Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 26

74
ROKKUR
„Já, já. Vitanlega. Allt gerðist eins og eg sagði, nema
að margir menn réðust á mig. Eg heyrði vein og fór niður
á bryggjuna til þess að athuga hvað um væri að vera.“
„Þér þekktuð engan þar?“
„Nei.“
„Hafið þér átt nokkur skipti við Kinverja, sem rekja
mætti til, að ráðist var á yður?“
„Alls ekki. Um það er eg sannfærður. Mér þykir leitt,
að hafa bakað yður svona mikið ómak. Þetta var heimsku-
legt af mér, en eg var vist ekki alveg með sjálfum mér —“
„Jæja, herra, eg er á förum,“ sagði lögregluþjónninn og
tók upp hjálm sinn. „En eg verð að bera upp eina spurn-
ingu enn, áður en eg fer.“
Lögregluþjónninn stakk hendinni í vasann og tók upp
úr honum dálítið gullnisti i keðju.
„Þekkið þér þetta nisti?“
Varir Moxx urðu öskugráar. Etta átti þetta nisti. Hann
hafði oft séð hana með það.
„Nei,“ sagði hann. „Aldrei.“
„Það er einkennilegt, herra,“ sagði lögregluþjónninn, og
þrýsti á fjöður svo að nistið opnaðist. I þvi var mynd af
Moxx.
Moxx horfði á nistið eldrauður í framan.
„Þetta er svikabragð,“ tautaði hann. „Einhver er að
reyna að koma mér í bölvun — eitthvert skítmenni. Eg
hefi aldrei séð það fyrr. Sjáið, lögregluþjónn, myndin er
klippt út úr blaði, — hver sem væri gæti hafa klippt hana
úr því.“
„Nistið fannst á bryggjunni, þar sem þér týnduð hatt-
inum yðar, herra. Þér þekkið ekki nistið?“
„Nei.“
„Gott og vel, herra. En furðulegt er það. Gerið svo vel
að koma í lögreglustöðina á morgun, til þess að eg geti
látið bókfæra framburg yðar.“
„Er það nauðsynlegt?“
„Eg er smeykur um það, herra .... Nú, herra Cat-
leigh. Mér þykir leitt að hafa tafið yður svona lengi — og