Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.06.1938, Side 53

1. árgangur . 2. árs/jórðungur VAKA
Penrl S. Buok:
r
Idag átti Li kaupmaður von á
einkasyni sínum heim. Hann
hafði dvalið erlendis um sjö ára
skeið og nú biðu nánustu ástvinir
hans, faðir, móðir, eiginkona,
sonur og dóttir, heimkomu hans.
Þau höfðu ekki séð hann í sjö ár
og nú biðu þau endurfundanna
full eftirvæntingar. Þau vissu ekki
með neinni vissu, hvenær hann
myndi koma, samgöngum var
þann veg farið. Þau áttu heima í
kyrrlátu sveitaþorpi, sem stóð á
miðri stórri sléttu. Þaðan var
langt til strandar og járnbraut
var engin í grenndinni. En þorpið
lá við vatnslítið fljót, sem var
helzta samgönguæð þessa hluta
landsins. Beggja megin fljótsins
fór landið hækkandi, fyrst örlítið
en síðan meira og meira. Fyrst
mynduðust lágar hæðir, öldur og
hólar. Af þeim tóku við fjallahlíð-
ar, sem loks enduðu í bröttum
fjallseggjum og hvössum tindum.
Á hinum lágu hæðum var ræktað
ógrynni af tei, enda var héraðið
frægt fyrir terækt og gott te. Li,
kaupmaðurinn, sem átti von á
syni sínum heim eftir sjö ára
burtveru, verzlaði með te.
Á veturna var fljótið mjög
vatnslítið. Þá var ófært eftir því á
Fyrri kona
bátum og samgöngur við þorpið
voru engar. Þeir, sem áttu þangað
brýn erindi, urðu því að ferðast á
hestum eða í hjólbörum eftir hin-
um slæmu þjóðvegum. Þegar þessi
saga hefst, var sumri tekið mjög
að halla. Undanfarna daga höfðu
gengið rigningar og það var þvi
nægilega mikið vatn í fljótinu til
þess að það væri vel fært bátum.
Hins vegar var ekki hægt að vita,
hvað ferðin upp eftir því tæki
langan tíma. Þorpið var langt frá
ströndinni. Vindstaða úti við
ströndina, ásamt áhrifum frá
flóði og fjöru á neðsta hluta
fljótsins, gátu ýmist tafið eða
flýtt fyrir bátunum. Eigi að síður
mátti búast við, að einmitt á
þessum degi kæmi sonur tekaup-
mannsins, en hvort hann kæmi
fyrri hluta dagsins eða ekki fyrr
en undir kvöld, var ekki gott að
segja um. Þau höfðu þó klæðzt
sínum beztu fötum snemma um
morguninn til þess að vera við
öllu búin, og nú sátu þau og biðu.
Li kaupmaður var virðulegur
öldungur. Eftir föður sinn hafði
hann erft allmikið af hinu öldu-
myndaða landi, þar sem hið góða
te var ræktað. Hann rak einnig
verzlun með te. í búð hans höfðu
131