Merkúr - 01.09.1939, Qupperneq 81

79
þannig úr garði, að f jöldinn fáist til að lesa þær, eða þeir,
sem þær eru stílaðar til. En þar er ekki hægt að gefa neina
allsherjar reglu, enda eru aðferðirnar, sem menn nola tii
þess, afar mismunandi. Hitt væri líklega fremur vinnandi
verk, að benda á, og telja upp dæmi þess, hvernig ekki á
að auglýsa.
Á siðari tímum hafa menn hneigst mjög að þvi, að
hafa myndir í auglýsingum sínum, til þess að draga at-
liygli að þeim. Og það er eflaust l)esta, langbesta ráðið til
þess. En þar kemur margt til greina, og þar þarf sjer-
fróða menn og listamenn til, eins og áður er drepið á. Ef
menn halda að það sje sama hvers konar mynd þeir noti
í auglýsingar sínar, þá skjöplast þeim hrapallega. (Þetta á
ekki fremur við um blaðaauglýsingar, heldur en alls konar
auglýsingar yfirleitt, svo sem vörumerki, umbúðir, brjef-
hausa, götuauglýsingar, skuggamyndaauglýsingar, um-
búðabrjef, gluggaauglýsingar o. s. frv.). Margir hafa þann
sið, að auglýsa með mynd af verslunarhúsi sinu eða verk-
smiðju. Það er mjög gagnslítið í flestum tilfellum, og oft
óviðeigandi og hefir jafnvel þver öfug áhrif við það, sem
ætlast er til — virðist mörgum montkent og' vekur því
ýmugust eða leiðindi, sem mest verður að forðast.
Myndirnar eiga að vera „Blikfanger“, menn eiga að
linjóta um þær, veita þeim athygli og því, í hvaða sam-
bandi þær standa við lesmálið. Þetta er liöfuðreglan, og
þeir, sem leggja stund á „Reklame“, verða að hafa glögt
auga fyrir þessu.
Um útlit auglýsinga að öðru leyti má margt segja, og
margt ber að taka þar til athugunar. Þegar menn semja
auglýsingar verða þeir fvrst að gera sjer það Ijóst, hvað
þeir ætla að segja, hvað það er, sem þeir vilja sjerstak-
lega taka fram. Þá er gott að byrja á því að „punkta“
það niður hjá sjer. Hvað verður sagt um það sem auglýsa
á: — um ágæti þess, útlit, notkun, til hvers nauðsynlegt,
hvaða kosti það hefir áberandi o. s. frv.? Þegar alt þetta
iiefir verið dregið saman, kemur sá vandinn, hvernig á að