Merkúr - 01.09.1939, Qupperneq 49

47
A þvi, sem nú hefir verið sagt, má sjá, að siglingar sem
atvinnuvegur eru svo að segja jafngamlar þeirri elstu
mcnningu, sem sögur fara af, enda er óhugsandi, að án
þeirra myndi nokkur menning hafa orðið til. Höf og
sund, fjöll og evðimerkur settu menningunni sterkar
skorður á landi, og gerðu hinum ýmsu þjóðflokkum erfitt
fyrir að kymíast menningu hvers annars, en hjer hættu
siglingamar úr. Það var því ekki nema eðlilegt, að á
ströndunum, þar sem siglingarnar þróuðust mest, að þar
fleygði menningunni mest fram. Það má því segja, að við
strendurnar og á bökkum hinna skipgengu fljóta, hafi
vagga menningarinnar staðið.
Ekki ber mönnm saman um það, hvenær hinar fyrstu
siglingar hófust, en talið er að milli Indlands og Kaldeu
hinnar fornu, fyrir botni Persneska flóans, hafi siglingar
átt sjer stað 3000—5000 árum f. Kr., og um siglingar forn-
Egypla, Malaja og Araba verður ekki efast. En þrátt fyrir
það, sem nú hefir verið sagt um siglingar Egypta, Malaja
og' Araba, er það samt engin þessar þjóða, sem fyrst
og fremst ber að telja sem hinn mesta brautryðjanda
á þessu sviði, því það voru Fönikíumenn, sem þar báru
af öllum öðrum, og mun þeirra nú getið að nokkru.
Fönikía var lítið land, sem lá fyrir botni Miðjarðar-
hafsins, milli þess og Libanons fjallanna. Það að Fönikin-
menn urðu hinir fyrstu, stóru sæfarendur, má eflaust
rekja til legu lands þeirra, og til þess að í hlíðum Libanons-
fjallanna óx liinn ágætasti viður til skipasmiða. Landið
var ekki stórt og fólkið fátt, en þjóðin hafði orðið fyrir
menningaráhrifum bæði frá liinni alda gömlu menningu
Babylon-borgar og einnig frá Egyptum. f landinu blómgv-
aðist mikill iðnaður, og þar sem markaðurinn var lítill
heima fyrir, liættu þeir sjer út á hafið og sigldu með varn-
ing sinn meðfram ströndum Miðjarðarliafsins og settu
þar á stofn ýmsar nýlendur, sem síðar urðu miðstöðvar
verslunar og siglinga hver á sínum stað. Borgir þær, sem
Fönikíumenn þannig settu á stofn voru aðallega á norður-