Merkúr - 01.09.1939, Qupperneq 46

44
svo Ijeleg, að fjelagið sá sjer ekki kost á, að geta veitt
förmunum viðtöku, og skaut því máli til dómsúrskurðar“.
VTar síðan dæint af rjettinum að fiskurinn úr þess-
um fimm förmum skyldi vera 14—18 konungsmörkum
Iægri livert kvintal, heldur en gjaldgengur íslenskur fisk-
ur. Var það sannað af valinkunnum eiðsvörnum mönnum
að fiskurinn hafi ekki skemst á leiðinni, lieldur sje liann
skemdur með illri verkun og skeytingarlausri meðferð.
Síðan heldur brjefið áfram:
„Auk þess að fiskurinn er rauður eða blakkur að lit,
er liann auðsjáanlega illa flattur, illa þveginn, fullur af
sandi, skarni og beinum. Þá er fiskurinn var tekinn til
skoðunar af eiðsvörnum mönnum, varð það bert, að þar
sem fyrri árin voru tveir hlutar í öðrum flokki að gæð-
unum til, var nú ekkert af fiskinum í þeim flokki, heldur
hjer um bil % í þriðja flokki, og % í fjórða flokki, auk
þess að töluverðu var fleygt í sjóinn.
Þeir, sem sent liafa fisk þenna, mega, eins og nærri má
geta, borga töluverðar uppbætur, en fjelagið getur samt
sem áður ekki haft gagn af svo slæmri vöru, og er ekki
skaðlaust af 184.000 konungsmörkum í uppbætur fyrir
þá 5 skipsfarma, er áður voru nefndir, og á þar á ofan
samt sem áður á hættu, að líða stóran skaða af skemd-
unum.
Vilji stjórn íslands ekki horfa á þegjandi, að fiskveiðar
landsins líði undir lok, hlýtur hún sem bráðast að sjá um,
að fiskurinn verði bættur, og má því best verða framgengt
með því, að settir yrðu eiðsvarnir embættismenn til að
gera vandlega úrkast, eins og siður er í öðrum löndum.
Það er betra að selja minni vöru og hafa hana góða.
lljer gengur yfirleitt ekki mikið út af íslenskum fiski,
liann er aðeins seldur í borginni, en aldrei upp til hjeraða,
má hann því vera þeim mun betri að gæðlim en annar
fiskur, ef menn eiga að hugsa til að koma honum út.
Islenskur harðfiskur er svo slæmur, að hann selst ekki
lengur í Katalóníu.