Stétt með stétt - 01.05.1939, Síða 37

4
gerð Hafnarfjarðar og Neskaupstaðar
harðleiknust dæmi. Enda var meining
foringjanna með þjóðnýting ekki sú að
bæta hag verkalýðsins, heldur aðeins sú
að skapa hálaunaðar stöður fyrir þá
sjálfa og sníkjudýr þau, sem á þeim
lafa, menn, sem fyrir ýmsa ágalla og
ómennsku ekki gátu komist áfram í
frjálsri atvinnusamkeppni, en sem allt-
af hugsa eingöngu um sinn hag.
Foringjarnir fundu, að misskilnings
gætti meðal verkamanna og vinnuveit-
enda 1 kaupgjaldsmálum, misskilnings,
sem létt hefði verið að jafna, ef vilji
hefði verið. En foringjarnir notuðu sér
þetta til að suridra þeim, sem saman áttu
að vinna, og með því náðu þeir yfirráð-
um yfir verklýðsfélögunum. Þeir ólu á
sundrungu og hatri milli stéttanna, —
sjálfum sér til fjár og pólitískra met-
orða.
Með höftum, bönnum og allskonar
kvöðum er nú svo komið, að nú þarf
ekki lengur að deila um það, hver bera
skuli mest úr býtum af hagnaðinum,
heldur um það, hver bera skuli töpin á
framleiðslunni. Verkamennirnir eru at-
vinnulausir og allslausir, en foringjarn-
ir eru ríkir menn í háum stöðum.
Þetta er árangurinn af þeirri óhappa-
stefnu, sem foringjarnir hafa haldið
fram. Hann er ekki glæsilegur fyrir okk-
ur verkamenn, því að á okkur lenda af-
leiðingarnar með atvinnuleysi og dýrtíð.
En nú er verkamönnum orðið þetta
Ijóst, þess vegna aðhyllast stöðugt fleiri
verkamenn stefnu Sjálfstæðisflokksins.
Verkamenn skilja nú nauðsyn þess, að
framleiðslan beri sig og gefi arð, til
þess að skapa athafnamönnum þrek og
löngun til nýrra átaka. Það eykur vinnu
verkamannsins. Verkamenn skilja nú,
að betri er samúð og samvinna milli
vinnuveitenda og vinnuþiggjenda, held-
ur en sundrung og illvilji. Verkamenn
skilja, að þessir aðiljar eiga að jafna öll
sín ágreiningsmál í bróðerni, án þess að
neinir milliliðir komist þar að. Það er
báðum fyrir beztu, því að raunverulega
eru þeir samstarfsmenn með fullkom-
inni verkaskiptingu. Hagur atvinnurek-
andans er jafnframt hagur verkamanns-
ins, því að það eykur og tryggir atvinnu
hans að fyrirtækinu vegni vel. Það verð-
ur að koma í veg fyrir það, að verkföll
og verkbönn geti átt sér stað í framtíð-
inni, því að á þeim tapa verkamenn og
vinnuveitendur, en þjóðin þó mest.
Það má segja, að ekki þýði að sakast
um orðinn hlut, og við Sjálfstæðisverka-
menn gerum það ekki heldur. Við erum
fúsir að gleyma því, sem liðið er, ef
fyrri andstæðingar okkar sýna nú ein-
lægni í samtökunum um viðreisn fram-
leiðslunnar.
Nú eru tímamót. Það hefir verið
spyrnt við fótum. Nú er aðeins að vera
samtaka. Athafnamannanna er að hefja
framkvæmdir og okkar verkamanna að
styðja þá.
Leifum kommúnismans verður að út-
rýma úr verklýðsfélögunum og þjóðfé-
laginu í heild. Á því er byrjað hjá okkur
í Dagsbrún. Síðustu kosningar sýndu,
að Héðinn og kommúnistar hans eru
þar í miklum minnihluta. Við næstu
kosningar verður þeim útrýmt alveg.
Það roðar af nýjum degi. Nýr tími er
að hefjast 1 sögu hins íslenzka verka-
lýðs, tími frelsis og hagsældar. Það þarf
aðeins að fylgja vel eftir, og það verð-
ur gert af okkur Sjálfstæðisverkamönn-
um.
Með Óðins kveðju.
Gísli Guðnason.
19