Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 8

56
RÖKKUR
„Gott kvöld, herra,‘‘ sagði lögregluþjónninn og skrjáfaði
í regnverjunni, er hann lyfti hönd sinni að heilsa. ,.Get eg
orðið yður til aðstoðar?“
„Þakka yður fyrir,“ sagði Catleigh, „Eg er á leið til
gistihússins. Eg tók það í mig að ganga þennan spöl.“
„Þessa leið, herra,“ sagði lögreglumaðurinn og benti
með kylfunni. „Þér getið haldið áfram eftir götunni eða
farið bakkann. Þetta er örstutt.“
„Þakka yður fyrir.“
„Ekkert að þakka, herra.“
Catleigh sneri við, fór yfir torgið, og gekk niður stein-
tröppur, sem lágu niður á sjávarbakkann. Framundan gat
að lita röð allskrautlegra ljóskera í boga, en vegna þok-
unnar lýstu þau skammt og milli þeirra var kolamyrkur.
Steinflögurnar voru ójafnar og hann hefði hnotið hvað
eftir annað, ef ekki hefði verið þarna skjólveggur, fremur
lágur, framarlega á bakkanum. Hann var í þann veginn að
fara fram hjá smáhliði í skjólveggnum, þegar neyðaróp
manns, sem virtist vart geta náð andanum, barst að eyrum
hans.
Hann nam staðar, ætlað varla að trúa sínum edgin ejr-
um. Honum varð þegar Ijóst, að einhverjir voru að stimp-
ast þarna. Hann starði fram undan, út í myrkrið. Hann sá
eins og iðandi þúst, mjög óljóst, ómur af fótasparki og
ragn barst að eyrum hans. Það var ekki umáð villast, að
þarna virtist vera barist upp á líf og dauða. Þessi átök áttu
sér stað á lítilli timburbryggju, sem bátur var festur við —
on þústin smófærðist nær bátnum.
Allt í einu tókst einum þeirra, sem þarna börðust, að
rífa sig 'lausan af hinum, og hraðaði sér í áttina að tröpp-
unum, en hann hafði ekki langt farið, er fjandmenn hans
gripu hann af nýju, og nú hófst slagnrinn aftur. Catleigh
var maður hugrakkur og drenglyndur og þótti ómannlegt
að horfa upp á svo ójafnan leik. Hann gleymdi allri gæta|i
og henti sér út í bardagann — og rak um leið upp bardaga-
öskur sem Rauðskinni i vígahug.
Á leiðinni niður hrasaði hann, enda heldur en ekki asi
a honum, og kom svo illa niður, að hann mátti þakka sín-