Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 3

RÖKKUR
51
Þetta var fyrir hér um bil þremur vikum. Og á þessum
tima liafði áhugi hans vaxið eða dvínað; stundum liafði
hann verið bjartsýnn, en á stundum lagðist í hann, að
eitthvað illt væri í aðsigi.
Það var satt, að Callander hafði sagt, að safnarar gam-
alla húsgagna og annarra muna, höfðu ekki lagt leið
sína til þessara eyja. Forfeður þeirra, sem settust að á
þessum eyjum, höfðu siglt suður fyrir Horn-höfða*),
og á seglskipunum, sem þeir notuðu til hinnar löngu sjó-
ferðar frá meginlandinu og Bretlandseyjum, fluttu þeir
vafalaust með sér mikið af húsgögnum, sem nú mundu
mikils fjár virði. En skyldi honum nú heppnast að hafa
upp á einhverju slíku?
Hann varð einhverrar hreyfingar var á hinu þrönga far-
þegaþilfari. Stúlka nokkur hafði komið út um einar
dyrnar og stóð nú og horfði fram í skut og svo á eitthvað,
að þvi er virtist, langt framundan. Svo sneri hún sér við
og kom aftur á. Hún var há og grönn og mýkt í hreyfing-
unum, eins og leikig væri á hljóðfæri og hver hreyfing
væri tónum samstillt, tónum, sem aðeins hún heyrði.
Hún var klædd blárri regnkápu með áfastri hettu, sem
huldi næstum alveg hár hennar. Þetta var beltiskápa,
eins og tíðkast í Evrópu — sniðið var vissulega ekki eftir
Vesturheimstízkunni um þessar mundir. Catleigh hugs-
aði eitthvað á þá leið, að stúlkan mundi vera frá London
— eða kannske frá Dublin.
Stúlkan gekk framhjá honum, án þess að hægja á sér
eða greikka sporið. Það var sem hún tæki alls ekki eftir
Catleigh, sem varð að þrýsla sér upp að boi'vstokknum
til þess að hún gæti komizt fram hjá honum. Hann gat
ekki varizt því að stara á eftir henni. Andlitið var for-
kunnar fagurt, en fölvi á því í bjarma síðdegissólarinnar.
Hann beið tíu mínútur eða svo, í von um að hún kæmi
aftur, en að því er virtist, ætlaði hún að láta sér nægja
þessa stuttu göngu.
Hann var sannfærður um, að hún hefði ekki veitt sér
*) Suðurodda Suður-Ameríku.
4*