Viljinn - 01.12.1955, Qupperneq 11

vinnu þinni?" ” 11
"Jú,” sagði Davxð.
"Þá verð eg að gefa þár falleinkunn fyrir daginn x gær,"
"þegar eg álít kvikmynd svo þýðingarmikla, að eg tel ekki eftir
mér það ðmak að átvega ykkur aðgöngumiða, vonast eg eftir að þið
ómakið ykkur að fara. Hefur þá nokkuð að segja þár til málsbdta?
Davíð hristi höfuðið. Hann treysti sár ekki til að
segja neitt nágu rálega einmitt núna. Ef til vill gæti hann
talað við hana að kennslustundu lokinni og sáð, hvort hann gæti
ekki unnið sér til einkunnarinnar á einhvern annan hátt.
En þá rétti Karl upp hendina.
"Já, Karl."
"Gáða ungfrú Margrét, Davíð er sannarlega Sjöunda dags
Aðventisti. Hann fer heldur ekki í bíá," sagði Karl af einlægni.
"Hann heldur hvíldardag á föstudagskvöldi og laugardegi. Leik-
fimikennarinn lætur hann ekki spila í körfuboltaliðinu þá. Og
hr. Reynir lætur hann setja biblíuvers í glásubákina í eðlis-
fræði. Eg get ekki skilið hví þú þarft að vera - - "
Davíð brosti dauft um leið og Karl stöðvaði sig á
réttu augnabliki. Hann vissi, hvað Karl var nærri búinn að
segja. Nær allir nefndu ungfrú Margréti gamlan sérvitring.
"Skylda er skylda, Karl," sagði ungfrú Margrét. "Við
ræðum ekki meira um þetta núna. Davíð, þú getur fundið mig
eftir kennslustundina."
Að tímanum loknum stáð Davið þolinmáður á meðan ungfní
Margrét þuldi yfir honum um skyldur í alvörután, kvikmyndir og
framkomu í kennslustund. En að lokum skrifaði hún nöfn þriggja
báka og sagði, að ef hann læsi þær og skrifaði ritgerð um hverja,
mundi hún þurrka út falleinkunnina hans vegna kvikmyndarinnar.
Davíð ták þessu skilyrði með gleði og skundaði í leikfimitímann.
fÉ Karl stáð við inngang salarins, er Davíð kom. "Þakka
ér fyrir að verja málstað minn, Karl," sagði Davíð.
"Já, það var bara ekki til neins gáðs," sagði Karl.
"Og lagsmaður, eg var nærri búinn að tala af mér. Hvað hefði
komið fyrir ef eg hefði kallað hana gamlan sérvitring?"
Sumir hinna strákanna hlágu.
"Hvað gerði hún við þig eftir tímann?" spurði Kristinn
forvitinn.
"Skipaði mér að iesa þrjár bækur - sjáðu þær bara,"
sagði Davíð og hélt þeim upp. "Og eg verð að skrifa ritgerðir
um þær."
"Jæja," hrápaði Villi, "Eg er feginn að eg þarf ekki
að gera það. Þú verður sannarlega fyrir alls konar áþægindum