Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.06.1938, Síða 57

/. árgangur . 2. ársfjórðungur VAKA
„Jæja, þá er ég kominn heim
aftur!“
Þegar gamli maðurinn heyrði
þessa rödd, stóð hann á fætur.
En jafnskjótt minnist hann þess,
að slíkt var ekki viðeigandi. Hann
settist því aftur og beið sem fyrr.
Gamla frúin krosslagði hendurn-
ar í kjöltu sinni. Unga konan
kallaði á dóttur sína og tók sér
síðan stöðu bak við stól tengda-
móður sinnar. Drengurinn kom
nú einnig til hennar, óþægilega
snortinn af þessum óvenjulega
hátíðleika, og greip dauðahaldi í
hönd hennar. Litla stúlkan hélt
enn á saumum sínum en augu
hennar viku ekki frá dyrunum.
Unga konan leit alls ekki upp.
Hún stóð grafkyrr og virti án af-
láts fyrir sér rifu milli gólfflís-
anna.
Svo voru dyrnar opnaðar og
hún heyrði fast fótatak á stofu-
gólfinu. Hún varð óljóst vör við,
að gamli maðurinn reis úr sæti
sínu, og hún heyrði unga mann-
inn, eiginmann sinn, hrópa:
„Faðir minn, faðir minn!“
„Eftir sjö ára....“ sagði gamli
maðurinn, en svo missti hann vald
yfir röddinni og byrjaði að kjökra.
„Setztu niður, faðir minn,“
sagði ungi maðurinn, og reyndi
að hlæja ofurlítið við um leið.
Síðan hellti hann tei í bolla föður
síns. „Eg er kominn heim aftur,“
sagði hann, „yfir hafið, hingað
til ykkar — hér er ég, móðir mín.“
Gamla frúin reis úr sæti sínu.
Hún var óstyrk og studdi hendi
sinni á arm sonar síns.
„Yuan, sonur minn, mér finnst
þú hafa hækkað. Þú kemur mér
næstum því ókunnuglega fyrir
sjónir, þú ert mikið fullorðins-
legri en þú varst.“
„Sjö ár hljóta alltaf að skilja
eftir sín spor,“ sagði Yuan með
hressilegum málrómi um leið og
hann hellti einnig tei í bolla móð-
ur sinnar.
Nú var röðin komin að henni —
eiginkonunni. Hann staðnæmdist
frammi fyrir henni en hún leit
ekki upp. Hún vissi vel, hvernig
henni bar að haga framkomu
sinni, því að hún hafði notið góðs
uppeldis. Nú stóð hann einmitt á
þeim bletti gólfsins, sem hún hafði
stöðugt fest augun á. Hún sá því
skóna, sem hann var á og veitti
athygli efninu í buxunum, dökku,
þykku, útlendu efni.
,,Oh!“ sagði hann með ein-
kennilega fjarlægri rödd. „Eg
vona að móður sonar míns líði
vel?“
„Betri tengdadóttur hefðum við
ekki getað eignazt," sagði gamli
maðurinn þá allt í einu. „Hún
man ávallt eftir öllum sínum
skyldum gagnvart okkur og rækir
þær allar af mikilli prýði. Betri
móður hefðu börn þín ekki getað
eignazt, hún er réttlát gagnvart
vinnufólkinu og mjög samvizku-
söm í hvivetna."
135