Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 31

R Ö K K U R
79
Eg er ekki afbrotamaður, eins og þér kynnuð að ætla. En
það er verið að reyna að hræða mig og það læt eg ekki
bjóða mér.“
„Þér eigið við, að þessir náungar geri þetta aðeins í hót-
unarskyni — muni ekki grípa til örþrifaráða til að kúga
yður?“
„Eitthvað í þá átlina. Það yrði skopast að mér, ef eg færi
að hera þetta í lögregluna.“
' Catleigh liorfði athugunaraugum á Moxx. Andlitssvip-
urinn minnti á slunginn fjárhættuspilara. Það var komið
fram á varir hans að spyrja hann um kinversku stúlkuna,
en hætti við það.
„Þetta er mál, sem yður einan varðar, herra Moxx. Það
er að minnsta kosti mér óviðkomandi. Góða nótt.“
Þegar Catleigh kom út á tröppurnar, fannst lionum, að
þokan hefði beðið eftir sér til að gleypa liann. En það var
eins og þokunni létti dálítið, þegar hann átti skammt eftir
til gistihússns. Ilann gekk þvert yfir götuna og á gang-
stéttina hinum megin. Hann sá allt í einu glampa á vota
regnverju kunningja síns, lögregluþjónsins, sem næstum
áður en hann vissi af var lcominn að lilið lians.
„Eg missti sjónar af yður,“ sagði lögregluþjónninn
kumpánlega.
,,Eg var að reyna að losna við yður,“ sagði Catleigh og
hló.
„Eg get ekki áfellst yður fyrir það,“ sagði lögregluþjónn-
inn hlæjandi. „Hvar földuð þér yður?“
„I einni súlunni. Þær eru holar innan.“
„Já, það er alveg rétt. Þér hafið sannarlega ráð undir
hverju rifi.“
„Eg þakka lofið. Heyrðuð þér til nokkurs meðan þér
voruð að svipast eftir mér?“
„Nei,“ sagði lögregluþjónninn og horfði á hann. „Gerð-
uð þér það?“
„Eg sá einn Kínverjanna, sem reyndu að ræna herra
Moxx. Hann gaf nánar gætur að öllu — starði upp í glugg-
ana i íbúð herra Moxx.“
„Aha,“ sagði lögregluþjónninn og nam skyndilega stað-