Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 34

82
RÖKKUR
Eg hefi verið mjög áhyggjufullur og ekki orðið svefnsamt.“
Catleigh varð næstum hrærður af allri þessari um-
hyggju. Hann gerði sér ljóst, að ekki mundi hægt að skýra
itarlega frá þessu, nema bréflega, en gat þó ekki stillt sig
um að spyrja:
„Hvað var þér sagt um mig í síma?“
„Sá sem hringdi sagði mér að ráðleggja þér að hverfa
frá Port Albert hið bráðasta. Þú hefir vænti eg ekki komist
í tæri við Kínverja?“
Catleigh fór ekki að verða um sel.
„1 hamingju bænum, Henry, segðu mér allt af létta.“
Rödd hans bar því nú vitni, að hann var skelkaður.
„Eg held, að það hafi verið Kínverji, sem hringdi. Eg
spurði hver það væri, sem talaði. En þá lagði þessi náungi
heyrnartólið á. Hefir þú nokkra hugmynd um hvernig á
þessu stendur?“'
„Nei, Henry.“
Callender virtist létta.
„Það er ágætt, gamli félagi. Þú tekur ekki hart á því,
þótt „pabbi gamli“ sé að fjasa um þetta. Ferðin hefir
gengið vel?“
„Ágætlega.“ — Catleigh reyndi að mæla hressilega.
„Þakka þér fyrir að hringja.“
„Eg skrifa þér með flugpósti í fyrramálið. Vertu bless-
aður — og góða nótt.1'
Um leið og Catleigh lagði frá sér símann stóðu þeir upp,
»em sátu við næsta borð, svo að hann sá greinilega stúlku
nokkura, sero sat við þriðja borð frá honum. Hún var
klædd svörtum kjól. Það var stúlkan, sem hann hafði
séð á skipinu. Hún var með svartan floshatt með rauðu
•karlatsbandi á.
Það var eitthvað við hana, auk þess hve fögur hún var,
sem lieillaði hann. Kannske það, að hún minnti hann á
stúlkur hins gamla heims — Evrópu.
Hann varð fyrir svipuðum áhrifum, er hann horfði á
hana, og þegar hann hlustaði á óperettu eftir Victor Her-
bert, eða horfði á málverk eftir Sargent. Augu hennar
virtust grænleit. Hún horfði á hann án kulda, næstum