ennþá eintak af dagblaðinu The Star, þar
sem ég hefi skrifað á spássíu, að ég hafi keypt það á Piccadilly
Circus kl. hálf fimm, laugardaginn 27. júlí. (Þar er m.a. sagt frá
ákæruræðu Shawcross, aðalsaksóknara Breta við nasistarétt-
arhöldin í Nürnberg, sem stóðu þá yfir). Síðan á ég annað dag-
blað Dimanche-Soir, sem kom út í París síðdegis mánudaginn
29. júlí. Þar hefi ég skrifað á spássíu: „Keypti þetta blað í París,
sitjandi á gangstétt fyrir utan veitingahús að drekka konjaks-
staup og rauðvín 29. júlí 1946.“
Það var árla dags þegar við fórum frá London. Ferðin yfir
sundið gekk tíðindalaust. Þegar við komum til Dieppe var okk-
ur vísað á járnbrautarlestina, sem við áttum að fara með. Það
yrði nokkur bið áður en að hún færi. Við höfðum því tíma til
að koma okkur vel fyrir í sætum. Svo fór fólk að streyma að. Þá
varð einhverjum á í messunni. Ekki hafði verið sinnt einhverri
greiðsluvenju þarna, að borga „þjórfé“ eða einhverja aðra hé-
gómagreiðslu, sem við erum ekki vanir hér heima, en er ríkj-
andi regla þarna suður frá. Þess vegna vorum við allir reknir úr
sætunum og í þau settust menn og konur, sem höfðu borgað.
Lestin var troðfull af fólki og við urðum að standa mestalla
leiðina til Parísar. Þangað komum við loksins seinni hluta dags-
ins.
Á lúxushóteli í París
Okkur var vísað á gististað því að meiningin var að fara ekki
lengra þennan dag. Og nú brá okkur nokkuð í brún því að hót-
elið, sem okkar beið, var alger andstæða sjómannahótelsins í
London. Þetta var stór og falleg bygging númer 108 við götu,
sem heitir Rue Saint-Lazare og hét GRAND HOTEL TERMIN-
US. Var okkur vísað til herbergja og áttum að vera tveir saman í
hverju.
Commercial Road – Viðskiptagatan – í London varð fyrir miklum skakkaföllum
í loftárásum Þjóðverja 1941. Þar komu Íslendingarnir 1946.
Nürnberg 1946. Þar var réttað yfir 23 nasistum og stóðu réttarhöldin frá því í
nóvember 1945 og fram á haust árið eftir.
Félag skipstjórnarmanna
óskar félagsmönnum sínum og aðstandendum þeirra gleðilegra jóla
og farsældar á komandi ári. – Þökkum samstarfið á líðandi ári.