Rökkur - 01.01.1940, Side 13

RÖKKUR
13
„En okkur er kalt og hinir
dauðu eru dauðir.“
„Yið höfum land okkar að
verja!“
„Og það eru svo margir
dauðir, sem livíla þar undir,
sem enginn kross er.“
„Það væri skömm — hver
vogar að brenna krossi?“
Þannig mæltu menn, liver í
kapp við annan. Að eins Vasile
og fangarnir sátu þögulir.
Smánar- og þreytutilfinningar
náðu tökum á honum og eitt-
hvað sem liktist iðrun vaknaði
í huganum — en hvað annað
hefði hann getað gert ....
liann hafði ekki fundið neitt,
nema þennan kross........
Hermennirnir mæltu liver í
kapp við annan, þeir deildu um
hvað rétt væri, og stormurinn
lagði orð í belg svo kröftuglega,
annað veifið, að hrinur lians
yfirgnæfðu raddir mannanna
litlu, sem stóðu í hnipri og
krupu á kaldri snjóbreiðunni.
„Það skal aldrei verða,“ sagði
Scurtu og varð óvanalega liá-
róma, svo reiður var liann.
„Heldur vil eg horfa upp á það,
að þið verðið úti, en að sjá
kross Krists brendan.“
Og Scurtu gamli vék ekki um
hiársbreidd. Það var eitthvað við
hann, sem minti á styrkleika
skógarbjörnsins, er hann stóð
þarna og horfði á félaga sína.
Hann var hvítur af snjó, og ó-
frítt andlit hans var blátt af
kulda, hann stappaði náköldum
fótunum í snjóinn, barði sér á
alla vegu, en það var árangurs-
laust, kuldinn var að heltaka
liann eins og alla liina, en hann
var fyrirliðinn, og hann gat ekki
látið aðra hafa áhrif á gerðir
sínar með fortölum eða bænum,
hann varð að gera það sem hann
áleit rétt vera og lialda sitt
strik:
„Heldur verða úti en fremja
þá ógurlegu synd að brenna
Krists heilaga merki.....“
Enginn hermannanna mælti
orð af vörum, þeir hnöppuðu
sig saman eins og hræddar
kindur, og svo lögðust þeir nið-
ur, hver af öðrum, og hvíldu
liöfuðin á handleggjum sínum,
samanhnipraðir, kringum eld-
stæðið, þar sem nú var aðeins
kulnuð aska, sem stormurinn
þyrlaði upp. Og þeir lágu lilið
við hlið nú, hermenn og fangar,
þjiáningarnar gerðu þá alla
jafna, og þegar alt kom til alls
voru þeir allir menn í guðs aug-
um. Og vetrarharkan gerði eng-
an mun á þeim........
En Vasile lá í nokkurri fjar-
lægð frá hinum, með liöfuð sitt
á trékrossinum, sem hann liafði
dragnast með til þeirra svo
langa leið.
Honum varð ekki svefnsamt.