Merkúr - 01.09.1939, Qupperneq 87

85
nafnið eitt dugir ekki fyr en það hefir verið hamrað inn
í fólk. Ef hjer liefði nöfnin „Harder — Cykler“ verið sett
nieð jafn stórum stöfum, þá hefði alt verið í lagi. Og með
því að endurtaka það nógu oft, var von til þess að nafnið
„Harder“ minti á hjólhesta. Það er ekki nóg að auglýsa
það nokkrum sinnum, heldur oft, æ ofan í æ. Alt of margir
auglýsendur hætta við góð „slagorð“ vegna þess að þeim
sjálfum er farið að leiðast þau. En ein af grundvallar-
reglum „reklamans“ er þessi: Endurtakið, endurtakið
þangað til þjer hafið sjálfur megnasta viðbjóð á því, þá
fyrst er von til þess að endurtekningarnar sje farnar að
liafa áhrif á viðskiftavinina.
Það er vegna bók-
“ ' “ i merkisins að jeg
hefi tekið þessa aug-
lýsingu með. Það hef-
ir víst verið tilæthm-
in að það ætti að vera ,.Blikfanger“. En er ekki lesendum
boðið upp á svo mörg merki af þessu tagi, að þeir sje
orðnir ónæmir fyrir áhrifum þeirra? Jeg held það.
Áhrifameira hefði verið að hafa litla mynd af einhverju,
sem slík verslun hefir á boðstólum, vindlingahylki, hring,
penna eða einhverju þess háttar. Þá er svarað, að ekki sje
hægt að nefna eina einstaka vöru af hundruðum. En
þegar liin stóru vöruhús, eins og „Illum“ og „Magasin
de Nord“ auglýsa aðeins eina vöru, þá gera þau alls ekki
ráð fyrir að svo og svo mikið meira muni seljast af
henni. Þau gera ráð fyrir, að auglýsingin muni skapa
löngun manna til að eignast þessa vöru, og aðrar skyldar
vörar, og dragi að viðskiftamenn, sem kaupa alt annað
en það, sem auglýst var. Auglýsingarnar draga fólk inn í
verslunina til að spyrja um aðrar vörur.
Frá prentlistar sjónarmiði er auglýsingin lieldur ekki
góð. Skartgripasali verður að sýna smekkvísi — einnig í
auglýsingum sínum. Grannir og fallegir stafir liæfði þar
betur.