Fréttablaðið - 10.12.2022, Qupperneq 32

sérstaklega minnisstæðu atviki
frá þessum tíma.
„Ég man svo vel þegar við skrif-
uðum undir samninginn fyrir Þær
tvær. Því ég fylgdist svo mikið til
dæmis með Smack the Pony þegar
ég var yngri og mig langaði svo
mikið að vera eins og þær,“ segir Júlí-
ana, sem fannst hún vera að upplifa
ákveðinn draum með því að skrifa
undir.
„Svo tókum við mynd af okkur
með samninginn og ég man þegar
ég setti það inn á netið. Mér leið eins
og ég hefði sigrað heiminn, það var
þannig tilfinning. Það er svo fallegt
að hugsa til baka að litla Júlíana hafi
sigrað heiminn með því að skrifa
undir samning um sketsaseríu. Það
er svo æðislegt að ná markmiðum
sínum því þá líður manni svo vel
með sjálfan sig,“ segir Júlíana.
Venjulegt fólk
Eins og áður segir er fjórða serían
af Venjulegu fólki nú farin í loftið,
sú fimmta langt komin í skrifum
og byrjað að skipuleggja þá sjöttu.
Þetta er í fyrsta skipti í íslensku
sjónvarpi sem framhaldsefni fær
svo margar seríur. Um það hver
töfraformúlan er eiginlega og hvers
vegna þættirnir virka svo vel, segja
þær hana ef laust liggja í spegil-
myndinni sem persónur þáttanna
mynda fyrir áhorfendur þeirra.
„Þetta náttúrulega fjallar um
venjulegt fólk, sem vissulega er smá
óvenjulegt, en við erum öll óvenju-
leg,“ segir Júlíana og er Vala sam-
mála því.
„Það er bara ruglað að vera til,
alveg ruglað,“ segir Vala.
„Að vera bara einhver api sem
líður alls konar og vill alls konar
og er með hormóna og kenndir.
Svo er maður í einhverju samfélagi
sem segir þér að gera hinsegin eða
svona og maður verði að gera hlut-
ina í ákveðinni röð. Maður eignast
heimili, maka, börn og f leira og
f lestir ná einhvern veginn að láta
þetta ganga upp, en svo erum við
alltaf að fela það hvað við erum
miklir apar,“ segir Vala. Hún telur
að með því að skera í gegnum yfir-
borðið með húmor getum við varp-
að ljósi á þennan þykjustuleik sem
við tökum öll þátt í. Því er Júlíana
sammála.
„Ég nota líka húmorinn mikið
í lífinu bara til þess að koma mér í
gegnum erfiða daga. Ef maður hefur
ekki húmor þá veit ég ekki hvernig
maður kemst af. Þetta er það sem
heldur í mér lífi og þess vegna finnst
mér gaman að vera til. Að hafa
húmorinn að vopni held ég að komi
manni í gegnum lífið,“ segir Júlíana,
en báðar eru þær sammála um að
tengingin sem áhorfendur mynda
með því að hlæja að þessum hvers-
dagslegu og fáránlegu aðstæðum
sem spretta upp í þáttunum, sé lík-
legast töfraformúlan.
„Það verður oft einmanalegt að
halda að maður sé sá eini sem ekki
veldur tilvistinni og að búa til lítinn
glugga þar sem þú sérð breyskleik-
ana: þá getur verið svo gott að segja,
já, ég er svona líka. Ég er líka svona
fáránleg,“ segir Vala.
Erum allavega hálfnaðar
Þrátt fyrir að þættirnir hafi vissu-
lega gengið vel og að f leiri seríur
séu í augsýn eru vinkonurnar sam-
mála um að þetta tiltekna verkefni
muni á einhverjum tímapunkti
taka enda. Blaðamaður spyr þær
hvort þær finni fyrir kvíða fyrir því
að ljúka við eitthvað sem hafi verið
partur af lífi þeirra í svo langan
tíma.
„Ó, guð minn almáttugur, ég
kvíði fyrir því á hverjum einasta
degi. Því ég veit að það verður mjög
tilfinningalegt augnablik. Ég er
ótrúlega tilfinningasöm manneskja
með miklar tilf inningaf lækjur.
Síðasti tökudagurinn af Venjulegu
fólki verður rosalega erfiður,“ segir
Júlíana.
„Við erum allavega meira en
hálfnaðar,“ segir Vala, en báðar eru
þær sammála um að þær myndu
helst vilja vita fyrir fram hver síð-
asta serían verður.
„Já, einmitt, ef það væri hringt í
okkur og bara sagt: þetta er búið,
myndum við alltaf reyna að berjast
fyrir því að fá eina seríu í viðbót,
bara til þess að loka þessu öllu,“
segir Vala.
„En þetta verður að einhverju
leyti eins og þegar barnið manns
flytur að heiman. Þú vilt að barnið
f lytji og það er eðlilegast að eiga
upphaf miðju og endi,“ segir Vala
en báðar eru þær sammála um að
draumurinn væri að þættirnir yrðu
endurgerðir erlendis.
Hamingjan er skötubarð
Nýjustu þættir af Venjulegu fólki
eru jólaþættir sem frumsýndir voru
nú í desember. Talið berst því að jól-
unum og aðventunni.
„Ég byrja að skreyta 1. desember
og set jólatréð upp þá og ég held að
mín afsökun sé sú að þegar ég var
yngri þá fór jólatréð ekki upp fyrr
en á Þorláksmessu. Ég þoldi það
ekki,“ segir Júlíana. „Ég er mikið
jólabarn.“
Vala er sama sinnis. „Ég elska
þennan tíma. En uppáhaldsdagur-
inn minn er einmitt Þorláksmessa
og ég held alltaf skötuboð,“ segir
Vala, sem segist helst vilja vel kæsta
skötu sem kippir í nasavængina.
„Mér finnst tindabikkjan best.
Ég vil helst f lagna í munninum. Ég
elska skötu,“ segir Vala, sem upp-
sker undarlegt augnatillit frá vin-
konu sinni.
„Ég og unnusti minn byrjuðum
á þessu þegar við föttuðum að fólk
er alltaf bara eitthvað að ráfa um
bæinn á þessum degi en það er samt
svo erfitt að hitta fólk. En þarna eru
vinir okkar ekki með plön. Svo við
erum með opið hús og bara stans-
laust flæði,“ segir Vala.
„Við búum í lítilli íbúð svo þeir
sem eru búnir að borða þurfa bara
að standa eða setjast í sófann þegar
næstu mæta. Svo er bara skata og
saltfiskur og það er bannað að
mæta í fínum fötum,“ segir Vala,
sem áréttar að mikilvægt sé að geta
þvegið fötin sem notuð er í skötu-
boðinu strax á eftir.
„Svo má heldur ekki vera búið að
þrífa of mikið áður. Ég set teppi og
lök yfir sófann til að vernda hann
og svo set ég límband á rifurnar á
svefnherbergishurðinni svo þetta
fari ekki í fötin mín,“ segir Vala.
„Svo er skata og gaman. Þetta er
einfaldur matur, bara stór pottur
fullur af einhverju ógeði og enginn
er fínn og svo er gripið í gítar og
haldinn hópsöngur,“ segir Vala, sem
hefur greinilega kveikt áhuga vin-
konu sinnar.
„Ég hef ekki farið í skötuboð í
mörg ár svo ég ætla klárlega að
koma til þín. En ég borða samt ekki
skötu svo ég fæ mér bara saltfisk,“
segir Júlíana.
„Svo fara bara allir og maður
dúndrar öllu í vélina og opnar glugg-
ana og sýður hangikjöt. En hangi-
kjötið nær í rauninni bara að yfir-
gnæfa skötuna. Skötulyktin fer svo
einhvern tímann svona um miðjan
febrúar. En þá er enn þá hægt að
klína andlitinu á sér ofan í sófann og
finna hana,“ segir Vala, en hún segir
skötuna heilnæmt lostæti.
„Ekkert fer jafn vel í magann á
mér og skata. Ég vil hana samt bara
einu sinni á ári og svo ekki meir.
En þetta er eins og að vera svona
smurður að innan með einhverju
himnesku,“ segir Vala, sem nær að
kveikja neista af áhuga hjá vinkonu
sinni.
„Já, kannski smakka ég bara í
fyrsta skipti skötu,“ segir Júlíana að
lokum. n

Þetta verður að ein-
hverju leyti eins og
þegar barnið manns
flytur að heiman. Þú
vilt að barnið flytji og
það er eðlilegast að
eiga upphaf, miðju og
endi.
Vala Kristín Eiríksdóttir
Ég nota líka húmorinn
mikið í lífinu bara til
þess að koma mér í
gegnum erfiða daga. Ef
maður er ekki með
húmor þá veit ég ekki
hvernig maður kemst
af.
Júlíana Sara Gunnarsdóttir
30 Helgin 10. desember 2022 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ