Rökkur - 01.06.1950, Síða 9

RÖKKUR
57
um sæla fyrir, að fótbrotna ekki eða fara úr öklalið. Þeg-
ar hann hrasaði átti hann erftt með að ná andanum og af
einhverri tilviljun þrýstist hatturinn niður yfir augu hans.
Andartak lá haim eins og hann mætti sig ekki hræra,
en svo flaug honum í hug, að á sig yrði ráðist þá og þegar,
og reif hattinn frá augunum. Enginn var nálægt og bátur-
inn var kominn kippkorn frá bryggjunni. Hann sá hóp
manna á þilfari bátsins og í káetuglugga hátsins sá hann
Kinverja nokkurn gægjast út. En í sömu svifum komst
skrlður iá bátinn og hann hvarf á augabragði út í myrkrið.
Catleigh svimaði lítið eitt, er hann staulaðist á fætur.
A þessu augnabliki varð hann þess var, að hann var ekki
einn á bryggjunni. 1 nokkurri fjarlægð frá honum staul-
aðist maður nokkur á fætur og stritaði við að losa sig
við poka, sem auðsjáanlega hafði verið keyrður yfir
höfuð honum. Maðurinn var móður og másandi og hálf-
snöktandi.
„Hreyfið vður ekki úr sporum, maður sæll,“ kallaði
hann hvasslega. „Þér lendið í sjónum, ef þér farið ekki
gætilega.“
Hann gekk nær qg þreif í öxl honum.
Þegar Catleigh snart við honum tók maðurinn viðbragð
og reif sig lausan. Hann rauk af stað og reif af sér um
leið hinn furðulega höfuðbúnað sinn.
„Hæ, bíðið, þeir eru farnir,“ kallaði Catleigh.
Maðurinn skeytti því engu og hvarf að kalla þegar út í
dimmuna.
Catleigh lagði af stað, en í sömu svifum straukst fótur
hans við eitthvað. Hann beygði sig niður og tók þetta
upp. Það reyndist vera hattur, þvældur og óhreinn, eins
og traðkað hefði verið á honum. Catleigh hafði ekki séð
framan í manninn, en þótt furöulegt væri fór að leggjast
í hann hver maðurinn mundi vera. Hann tók eldspýtna-
stokk upp úr vasa sínum, kveikti á eldspýtu og hélt á
henni logandi inn í hattinum. Á svitabandinu voru staf-
irnir T. M., með gullnu letri.
„Alveg eins og lagðist i mig,“ hugsaði Catleigh. „Hann
kom mér kunnuglega fyrir sjónir, þótt eg sæi ekki fram-
/