Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 32

80
RÖKKUR
ar. „En, herra minn, það er erfitt að þekkja einn Kínverja
frá öðrum.“
„Honum veittist ekki erfitt að þekkja mig aftur.“
„Eruð þér viss um það?“
„Hann varpaði rýting sínum að mér.“
„Og hæfði liann yður?“
„I hjartastað,“ sagði Catleigh gremjulega.
Það skrjáfaði i regnverjunni.
„Talið ekki um þetta af léttúð,“ sagði lögregluþjónninn.
„Við Bandaríkjamenn erum léttúðugir — getum ekki
að þvi gert.“
„Hvar er hnífurinn?“
„Að því er eg bezt veit á borðinu i borðstofu herra
Moxx.“
„Aha,“ sagði lögregluþjónninn aftur.
„Þetta virtist ekki skjóta herra Moxx skelk í brjngu.
En liinn maðurinn varð dauðskelkaður.“
„Herra Hambly ?“
„Það má vera, að það sé nafn hans.“
„Félagi herra Moxx,“ sagði lögregluþjónninn eins og til
skýringar. „Eg verð liklega að heilsa aftur upp á þessa
heiðursmenn.“
„Þeir munu vafalaust fagna yður vel.“
„Um það efast eg. Farið að mínum ráðum, herra Cat-
leigh. Farið ekki út úr gistihúsinu í kvöld.“
„Eg mun fela mig undir rúminu, ef þér óskið þess.
Góða nótt.“
Það var aftur komin svarta þoka. Hann gekk áfram
nokkur skref. Hann var aftur einn. „Moxx fær nú að kenna
á því,“ hugsaði hann. „Lögregluþjónninn titlar hann
„herra“ undir drep og spyr hann spjörunum úr, og hann
kennir mér um það allt — en hann á vafalaust ekki betra
skilið.“ — Og svo fór Catleigh að hugsa um gullnistið. Það
var eitthvað meira en lítið gruggugt við þetta allt.
Aður en liann varði var hann kominn að gistihúsinu,
mikilli steinbyggingu. Milli götunnar og gistihússins var
garður. Hann gekk inn um garðhliðið og að fordyrunum
og inn í forsalinn, er liann hafði losað sig við regnfrakka