Víkurfréttir - 16.02.2022, Blaðsíða 15

Störf í boði
hjá Reykjanesbæ
Umsóknir í auglýst störf skulu berast rafrænt gegnum vef
Reykjanesbæjar. Þar eru jafnframt nánari upplýsingar um auglýst störf.
Hægt er að notast við QR kóða til að fara beint inn á vefinn
Sumarstörf hjá vinnuskólanum
• Sérverkefni flokkstjóri
• Umsjónarmaður Ævintýrasmiðju
• Skrúðgarða flokkstjóri
• Yfirflokkstjórar skrifstofu
• Yfirflokkstjórar úti
• Flokkstjórar
Starf við liðveislu
Donna og fjölskylda hennar fluttu til
Íslands árið 2002 eftir erfið ár í Kó-
sóvó. Frændi Donnu var þá búsettur
á Íslandi og ákvað að hjálpa þeim að
komast til landsins. „Aðstæður okkar
voru slæmar úti í Kósóvó eftir stríðið
og okkur leið ekki vel. Því ákvað
bróðir pabba að reyna að koma
okkur til Íslands, sem hann gerði. Við
fengum dvalarleyfi og foreldrar mínir
fengu atvinnuleyfi þegar við fluttum
og byrjuðu þar af leiðandi að vinna.“
Sérhver stígur hefur sína polla
Fyrst um sinn átti fjölskylda
Donnu heima á Árskógsströnd og
segir hún samfélagið hafa tekið vel
á móti þeim. „Við fengum húsnæði,
föt, eldhúsílát, húsgögn og allt sem
hægt var að fá. Við fengum einnig
fullt af hlutum og dóti frá Rauða
krossinum og fólkinu í bænum, sem
ég er afar þakklát fyrir í dag,“ segir
Donna. Þrátt fyrir stuðning og hjálp
frá fólki bæjarins fylgdu flutning-
unum ákveðnar áskoranir. „Fyrir mig
var mikil áskorun að fara í skólann
og eignast vini. Ég átti erfitt með
það þar sem ég skyldi engan og var
því mikið ein í frímínútum og þess
háttar.“
Donna segist hafa verið fljót að
læra íslensku vegna sérkennslu
sem hún og bróðir hennar fengu í
skólanum. „Það var gott fyrir mig og
bróðir minn. Við vorum bæði í litlum
leik- og grunnskóla og þar var okkur
kennt allt sem hægt var að kenna.
Ekki bara íslensku, líka einfalda hluti
eins og að reima skó,“ segir hún og
bætir við: „Þökk sé sérkennslunni
var ég fljót að læra íslenskuna og
var orðin mjög góð í henni þegar ég
byrjaði í 2. bekk. Þá byrjaði ég að
eignast vini og varð öruggari bæði
í skólanum og samfélaginu í heild
sinni.“
Fólkið í Garðinum ekki
af verri gerðinni
Árið 2006 fluttu Donna og fjöl-
skylda í Garðinn. Donna segir lífið
í Garðinum hafa verið draumi líkast
fyrir hana og bróðir hennar. „Fólkið
í Garðinum er auðvitað ekki af verri
gerðinni, þar var einnig tekið ótrú-
lega vel á móti okkur. Fyrir mig
og bróðir minn var þetta algjör
draumur. Í Garðinum voru hell-
ingur af krökkum og þar var hægt
að æfa íþróttir. Við vissum varla
hvað íþróttir voru áður, þar sem
við höfðum ekki tök á því að stunda
íþróttir fyrir norðan.“
Donna byrjaði ung að aldri að æfa
fótbolta með Víði en skipti yfir í
Keflavík eftir 5. flokk vegna þess hve
fáar stelpur voru að æfa í Garðinum.
„Enn þann dag í dag tel ég mig vera
Víðiskonu, þó svo að ég hafi æft
lengur með Keflavík.“
Góðar minningar
Donna segist eiga margar góðar
minningar úr Garðinum og að fjöl-
skyldan fari reglulega í bíltúr um
bæinn. „Allar mínar grunnskóla-
minningar eru þaðan, ég kynntist
yndislegu fólki og eignaðist góða
vini sem ég er ennþá í sambandi við.“
Í dag er Donna og fjölskylda
hennar búsett í Reykjanesbæ og
stundar hún meistaranám við Há-
skóla Íslands.
Flúðum stríð
Það tekur á að fylgjast með því sem er að gerast í Kabúl. Að eiga mömmu
og pabba sem þurftu að flýja land með mig tveggja ára, þegar Júgó-
slavíustríðið var, er eitthvað sem ég get ekki ímyndað mér.
Ég skal segja ykkur smá frá ástandinu á þeim tíma, gerum MJÖG
langa sögu stutta.
Árið er 1999 og erum stödd í Serbíu (erum frá Kósóvó). Karlar með byssur
koma inn á heimilið og spyrja „Hver tekur það á sig að vera drepinn á
staðnum ef eitthvað finnst sem tengist Kósóvó?“ (T.d. albanski fáninn og
bara name it). Pabbi segir: „Ég!“
Þeir finna ekkert því foreldrar mínir voru búnir að grafa alla hluti sem þau
áttu í jörðu. Aftur á móti er pabbi tekinn frá mér og mömmu og sáum
hann ekki í VIKU. Ég og mamma vorum settar í gám ásamt fleiri konum.
Mamma vissi ekki hvort pabbi væri á lífi eða dáinn.
Viku seinna kemur pabbi. Foreldar mínir ákváðu því að reyna að yfirgefa
Serbíu og byrjuðu bara að labba. Löbbuðu marga daga í allskonar veðri.
Þau sváfu úti með ekkert með sér. Fóru t.a.m. úr sínum fötum og klæddu
mig í svo mér yrði ekki kalt.
Allt í einu vorum við komin upp í einhvern bíl sem var fullur af flóttafólki,
þessi bíll var á leiðinni upp á flugvöll og við áttum flug til Ástralíu. Erum
mætt þangað og áttum heima þar í u.þ.b. fimm mánuði.
Árið er 2000, stríðið búið og fluttum aftur til Kósóvó. Fluttum í fátækrahverfi
sem var þarna í litlum bæ og á þessum tíma eignaðist mamma bróður
minn. Að eiga tvö lítil börn með jú jú alveg húsaskjól en aftur á móti engan
pening og lítinn sem engan mat.
Árið er 2002. Bróðir pabba sem flutti til Íslands 1997 kemur okkur til Íslands.
Við fáum dvalarleyfi, hús, ma og pa byrja að vinna, ég og bróðir minn
byrjum á leikskóla og bara allt eins og það á að vera – en samt ennþá með
engan pening, engin föt, í raun ekkert EN erum flutt.
Árið er 2021. Við eigum pening, eigum hús, eigum bíl, ég er orðin um-
sjónarkennari! EN það er samt ekki aðalmálið, aðalmálið er að við erum
á LÍFI og ég er endalaust þakklát fyrir það og þakklát fyrir alla þá sem
hjálpuðu okkur.
Frá stríði
T I L R E Y K J A N E S B Æ J A R
Ljiridona Osmani, oftast kölluð
Donna, er búsett í Reykjanesbæ.
Hún vinnur sem umsjónarkennari
í Stapaskóla ásamt því að vera
í fullu meistaranámi í náms- og
starfsráðgjöf. Donna hefur talað
opinberlega um stöðu útlendinga
á Íslandi á samfélagsmiðlinum
Twitter. Síðla árs 2021 opnaði
hún sig um sögu fjölskyldu
hennar en þau flúðu Kósóvó í
kjölfar Júgóslavíustríðsins.
Thelma Hrund Hermannsdóttir
thelma.h.hermannsdottir@gmail.com
vÍkurfrÉttir á SuðurNeSJuM // 15