Rökkur - 01.01.1940, Síða 15

R O K K U R
15
braut dýrðarinnar, troðin lielg-
um fótum — því að það var
Mannsins sonur, sem kom yfir
snjóbreiðuna til Vasile — Guðs
sonur.
Utan úr næturdimmunni kom
hann — svo bjartur og dýrlegur,
að Vasila hneig niður á kné sín,
þreif af sér loðliúfuna og kross-
lagði kaldar hendurnar á brjósti
sér.
Allar deilur, alt mótlæti, allar
þjiáningar — alt var það gleymt.
Allur efi var horfinn — allar
spurningar gleymdar.
Nú var hann að eins varð-
maður í myrkrinu, barn, sem
hafði vilst, en guð sjálfur leitað
uppi. Ósegjanlegur fögnuður
ríkti í huga hans — þvi að mað-
ur Ijóssins kom til lians — til
hans — Vasile, sem hafði rænt
krossi af gröf hins látna.
En hvað var það, sem sonur
guðs bar á herðum sér, eitthvað
dökt og næstum ferlegt......
Ilann bar kross sinn. Kristur
bar einnig sinn kross, hvers
vegna, ó, hvers vegna? ....
Svo léttilega gekk Hann yfir
snjóbreiðuna, að það var eins
og krossinn hvildi með engum
þunga á herðum hans, en Va-
sile mundi enn hve þungur tré-
krossinn hafði hvilt á herðun-
um og hann verkjaði enn í þær.
Vasile sá veru í hvítri skikkju nálgast,