Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 39

RÖKKUR
87
Hann sneri höfði sínu til hálfs eins og til þess að heyra
betur og sagði:
„Hvað sögðuð þér, ungfrú?“
„Eg sagði: Þér akið vel, maður minn.“
Þag var engu likara en það væri stutt í henni, af þvi
að hún þurfti að endurtaka það, sem hún var búin að segja.
Hann ók liægara, til þess að hann gæti horft um öxl —
og virti hana fyrir sér.
„Þér eruð útlendingur, ungfrú?‘‘
„Hvénær var farið að líta á írland sem „útlönd“, þar sem
samveldisfáninn brezki blaktir, maður minn? Irland er
orðið lýðveldi, en þegar við ferðumst, erum við brezk, og
vildi eg mælast til að þér uppnefnduð mig ekki.“
„Eg sá á öllu, að þér eruð ekki héðan. Konur hér segja
ekki „maður minn“.“
„Og livað segja þær?“
,,„Bilstjóri“ eða „Mac“.“
„Og hvað er athugavert vig að segja „maður minn“?“
„Eg er það ekki.“
,Maður eruð þér þó?“
„Já, ungfrú, en —“
„Og þér eruð að starfa fvrir mig á þessu blessaða kvöldi
þokunnar, og náttmyrkursins.“
,Já, ungfrú, en —“
„Þá get eg sagt við vður „maður minri“,“ sagði ungfrú
Donnell með dálitlum sigurlireim i röddinni. „Haidið
áfram.“
Bifreiðarstjórinn hló.
„Hafið þér nokkurn tíma kysst Blarney-steininn, ung-
f rú ?“
„Já, þegar eg-var fjögurra ára. Eg man vel eftir því.
Faðir minn var með mér. Eg skreið gegnum gatið við
Blarney kastalann og týndi liattinum mínum. Hvers vegna
spyrjið þér?“
„Mál yðar lætur mér vel í eyrum.“
„En þér hafið enga tryggingu fyrir, að eg segi satt.“
„Eg get verið liðtækur að dikta eitthvað upp — við
erum víst þannig gerðir, Irar.“