Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.06.1938, Page 55

/. <írgangur . 2. ársfjórðungur VAKA
jafnanlega fagrar. Nú hélt hún í
þeim ljósrauðum silkidúk, sem
hún var að sauma í örlitla, há-
rauða fugla, ásamt litlum, græn-
um fugli á kvisti. Öðru hvoru
laut hún höfði til að hvísla ein-
hverju að lítilli stúlku, á að gizka
tíu ára að aldri, sem stóð við hlið
hennar. Litla stúlkan var einnig
að sauma út, en henni varð mjög
tíðlitið út um gluggann, út í garð-
inn, þar sem hraustlegur, sjö ára
drenghnokki var að leika sér að
litlum kiðlingi. Öðru hvoru hló
drengurinn dátt og þá gat litla
stúlkan ekki varizt því að þrosa
einnig. En móðir hennar sá það
ávallt og hafði áminninguna á
reiðum höndum: „Barnið mitt,
hugsaðu um það, sem þú ert að
gera.“ — Fætur móðurinnar og
ömmunnar voru reirðir, þeir
höfðu verið hindraðir í að vaxa
og sviptir eðlilegri lögun. Fætur
litlu stúlkunnar höfðu hins vegar
fengið að halda eðlilegri stærð og
lögun, því að faðir hennar hafði
skrifað og mælt svo fyrir.
Gamla frúin sneri sér nú að
vinnukonunni og spurði:
„Hefir þú sagt þjóninum að
kaupa önd til kvöldverðar?“
Eiginkonan leit upp og sagði
með mjúkri, tilbreytingarlausri
rödd: „Ég hefi gætt þess, móðir
mín, að uppáhaldsréttir hans séu
til kvöldverðar.
Og þegar hún uppgötvaði, að
tebolli gömlu konunnar var tóm-
ur, stóð hún á fætur, tók tekönnu
úr postulíni af borðinu og hellti
úr henni í bolla gömlu frúarinnar.
Síðan hellti hún hálfköldu tei
úr bolla húsbóndans og fyllti hann
aftur með heitu tei úr könnunni.
Að þessu loknu tók hún sér aftur
sæti og hélt áfram að sauma.
Hið rólega yfirbragð hennar og
virðulega framkoma gaf engan
veginn til kynna, að tilfinninga-
líf hennar hefði komizt úr jafn-
vægi. Á litlausu andliti hennar
var engar svipbreytingar að sjá
og út úr svipnum skein ekki nein
eftirvænting. Silkiklæði hennar
voru svo ljósblá, að þau virtust
helzt vera grá að lit. Augnabrúnir
hennar skáru sig vel af við hin
ógreinilega lit andlitsins, þær voru
svartar eins og augun. Svart hárið
var gljástrokið aftur frá enninu
og undið upp í hnút í hnakkanum.
Augu hennar fylgdu stöðugt
hreyfingum drengsins, sem lék
sér úti í garðinum. Þegar hann
féll og gráturinn virtist ætla að
yfirbuga hann, mátti sjá örlitla
svipbreytingu á andliti móður
hans. Hún stóð þá á fætur í
skyndi, flýtti sér út í garðinn,
reisti drenginn á fætur, þrýsti
honum eitt andartak að brjósti
sínu og sagði síðan með sínum
tilbreytingarlausa málrómi:
„Ekki að gráta, vinur minn.
Pabbi þinn kemur bráðum og hon-
um myndi falla mjög illa að hitta
þig grátandi. Hugsaðu þér, þú
133