Merkúr - 01.09.1939, Qupperneq 77

75
að vera það, sem Danir kalla „Blikfanger“, eitthvað sem
augað nemur, þótt auglýsinguna beri aðeins fyrir í svip.
Það er alkunna, að mynd af einhverju getur brent sig
óafmáanlega inn í hugskot manns, þótt það hafi aðeins
horið fyrir í svip. Augað er eins og' „linsan“ í ljósmynda-
vjelinni. Það skilar augnbliksmyndum mjög skýrum, og
heilinn geymir þær og getur frainkallað þær livenær sem
er, og jafnvel manni að óvörum. En á mvndinni er ekki
nema það, sem mest ber á, alt hið smærra viskast út.
Menn muna t. d. eftir fyrirsögn á auglýsingu, svip liennar,
hvernig hún var í laginu, hvernig hún var sett, hvort hún
var i umgjörð og livar hún stóð, en smærra letrið hefir
farið fram hjá, það sem var svo smátt að áugað gat ekki
lesið það i svip.
Það er sannað, að menn muna betur það, sein þeir sjá,
heldur en það, sem þeir hevra. í daglegu tali er sagt að
menn láti eittlivað ,,inn um annað evrað og út um hitt“,
en engum mundi koma til hugar að segja, að menn gæti
látið eitthvað inn um annað augað og út um hitt. Við
skulum nefna nærtækt dæmi. Þú varst á gangi á götu með
kunningja þínum í gær. Það var mikil umferð á götunum
og hávaði, ys og þys, blásandi bifreiðar, hávært manna-
mál, vagnaskrölt o .s. frv. Þú tókst alls ekki eftir þessum
hávaða svo, að þú getir kallað hann fram í endurminningu
þinni. Og þú manst, ef til vill, ekkert eftir því, livað þið
kunningjarnir voruð að tala um. En liinu manstu prýði-
lega vel eftir, að þú sást annan kunningja þinn ganga
hinum megin á götunni- Þú getur kallað fram í huga þín-
um mynd lians, livernig hann var til fara, að liann var
með böggul í hendinni, og að hanu tók ofan fyrir fólki.
sem liann mætti.
Þarna kemur fram munurinn á því, livað þessi tvö
skilningarvit, sjón og heyrn, skilja eftir í endurminning-
unni. Og á þessari staðreynd byggja auglýsendur. Þetta
er hin „psjrkologiska“ lilið aug'lýsinganna. Af því leiðir
það, að prentuð auglýsing, sem menn hafa fyrir augunum,